เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 594 การต่อสู้

เซรีนตกตะลึงชั่วขณะ และไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่เธอกลับถามว่า “ตาแก่สตีเฟ่น ทำไมคุณทำแบบนี้? คุณไม่ใช่พ่อทูนหัวของวิลสันงั้นเหรอ?

แต่เมื่อเขามองมาที่เซรีน ดวงตาของเขาก็มีร่องรอยของรอยยิ้มอย่างเพลิดเพลินของบางสิ่งที่ไม่รู้จัก “สาวน้อย ไม่มีใครในโลกนี้ที่กล้าเรียกฉันว่า “ตาแก่” เธอคือคนแรก คนอื่น ๆ เรียกฉันอย่างเคารพในฐานะผู้นำของพวกเขา แต่มันก็ไม่สำคัญ คำนำหน้าเป็นเพียงรูปแบบหนึ่งของชื่อ หรือตำแหน่ง

เซรีนรู้สึกขนลุกที่ว่าชายชราคนนี้ดูน่ากลัว ความรู้สึกนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับตอนที่เธอพบสตีเฟ่นครั้งแรก

ชายชราที่อยู่ตรงหน้าเธอผู้ที่อยู่ในวัยหกสิบแล้ว มีออร่าที่ปกคลุมไปทั่วแต่มันไม่ใช่ออร่าที่สดใสแต่เป็นเหมือนออร่าชั่วร้ายที่มีความมืดเล็ดลอดออกมาเป็นครั้งคราว

เซรีนไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของเธอได้ คนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือสตีเฟ่น แต่ก็ชั่วร้ายในเวลาเดียวกัน และยากที่จะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ

"คุณต้องการอะไร? ทำไมคุณถึงลักพาตัวฉันมาที่นี่? ที่นี่ที่ไหน?"

“ตอนนี้เธออยู่ที่แซด คันทรี อาณาจักรที่เป็นของฉัน ในที่นี้ฉันมีอำนาจสูงสุด การฆ่าเธอนั้นง่ายดายเหมือนการฆ่ามด”

แต่เธอยังคงแสดงท่าทางกล้าหาญในคำพูดของเธอ “คุณไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก ถ้าคุณฆ่าฉัน วิลสันจะตามล่าคุณ

ร่องรอยของโดดเดี่ยว และความเสียดายที่มีต่อพรสวรรค์ที่สูญเปล่าก็ปรากฏขึ้นในแววตาของสตีเฟ่น “ในตอนแรก ฉันหวังว่าเขาจะเหนือกว่าฉัน ฉันยังคิดที่จะมอบตำแหน่งของฉันที่สร้างขึ้นจากความพยายาม และหยาดเหงื่อตลอดชีวิตให้กับเขา อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขายังไม่คู่ควร และไม่ดีพอที่จะเป็นเจ้าของสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด ฉันลักพาตัวเธอมาต่อหน้าเขา แต่เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิด

ชีวิตของพวกเขาจะเต็มไปด้วยความวิตกกังวล และความกลัวทุกวัน บางทีพวกเขาอาจจะโชคร้าย และตายก่อนเวลาในวันหนึ่ง สำหรับบัลลังก์ที่คุณพูดถึง แม้ว่าคุณจะมอบมันให้กับวิลสัน

สตีเฟ่นจ้องมองเธออย่างน่ากลัว และเย็นชา “เธอรู้ไหมว่ามีคนกี่คนที่ตายเพื่อตำแหน่งนี้? มันแสดงถึงพลังสูงสุด และเป็นสัญลักษณ์ของทุกสิ่ง”

เซรีนทำเสียงขึ้นจมูก “วิลสันกับฉันแค่อยากมีชีวิตที่สงบสุข ทำไมคุณแค่ปล่อยเขาไปไม่ได้?”

สตีเฟ่นเริ่มปั่นป่วนมากขึ้นในขณะที่เขาพลุ่งพล่านด้วยความโกรธ “เขามีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม และเรียนรู้ได้เร็ว เธอพูดว่าอะไรนะ? ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับเธองั้นเหรอ? เธอแค่ปล่อยให้ทรัพยากรสูญเปล่า”

จากนั้นเซรีนก็จ้องไปที่เขา “คุณไม่ได้ปฏิบัติต่อวิลสันเหมือนลูกของคุณเองด้วยซ้ำ คุณยังพยายามทำให้เขากลายเป็นตัวหมากที่มีประโยชน์ เพื่อที่เขาจะได้เป็นมือขวาของคุณเพื่อรวบรวมอำนาจ และอิทธิพล คนอย่างคุณไม่คู่ควรที่จะได้ครอบครองอำนาจเช่นนั้น!”

สตีเฟ่นยิ้มเยาะ "สาวน้อย! ปกติแล้ว เธอเป็นคนแรกที่พูดแบบนี้กับฉัน กล้าดียังไงมาบอกว่าคนอย่างฉันไม่คู่ควรกับอำนาจ? แม้ว่าเธอต้องการจะปฏิเสธมันมากแค่ไหน อำนาจนี้ก็อยู่ในมือของฉันอย่างมั่นคงแล้ว!”

“ทำไมคุณยังไม่พอใจอีก? แม้ว่าจะไม่มีวิลสันอยู่เคียงข้างคุณ แต่ก็ยังมีคนอื่นที่จะช่วยคุณต่อสู้เพื่ออำนาจและอิทธิพล ทำไมคุณแค่ปล่อยเขาไปไม่ได้?”

“นั่นเป็นเพราะมันนานแล้วที่ฉันได้พบกับคู่ปรับที่คู่ควร ฉันหวังว่าอาเร็ตจะกลายเป็นคู่ปรับของฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ อาเร็ตจะต้องเป็นไปตามแผนของฉันอย่างแน่นอน และกลายเป็นคนที่สามารถเริ่มต้น และชนะสงครามนองเลือดกับศัตรูได้”

เซรีนรู้สึกว่าสมองของชายชราคนนี้ต้องผิดปกติ “คุณยังคงก่อสงคราม และเลี้ยงดูลูกชายเพื่อเป็นคู่ปรับ ชีวิตของคุณช่างน่าสังเวช และตกต่ำจริง ๆ!”

“ช่างโง่จริง ๆ! ในฐานะคนธรรมดา เธอจะเข้าใจชีวิตอันสูงส่งของฉันได้อย่างไร? สันติสุขที่พวกเธอกำลังหวังอยู่คือ การต่อสู้โดยใช้ประโยชน์ของเนื้อหนัง และเลือดชั่วชีวิต! ถ้าโลกนี้มีขยะอย่างเธอน้อยกว่านี้ โลกใบนี้จะแข็งแกร่งขึ้น และรุ่งโรจน์มากขึ้น”