เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน บทที่ 12

สายตาของเฉินลู่นิ่งเรียบเป็นอย่างมาก ทว่าดูเย็นชาเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นหัวข้อที่เขาค่อนข้างไม่ชอบ อาจเป็นไปได้ว่ากำลังล่วงล้ำเขตหวงห้ามของเขา

สวีซุ่ยหนิงไม่กล้ามองเขา เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอส่งจดหมายให้กับเฉินลู่ด้วย ยิ่งกว่านั้นในจดหมายเขียนอะไรลงไปเธอก็จำไม่ได้ แต่เมื่อเห็นสายตาของเขาแล้ว เธอรู้ได้ทันทีว่ามันไม่น่าจะใช่หัวข้อปกติทั่วไป

จากนั้นเฉินลู่ได้เป็นคนติวหนังสือให้กับเธอในช่วงมัธยมศึกษาปีที่หก

ไม่น่าแปลกใจทุกครั้งที่พบหน้ากัน เขามักจะเย็นชา ทบทวนบทเรียนสิบนาทีต่างก็แยกย้าย และเขาเอ่ยกับเธอตรงๆว่าเขานั้นไม่ชอบผู้หญิงอย่างเธอ

ลั่วจือเห้อยิ้ม : "สวีซุ่ยหนิง ใช้ได้เลยนะ จับปลาสองมือน่ะไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่เธออ่อยฉัน แล้วยังกล้าอ่อยเฉินลู่ อันนี้ฉันว่าไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไร ทำไม อยากให้ฉันกับเฉินลู่คอยปรนนิบัติรับใช้เธอร่วมกันงั้นเหรอ?"

ตลอดทั้งชีวิตของสวีซุ่ยหนิงนอกเหนือจากการแสดงความคิดเห็นเป็นครั้งคราวแล้ว ส่วนใหญ่เธอก็จะเก็บเนื้อเก็บตัวเป็นคนดี ไม่เป็นอริกับใคร ทว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวและรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว "ในตอนนั้นฉันเป็นผู้แพ้ในเกมพูดความจริงหรือเลือกรับคำท้า ฉันขอโทษด้วยจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินนายเลย"

ลั่วจือเห้อเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ "เธอชื่นชมฉัน อันไหนที่เรียกว่าล่วงเกินเหรอ?"

ไม่เก็บไปใส่ใจก็ถือว่าดีแล้ว

สวีซุ่ยหนิงถอนหายใจยืดยาว หน้าอกของเธอขยับขึ้นและลง เธอยังไม่ทันพูดอะไรก็ได้ยินเขาเอ่ย "ทว่าคิดว่าเฉินลู่อาจจะไม่ค่อยชอบใจในเรื่องนี้"

น้ำเสียงของเฉินลู่เยือกเย็นขึ้นและดูไม่แยแส "โจวอี้เกี่ยวอะไรด้วย?"

"ไม่เกี่ยวอะไร ตอนนั้นแข่งกันแย่งเธอมาตั้งหลายปี" ลั่วจือเห้อพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา

เฉินลู่ก้าวเท้าและเดินจากไป

.....

สวีซุ่ยหนิงที่อยู่ภายในห้องรับรอง เธอพบเพื่อนร่วมชั้นที่เขียนจดหมายให้เธอในตอนที่เธอเล่นเกมแพ้ เธอถามเขาว่าในจดหมายที่มอบให้เฉินลู่นั้นเขียนอะไรไว้

เพื่อนร่วมชั้นตอบว่าจำไม่ได้ แต่บอกว่าได้ถ่ายรูปเอาไว้และเก็บไว้ในไป๋ตู้คลาวด์ ต้องไปค้นหา

สวีซุ่ยหนิงรออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้ยินเสียงข้อความดังขึ้น

เธอกดเข้าไปดู ราวกับว่าฟ้าผ่าตอนกลางวัน[1]

ในนั้นมีเพียงหนึ่งประโยค