เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน บทที่ 13

ด้วยความรวดเร็วมือของสวีซุ่ยหนิงรีบปิดปากของจางอวี้ไว้และเอ่ย "เธอไม่ต้องโหวกเหวกเสียงดังขนาดนั้นจะได้ไหม"

"ฉันก็แค่ตกใจมากน่ะ" จางอวี้ผละออกจากมือของเธอและขมวดคิ้วแน่นพลางเอ่ย "เฉินลู่จะเล็กได้ยังไงกัน ก่อนหน้านี้การแข่งขันว่ายน้ำของโรงเรียน เขาสวมกางเกงรัดแน่นตึงเปรี๊ยะเชียวนะ...."

ตอนนั้นเขาเพิ่งอยู่มัธยมศึกษาตอนปลาย ก็สามารถมองเห็นมังกรของเขาได้แล้ว

ในตอนนั้นมีหญิงสาวเอ่ยติดตลก ใครอยากจะคบหากับเฉินลู่ เกรงว่าอาจจะสัมผัสกับความตาย

แต่ท้ายที่สุดแล้วสวีซุ่ยหนิงก็ได้ผ่านการฝึกฝนกับเฉินลู่มาแล้ว ไหนเล่าที่จางอวี้จะเข้าใจการพัฒนาของเฉินลู่ได้ดีกว่าเธอ

"ซุ่ยซุ่ย เธอแน่ใจเหรอว่ามองอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วน่ะ?" จางอวี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ซับซ้อน ไม่กล้าคิดเลยว่าเทพบุตรจะล้มเหลวในเรื่องเช่นนี้

สวีซุ่ยหนิงยังไม่ทันจะเอ่ยปากอธิบาย เธอเห็นเฉินลู่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตรและกำลังจ้องมองเธอด้วยแววตามืดมน

จางอวี้สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ เธอหันกลับไปและหันกลับมา สีหน้าของเธอดูอึดอัดเล็กน้อย

เฉินลู่ชำเลืองมองจางอวี้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ "เธอไปก่อน"

เมื่อจางอวี้ได้ฟังก็รู้ว่านี่ไม่ใช่การปรึกษากับเธอ

เมื่อเทียบกับลั่วจือเห้อแล้ว ความจริงเธอกลัวเฉินลู่มากกว่าเสียอีก

คนที่ไม่รู้จักมักคุ้นกับเฉินลู่ อาจตัดสินว่าเขานั้นดูเย็นชาเล็กน้อยและอาจดูเข้าถึงได้ยาก แต่ทว่าเขาเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน ทั้งยังมีมารยาทและมีการศึกษา

จางอวี้ไม่คิดเช่นนั้น

เมื่อมีคนบีบบังคับโจวอวี้ เฉินลู่เป็นไปราวกับคนคลุ้มคลั่งอย่างไรอย่างนั้น ไม่ว่าซี่โครงจะหักและทิ่มแทงทะลุปอด เขาก็รัวหมัดใส่ใบหน้าของชายผู้นั้นอย่างโหดเหี้ยม เมื่อคนคนนั้นหมดสติ เขาก็ยังปล่อยหมัดไม่หยุด

ท้ายที่สุดพ่อเฉินและแม่เฉินก็เข้ามาห้ามปรามเขา

เนื่องจากพฤติกรรมคลุ้งคลั่งของเฉินลู่ พ่อเฉินแม่เฉินจึงไม่ค่อยพอใจโจวอี้เสียเท่าไร

ตอนนั้นเฉินลู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและแผ่วเบา : "พวกคุณต้องการสะใภ้อย่างเธอเพิ่มหนึ่งคน หรือว่าไม่ต้องการลูกชายอย่างผม ชีวิตของผมก็แบบนี้ จะอยู่หรือตายก็ขึ้นอยู่กับเธอ"

ทางที่ดีเธอไม่พูดยังดีเสียกว่า แต่ทว่ามือของเธอนั้นยังคงเร่งรีบในการรูดซิป

"มานี่" ราวกับว่าเฉินลู่ไม่อาจทนมองได้อีกต่อไป

สวีซุ่ยหนิงเดินเข้าไปหาเขา เธอเดินไปอย่างรวดเร็ว ไม่อย่างนั้นเมื่อผู้หญิงสองคนนั้นกลับมาก็คงจะอึดอัด อย่างไรเสียพวกเธอก็พูดว่าเรื่องเสียๆหายๆให้เธอได้ยินแล้ว

เธอไม่ขัดเคืองก็ได้ บางทีคนที่พูดจาไม่ดีใส่เธอ อาจจะไม่ได้คิดแบบนั้นก็ได้ สวีซุ่ยหนิงไม่อยากเป็นอริกับคุณหนูเหล่านี้

เพียงแต่ วินาทีต่อมา เธอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเล็กน้อย

กระโปรงกำลังจะร่วงหล่น ฉับพลันก็ร่วงหล่นส่งสู่พื้นดิน

เฉินลู่ไม่ได้รูดซิปปิดให้เธอ กลับรูดซิปเปิดกระโปรงให้เธอ

เธอหันกลับมามองเขา เขาไม่ได้สวมเนคไท ความมีระเบียบและพิถีพิถันของเขาดูลดลงเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะขมวดคิ้วแน่นอย่างเย็นชา แต่เมื่อมองกลับไม่ได้ดูจริงจัง

"หมอเฉิน...."

เฉินลู่เหลือบมองต้นขาของตนและเอ่ยคำพูดที่ไม่อาจต้านทานได้ "มานั่งนี่"

สวีซุ่ยหนิงขมวดคิ้วแน่น เธอกัดริมฝีปากและเอ่ย "อีกเดี๋ยวพวกเธอก็จะมาเปิดประตูแล้ว ฉันไม่สามารถทำแบบนั้นกับนายได้หรอก"

"ประธานจางไม่อยู่ พวกเธอเอากุญแจมาไม่ได้หรอก" เฉินลู่เอ่ย "ไม่อยากเอาคืนเจียงเจ๋อแล้ว?"

หัวใจของสวีซุ่ยหนิงกระชับแน่น เธอเอ่ย "แน่นอนว่านายไม่ช่วยฉันเอาคืนเขา"

เฉินลู่เอ่ยอย่างหมดความอดทน "โอกาสอยู่ตรงหน้าเธอ เธอเลือกเอาแล้วกัน"

ภายในใจของเธอกระสับกระส่ายเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ยังไม่ค่อยเชื่อว่าเขาจะช่วยเหลือเธอ เธอคิดอยากจะปฏิเสธ แต่เฉินลู่เอื้อมมือออกมาและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

เธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากร่างกายของเขา