เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 574 คุณจะตายเร็ว ถ้าอวดความรัก

"สักวันหนึ่ง คุณจะเจอคนที่มีค่าให้อวด หวังว่าคุณจะได้เจอเขาเร็ว ๆ นี้นะ"

วิลสันลุกขึ้นแล้วกลับเข้าไปในเต็นท์ หลังจากที่พูดแบบนั้นแล้ว

รูบี้กับทอมป์สันมองตามหลังเขา แล้วถอนหายใจ "รูบี้ คุณเห็นหรือเปล่า ผู้ชายที่กำลังมีความรักมักจะพูดจาแบบนั้นกัน?"

"คุณหมายความว่ายังไง? นั่นเรียกว่าปากหวานต่างหาก ผู้หญิงไม่ควรเชื่อคำพูดของผู้ชาย"

รูบี้ลุกขึ้นแล้วเดินกลับเข้าไปในเต็นท์เช่นกัน

"นี่ คุณจะเหมารวมหมดทุกคนไม่ได้นะ ผู้ชายดี ๆ ยังมีอยู่!

รูบี้เดินเข้ามาในเต็นท์ และเห็นวิลสันกำลังดูแผนที่อยู่

"เราจะเดินทางไปที่เขตแดนขั้วโลกเหนือพรุ่งนี้ คุณคิดว่าเราจะเจอตำแหน่งสมบัติกันหรือเปล่า? ฉันได้ยินมาว่ามันเป็นพื้นที่ลาดชันที่มีหิมะถล่ม นักล่าสมบัติหลายคนไม่เคยมีชีวิตรอดกลับมา"

รูบี้กัดริมฝีปากแล้วทนไม่ไหวจึงถามเขา "อาเร็ต คุณคิดว่าสิ่งที่องค์กรไลท์ ทำมาตลอดสองปีนี้ จะแตกต่างจากเป้าหมายหลักของเรา ในการก่อตั้งองค์กรนี้หรือเปล่า? เราฆ่าเพื่อรักษาความสงบสุขในการอยู่ร่วมกันระหว่างความดีและความเลว แต่เราก็สู้เพื่อยึดครองทรัพยากรในสองปีที่ผ่านมา

วิลสันวางแผนที่ลงแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเธอ "ผมเชื่อในการตัดสินใจของพ่อทูนหัว"

"แต่ฉันไม่เข้าใจวิธีการของพ่อทูนหัว สิ่งเดียวที่แตกต่างระหว่างพวกเรากับองค์กรอันเดอร์เวิลด์ ก็คือการที่เราฝึกมาดี"

"รูบี้ อาจารย์เลี้ยงพวกเรามาตั้งแต่ยังเด็ก หลายปีที่ผ่านมานี้ ผมมั่นใจว่าทั้งคุณและผม เราต่างก็รู้ดีว่าเขาเป็นคนยังไง คุณไม่ควรสงสัยเขานะ"

แต่บางครั้งฉันก็สงสัยว่า สิ่งที่เรากำลังทำกันอยู่ในตอนนี้ มันจะปกป้องความยุติธรรมจริง ๆ ยกตัวอย่างเช่น พวกเราจะพาทหารรับจ้างพวกนั้น ไปที่เขตขั้วโลกเหนือพรุ่งนี้

“ฉันอยู่กับความหลอกลวงมาสองปี ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่เรากำลังทำ มันไม่ได้ปกป้องความยุติธรรมหรือความสงบสุขเลย ที่พวกเรากำลังทำอยู่ก็เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ฉันคิดว่าเราควรทำอะไรบางอย่างที่มีความหมายมากกว่านั้น หลังจากที่ได้ครอบครองอำนาจและทรัพยากร แต่พวกเราก็ต้องสู้กันเพื่อให้ได้ทรัพยากรที่มากขึ้น ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เราก็มีอยู่แล้ว

มีความมืดฉายอยู่ในแววตาของวิลสัน เขามองต่ำลงแล้วพูด "ถ้าหากว่าวันหนึ่ง เราอยู่ฝั่งตรงข้ามกับอาจารย์ และเขาอยากจะฆ่าพวกเรา คุณจะยอมแพ้และมอบชีวิตให้เขาหรือเปล่า?"

รูบี้ตกใจ "ทำไมคุณถึงถามคำถามแบบนี้กับฉันล่ะ?"

วิลสันส่ายหน้า มีรอยยิ้มบางอยู่บนใบหน้าของเขา "มันก็แค่คำว่า 'ถ้าหากว่า' "

เมื่อรูบี้กำลังจะออกไปจากเต็นท์ วิลสันก็พูดขึ้นมาทันที "ผมจะปกป้องพวกคุณ ไม่ว่าภาระที่เรากำลังแบกอยู่นั้นมันจะหนักแค่ไหน"

รูบี้มองกลับมาแล้วยิ้ม "ฉันรู้แล้ว ฉันเชื่อในตัวคุณ"

คืนนั้นวิลสันนอนไม่หลับ เขารู้สึกทั้งหนักและเหนื่อย

เขาฝันถึงวัยเด็กของเขา วันที่สตีเฟ่น พ่อทูนหัวของเขา พาเขาเข้ามาที่องค์กรไลท์

สตีเฟ่นรับเลี้ยงเด็กที่มีคุณสมบัติที่ดีจำนวนมาก ส่วนมากเด็กเหล่านั้นจะไม่มีพ่อแม่ และเป็นเด็กกำพร้า

สตีเฟ่นยิ้มให้วิลสันด้วยความรัก เมื่อเขาลูบบนไหล่ของวิลสัน "อาเร็ต เธอจะได้ฝึกกับเด็กคนอื่นที่นี่ เธอต้องจำสิ่งที่ฉันบอกเธอ เป็นคนซื่อสัตย์ ตรงไปตรงมา และเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ เมื่อเธอโตขึ้นนะ"

"ผมจะจำไว้ครับ พ่อทูนหัว"

เขาฝึกหนักทุกวัน ตัวเขาเต็มไปด้วยรอยแผลและรอยฟกช้ำ แต่เขาก็มีความอดทนและไม่เคยร้องไห้ เขาจำได้ในตอนที่มีกระสุนฝังอยู่บนไหล่ของเขา พวกเขากำลังฝึกหนักกันอยู่ เขามีเลือดออกมากและเขาก็กลัว มันเจ็บมาก เขากัดฟันและไม่หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

หลายปีต่อมา เขาเป็นนักฆ่าที่น่าเกรงขาม และเป็นที่รู้จักกันดีในนาม ไวท์วูล์ฟ อาชีพของเขาสร้างความประทับใจ และสยบศัตรูมานับไม่ถ้วน เขาชื่นชมพ่อทูนหัวของเขามาก ที่ชี้แนะเขามาตลอดในปีนั้น

ภาพเปลี่ยนมาที่เขาพบว่าตัวเองอยู่ในคฤหาสน์ของสตีเฟ่น

เขาสวมชุดสูทเหมา เขายืนอยู่ที่สนามหลังบ้าน กำลังชื่นชมท้องฟ้าสีม่วง วิลสันกลับมาหลังจากที่เขาทำภารกิจสำเร็จ

"พ่อทูนหัว ผมกลับมาแล้วครับ"

สตีเฟ่นหันหลังมา และเล็งปืนมาที่หน้าผากของเขา