เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 573 ลูกอมที่เขาทิ้งไว้ให้เธอนั้นช่างหวานนัก
วิลสันออกไปในเช้าวันที่สาม
ในเมืองยังคงหลับใหลตอนที่เขาออกไป เซรีนได้ยินเสียงคำรามของเฮลิคอปเตอร์ ที่กำลังเตรียมเครื่องขึ้นจากบนหลังคา
เธอกอดวิลสันไว้แน่นและเกาะแขนของเขา เธอตื่นแล้ว แต่ยังแกล้งหลับอยู่
เธอรู้สึกว่าวิลสันกำลังพยายามดึงแขนออก แต่ก็ไม่ได้ผล
ดูเหมือนว่าวิลสันจะรู้ว่าเธอแกล้งหลับ เขาก้มลงมาจูบหน้าผากของเธอ ก่อนจะพูดเสียงแหบ “ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะกลับมาแต่งงานกับคุณ”
เซรีนแกล้งทำเป็นพลิกตัว เธอคลายแขนที่เกาะแขนเขาไว้ เธอหันหลังให้เขาและมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เส้นผมของเธอปิดบังใบหน้า เขาจึงไม่เห็นใบหน้าของเธอ
เขามองเธอเงียบ ๆ อยู่สักพัก ก่อนจะลุกขึ้นไปแต่งตัว
ประมาณ 10 นาทีต่อมา เซรีนได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเดินออกไปจากประตู
เธอกำหมัดอยู่ใต้ผ้าห่ม
เธอบอกตัวเองว่าเดี๋ยวเขาก็กลับมา อย่าแสดงออกมากเกินไปและวิ่งตามเขา
แต่ก็มีอีกเสียงกำลังบอกเธอว่า ไม่รู้ว่าวิลสันจะไปนานแค่ไหน และคราวนี้ภารกิจของเขาจะอันตรายแค่ไหน เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอและกอดเขาอีกครั้ง
เมื่อวิลสันเปิดประตูและกำลังจะออกไป หญิงสาวก็รีบลุกออกมาจากเตียง และวิ่งเท้าเปล่าเข้าไปหาวิลสัน
แล้วหญิงสาวก็กอดเขาไว้แน่นจากด้านหลังของเขา
"วิลสัน คุณพาฉันไปด้วยไม่ได้จริง ๆ เหรอ?"
"ฉันเป็นหมอ ฉันทำแผลให้คุณได้ถ้าคุณบาดเจ็บ ฉันช่วยคุณและอยู่ข้างคุณได้นะ"
"คุณไม่ต้องดูแลฉันหรอก ฉันจะดูแลตัวเองให้ดี..."
ชายหนุ่มตอบเธอหลังจากที่เงียบมาสักพัก
เธอรู้แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้
เธอค่อย ๆ คลายมือออกแล้วบอกเขา "คุณต้องดูแลตัวเอง และกลับมาอย่างปลอดภัยนะ"
วิลสันหันหลังมา แล้วกอดหญิงสาวเอาไว้
แค่รู้ไว้ว่าผมเหงากว่า ถ้าคุณคิดถึงผม แค่รู้ไว้ว่าผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน ผมหวังว่าจะได้อยู่เคียงข้างคุณมากเท่าที่คุณต้องการ เซรีน ลุดด์
เซรีนเงียบ
เธอพูดไม่ออกสักคำ เพราะเธอรู้ว่าน้ำตาต้องไหลออกมา ถ้าเธอพูดออกมาตอนนี้
เธอพยายามยิ้มและโบกมือลาเขา
เธอกับลูกจะรอเขากลับมา
วันแรกหลังจากที่วิลสันไป เธอคิดถึงเขา
วันที่สองหลังจากที่วิลสันไป เธอคิดถึงเขามากกว่าเดิม
วันที่สามหลังจากที่วิลสันไป เธอคิดถึงเขาเหมือนเดิม
วันที่สี่หลังจากที่วิลสันไป เธอก็เห็นว่ามีขวดโหลใส่ลูกอมวางอยู่ตรงมุมห้อง
มันเป็นขวดแก้ว ข้างในบรรจุด้วยลูกอมหลากสี อีกทั้งยังมีช็อกโกแลตบรรจุอยู่ในขวดอีกด้วย
มีกระดาษโน๊ตแปะไว้บนขวดโหล "ผมจะรีบกลับมาทันทีที่คุณกินลูกอมหมดแล้ว เป็นเด็กดีนะ"
เซรีนถือขวดโหลมาไว้ใกล้ ๆ หัวใจเธอแทบละลาย
วิลสันเตรียมลูกอมบรรจุไว้ในขวดโหลใบใหญ่ให้เธอ เพราะเธอมีน้ำตาลในเลือดต่ำ
เธอจะหยิบลูกอมในขวดโหลมากิน เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมีเวลา แล้วลูกอมก็หมดไปอย่างรวดเร็ว แต่เวลานั้นก็ผ่านไปอย่างเชื่องช้า เธอรอวิลสันกลับมาอย่างเจ็บปวด
เซรีนหยุดกิน เมื่อลูกอมในขวดโหลเหลือหนึ่งในสาม
เธอเทลูกอมทั้งหมดออกมาและเริ่มนับ มีลูกอมเหลืออยู่ 60 เม็ด
ถ้าเธอกินลูกอมวันละ 10 เม็ด เธอจะกินลูกอมหมดภายในหกวัน ถ้าหากว่ากิน 10 เม็ดต่อวัน มันก็ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากสำหรับเซรีน เธอกินได้มากกว่านั้น แต่ก็ไม่กล้า ถึงแม้ว่าเธอจะกินลูกอมหมดภายในหกวัน วิลสันก็อาจจะยังไม่กลับมา
ความผิดหวังและความเหงาฉายอยู่บนใบหน้าของเธอ แต่เธอก็ยังรู้สึกว่ามีความหวัง "งั้นฉันจะกินลูกอมวันละหกเม็ด ฉันจะกินตอนเช้าสองเม็ด ตอนกลางวัน และตอนเย็น"
เธอจะกินลูกอมหมดภายในสิบวัน ถ้าเธอกินวันละหกเม็ด
วิลสันอาจจะกลับมาภายในสิบวัน
ใช่แล้วล่ะ เขาจะกลับมา วิลสันเป็นคนรักษาสัญญา
เขาบอกเธอว่าจะกลับมาทันที หลังจากที่เธอกินลูกอมทั้งหมด
หม้อใบใหญ่ถูกตั้งไว้ในป่า
รูบี้มองไปที่กองไฟและพูดล้อเลียน "สงสัยจัง ว่าทำไมหัวหน้าจาร์เร็ต ถึงได้ทำอาหารให้ลูกน้องในคืนนี้?"
