เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน บทที่ 19

ขณะนี้ก้นบึ้งจิตใจของสวีซุ่ยหนิงรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก เธอไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บของเจียงเจ๋อเป็นอย่างไรบ้าง เธอคิดจะแก้แค้นเจียงเจ๋อ แต่ทว่าสวีซุ่ยหนิงไม่คิดว่าจะพาลเดือดร้อนถึงตัวเอง

ฟางเส้นสุดท้ายของชีวิตขาดสะบั้น ร่างกายของสวีซุ่ยหนิงสั่นสะท้าน

เจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ด้านข้างมองเห็นภาพเด็กสาวคนหนึ่งกอดตัวเองไว้แน่น ดวงตาแดงก่ำ ช่างน่าสงสาร

แต่เขาทำได้เพียงแค่ซักถามเธอตามหน้าที่ : "เธอกับผู้บาดเจ็บเกี่ยวข้องกันยังไง?"

"เป็นแฟนเก่าของเขาค่ะ วันนี้เขา...จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น ฉุดกระชากไม่ให้ฉันไป ฉันรู้สึกว่าตัวเองถูกคุกคามจากอันตราย ฉันจำใจต้องแทงเขา พวกคุณสามารถตรวจสอบกล้องวงจรปิดได้" สวีซุ่ยหนิงเช็ดจมูกของเธอและเอ่ยตามความจริง "ฉันปฏิบัติตามกฎหมาย พวกคุณจะไม่ใส่ร้ายป้ายสีผู้บริสุทธิ์ ใช่หรือเปล่าคะ?"

"แน่นอน"

"คุณตำรวจคะ ฉันยังกลัวว่าคนในครอบครัวของเขาจะมารังควานฉัน ครอบครัวของเขา ค่อนข้างมีอำนาจค่ะ"

"เราปฏิบัติตามกฎหมาย ไม่หวั่นเกรงต่ออำนาจ" ท่าทีของเธอดูไม่มีความน่าสงสัย ให้ความร่วมมือในการสอบปากคำเป็นอย่างดี เจ้าหน้าที่ตำรวจกลัวว่าเธอจะตกอยู่ในสภาวะจิตตก เขาจึงรินน้ำใส่แก้วให้เธอหนึ่งแก้ว

เขาเห็นเธอถือแก้วน้ำไว้ในมือ จากนั้นน้ำตารินไหลและร่วงหล่นลงไปภายในแก้วน้ำ

เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนร้องไห้ได้เงียบและสงบนิ่งขนาดนี้มาก่อน เขาไม่อาจทนได้ หยิบกระดาษทิชชู่แผ่นหนึ่งให้เธอ "ไม่ต้องกังวล หากว่าเป็นจริงเหมือนที่เธอพูด มันจะต้องไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน"

สวีซุ่ยหนิงส่ายศีรษะ เธอเช็ดน้ำตาบริเวณแก้มและกล่าว "คุณตำรวจคะ ฉันแค่ผิดหวัง มีคนคนหนึ่ง คำพูดของเขาไม่อาจเชื่อถือได้"

ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่คาดคิดว่าเฉินลู่จะเย็นชาได้ถึงเพียงนี้

หลังจากที่พวกเขาจากไป สวีซุ่ยหนิงปวดช่องท้องจนแทบทนไม่ไหว เธอนั่งยองๆบนพื้นอยู่นาน เมื่อลั่วจือเห้อมาเห็นเธอในสภาพนั้น เขาขมวดคิ้วในทันที

"สาวน้อยหน้าอกใหญ่ เธอโอเคหรือเปล่า?"

สวีซุ่ยหนิงเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

ลั่วจือเห้อหยุดชะงัก เดิมทีอยากจะอุ้มเธอท่าเจ้าหญิง ทว่าเมื่อเธอขดตัวแล้วเธอปวดช่วงท้องหนักยิ่งกว่าเก่า ทำได้เพียงแค่อุ้มเธอไว้ราวกับอุ้มเด็กน้อย

เขาสูงมาก เมื่อเขาอุ้มเธอแล้วเธอดูเหมือนเด็กน้อยจริงๆ

ในที่สุดสวีซุ่ยหนิงก็รู้สึกปลอดภัยขึ้น เธอและเขายังไม่สนิทสนมคุ้นเคยกัน เธอปฏิเสธที่จะเอาศีรษะพิงซบไหล่เขา

"ไม่เป็นไร พิงมาเถอะ" ลั่วจือเห้อสัมผัสศีรษะของเธอ "รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"

สวีซุ่ยหนิงชะงัก แขนทั้งสองข้างของเธอคล้องคอเขาและเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ลั่วจือเห้อ ฉันเจ็บมาก"

"เจ็บตรงไหน?"

เธอหลั่งน้ำตาเนื่องจากความเจ็บปวด น้ำตาทั้งหมดรินไหลจากช่วงคอและเปื้อนคอปกเสื้อของเขา เขาแข็งทื่อชั่วขณะและเอ่ยปลอบโยน "ไม่เป็นอะไรแล้ว"

"ช่วงท้อง ถูกเจียงเจ๋อชกเข้าหลายครั้ง"

เดิมทีลั่วจือเห้อจะพาเธอไปส่งที่บ้าน ทว่าขณะนั้นเขากลับพาเธอไปยังโรงพยาบาล