เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน บทที่ 2

วันรุ่งขึ้น ขณะที่สวีซุ่ยหนิงกำลังเดินอยู่บนท้องถนน เธอรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะร้องขอชีวิต

เธอไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน แต่ทว่าเมื่อคืนนี้เธอเมามายและการรับรู้ของเธอช้ากว่าปกติหลายเท่าตัว มันก็มีบ้างที่รู้สึกเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่ได้หยุดยั้งเฉินลู่

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าเธอนั้นไม่อาจทนได้อีกต่อไป เธอจึงส่งใบลาให้กับโรงเรียนและตรงไปยังโรงพยาบาล

เธอไม่คาดคิดว่าชีวิตจะต้องพบเจอกับความบังเอิญขนาดนี้ เธอเผอิญชนเข้ากับเฉินลู่

เขาและเพื่อนของเขาอีกสองสามคนขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกันกับเธอ เขาเพิกเฉยต่อเธอ

สวีซุ่ยหนิงยืนนิ่งไม่ขยับอยู่บริเวณมุมลิฟต์ ฟังคำศัพท์เฉพาะที่พวกเขาพูดคุยกันบ้างเป็นครั้งคราว ส่วนเฉินลู่เงียบขรึมมาก เขาตอบรับเพียงสองประโยคเท่านั้น

เจี่ยงหนานตั๋วมองไม่เห็นสวีซุ่ยหนิง เขาเอ่ยถามเฉินลู่ว่า "แล้วนายกับแฟนของนายเกิดเรื่องอะไรขึ้นวะ?"

"เลิกกันแล้ว"

"ผู้หญิงที่เยี่ยมยอดขนาดนั้นนายยังทิ้งลงได้" เจี่ยงหนานตั๋วตกตะลึงมาก "ตอนแรกนายตามจีบเธอเสียแรงไปตั้งเท่าไร เพราะเธออยู่ต่างประเทศ นายไม่ชอบรักทางไกลหรือยังไง?"

สวีซุ่ยหนิงพยายามเงี่ยหูฟัง ทว่าเฉินลู่กลับไม่พูดอะไรอีก เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย ผลสุดท้ายเธอเห็นว่าดวงตาของเขากำลังจ้องมองมาทางเธอ

เพียงแค่ชำเลืองมองและละสายตาไปอย่างเฉยเมย

หลังจากที่สวีซุ่ยหนิงได้สติ เธอเสียใจอย่างอดไม่ได้

...

เมื่อสวีซุ่ยหนิงเดินมาถึงประตู เธอก็เห็นจางอวี้ที่กำลังยืนรอเธออยู่นานแล้ว

"เฉินลู่ทำงานที่นี่" นี่เป็นประโยคแรกที่จางอวี้เอ่ยขึ้น

สวีซุ่ยหนิงตอบ "สนใจเขาด้วยเหรอ?"

"อย่าพูดถึงฉันเลย ถามว่ามีผู้หญิงกี่คนที่ได้เห็นเขาแล้วไม่มองจนเหลียวหลังยังจะดีกว่า?" จางอวี้เอ่ย "นอกเสียจากสายตาจะเฉียบคมมาก ก็เขานี่แหละที่สมบูรณ์แบบมากที่สุด"

สวีซุ่ยหนิงเห็นด้วย พยาบาลภายในโรงพยาบาลนี้ เมื่อครู่ที่เธอและเขาเดินเข้าไปภายในห้องทำงานของเขา สายตาของผู้หญิงทุกคนต่างก็เพ่งเล็งมองมา เขาเป็นที่สะดุดตาและเป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิง เมื่อวานนี้ที่เธอเข้าไปเกาะแกะเขาก็ไม่ใช่เพราะหน้าตาของเขาหรืออย่างไร

หากเปลี่ยนเป็นผู้ชายหน้าตาน่าเกลียด ต่อให้เธอจะเมาแค่ไหน ด้วยอุปนิสัยที่ดีงามของเธอแล้ว เรื่องเมื่อคืนวานนี้อย่างไรก็จะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

"แต่การเติบโตขึ้นมาของไอ้พวกผู้ชายพรรณนี้ เธออย่าไปมองว่าเขานั้นร้อยพิษไม่กล้ำกราย[1] เพราะจริงๆแล้วเขาอาจจะเคยย่ำแย่จนไร้หนทางเยียวยามาก็เป็นได้" จางอวี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

สวีซุ่ยหนิงพลันนึกเรื่องในลิฟต์เมื่อครู่นี้ได้ เฉินลู่เอ่ยด้วยท่าทีนิ่งเรียบ 'เลิกกันแล้ว' ไม่รู้เพราะอะไรเธอถึงรู้สึกได้ว่าภายใต้อาการที่นิ่งเรียบนั้นเหมือนกับว่ามีคลื่นลมพายุที่ปั่นป่วนซ่อนอยู่

"ฉันก็คิดแบบนั้น" เธอกล่าว