วิลสันจับปลาในแม่น้ำมาได้หลายตัว เขาโยนปลาไปที่รูบี้ แล้วบอกเธอ "ฆ่าปลาซะ ถ้าคุณอยากกินปลากับผักดองเป็นอาหารเย็น"
"ปลากับผักดองเนี่ยนะ? วิล นี่นายกำลังฝันกลางวันอยู่หรือไง? ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เราจะไปหาปลากับผักดองมาจากไหน? เรามีปลาแล้ว
วิลสันเอาผักดองออกมาจากกระเป๋าใส่อุปกรณ์ แล้วโยนไปให้พวกเขา
ทอมป์สันอึ้ง "อะไรเนี่ย? นายเอาผักดองขึ้นเครื่องมาด้วยเหรอ? นี่นายมาปิกนิกที่นี่หรือไง?"
เหล่าทหารรับจ้างพากันน้ำลายไหล เมื่อได้ยินคำว่าปลากับผักดอง
"หัวหน้า มีอะไรให้เราบ้างครับ"
"โอ้ พระเจ้า ปลากับผักดองทำให้ผมคิดถึงบ้าน หัวหน้าครับ ผมยินดีตายถ้าได้กิน"
รูบี้มองพวกทหารรับจ้าง และโยนปลาไปที่พวกเขา "พูดได้ แต่มันไม่เหมือนทำกับข้าว ฆ่าปลาเดี๋ยวนี้!"
ทหารรับจ้างบางคนเริ่มฆ่าปลาด้วยมีดพับของพวกเขา รูบี้กลับมาเงียบ ๆ แล้วมองพวกเขาที่กำลังฆ่าปลาอย่างเย็นชา
ทอมป์สันมองรูบี้ที่ทำตัวแปลก ๆ เขาเลยเดาเอาเอง "รูบี้ อย่าบอกนะว่า คุณกลัวการฆ่าปลา?"
รูบี้ตอบ "นี่คุณพูดไร้สาระอะไรน่ะ? ฉันยิงหัวคนมาแล้วนะ จะเป็นไปได้ยังไงที่ฉันจะกลัวการฆ่าปลา?"
"แล้วคุณเดินกลับมาทำไม?"
"เอิ่ม ฉันกำลังฝึกพวกทหารับจ้างอยู่น่ะ ฆ่าปลามันก็เหมือนกับฆ่าคน ตีมันให้ตายแล้วแล่หนังออก เอาเส้นเอ็นออก แล้วสับให้เป็นชิ้น ๆ
เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 573 ลูกอมที่เขาทิ้งไว้ให้เธอนั้นช่างหวานนัก ออนไลน์ฟรี
ชุดนวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 573 ลูกอมที่เขาทิ้งไว้ให้เธอนั้นช่างหวานนัก โดยผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ได้อัปเดต บทล่าสุด ในที่นี้ ผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ได้เน้นไปที่ตัวละครหลักของนวนิยายเรื่อง เล่ห์รัก ท่านประธาน เพื่อให้ผู้อ่านเข้าใจความรู้สึกชายและหญิงในเนื้อหา บทที่ 573 ลูกอมที่เขาทิ้งไว้ให้เธอนั้นช่างหวานนัก ได้ดีขึ้น ตัวผู้และตัวเมียจะเป็นผู้นำที่ บทที่ 573 ลูกอมที่เขาทิ้งไว้ให้เธอนั้นช่างหวานนัก เล่ห์รัก ท่านประธาน รวมตัวกันหรือพบปัญหาอื่นหรือไม่ ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 573 ลูกอมที่เขาทิ้งไว้ให้เธอนั้นช่างหวานนัก ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 573 ลูกอมที่เขาทิ้งไว้ให้เธอนั้นช่างหวานนัก
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 573 ลูกอมที่เขาทิ้งไว้ให้เธอนั้นช่างหวานนัก