เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 19

วันวิวาห์ดูหน่วยความจำคอมพิวเตอร์ที่ว่างเปล่า ข้อมูลทั้งหมดด้านในเธอลบไปตั้งนานแล้ว

เธอปัดเมาท์ออก:“หนอนต้องอยู่ใกล้ฉันแน่ กล้องพัง งั้นก็เริ่มกับคนรอบตัวไปทีละคน!”

เธอยืนขึ้นมา เตรียมจะเรียกเลขาเข้ามาถาม โทรศัพท์ที่วางตรงโต๊ะทำงานก็ดัง

วันวิวาห์กดรับ

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะใช่วันวิวาห์ไหม?”

“ค่ะฉันเอง”

“ท่านปรมะฟื้นแล้ว ตอนนี้……”

“ตุบ!”

โทรศัพท์ในมือวันวิวาห์ไหลลงไป ตกไปที่โต๊ะ

เธอตาแดงก่ำ มองไปที่โมโมะแล้วพูดอย่างตื่นเต้น:“โม ปู่ฉันฟื้นแล้ว”

“จริงเหรอ?ดีจัง!”

โมโมะก็ดีใจสุดๆ กระโดดขึ้นมา:“เร็วๆๆ ฉันไปส่งเธอที่โรงพยาบาล”

ทั้งสองรีบวิ่งออกไปข้างนอก……

โรงพยาบาล

วันวิวาห์ลงจากรถ:“โม เธอไม่ต้องขึ้นไปหรอก พวกพ่อแม่ฉันก็น่าจะอยู่ เจอแล้วจะปวดใจ”

โมโมะจับพวงมาลัยแล้วพยักหน้า:“ก็ดี นิสัยฉันไม่ค่อยดี ถึงตอนนั้นกลัวทนไม่ไหวต้องลงมือ ทำให้เธอลำบากใจอีก ฉันรอเธอที่นี่เอง มีอะไรก็เรียกฉัน”

“โอเค”

แววตาวันวิวาห์มีความตื้นตันใจ รีบขึ้นไป

ตอนเธอถึง หมอก็เพิ่งตรวจให้คุณท่านเสร็จ

วันวิวาห์ดันชูเกียรติและคนอื่นๆออกอย่างเหนื่อยหอบ ไปตรงหน้าเตียงคนไข้:“คุณปู่……”

คุณท่านเพิ่งฟื้นมา ก็ลืมตาขุ่นมัวออกมา เดิมทีไม่มีการตอบโต้ใดๆกับทุกอย่างที่อยู่รอบๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงของวันวิวาห์

ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาขยับไปมา และค่อยๆหันไปทางวันวิวาห์

วันวิวาห์ตาแดงก่ำทันที กุมมือผอมๆที่มีแต่กระดูกของชายแก่ พูดอย่างสะอึกสะอื้น:“คุณปู่ ปู่ทำฉันตกใจหมด คุณปู่ฟื้นเสียที”

ชายแก่ตื่นเต้นมาก อ้าปากเล็กน้อยอยากพูดอะไร แต่ก็ไม่มีเสียงพูดออกมาอยู่นาน

ทำได้ดีที่สุดคือขยับนิ้ว กุมมือของหลานสาวไว้

น้ำตาของวันวิวาห์เกือบจะไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ รีบสูดหายใจปลอบไปว่า:“คุณปู่ไม่ต้องตื่นเต้นนะ ปู่ต้องพักฟื้นด้วยจิตใจที่สงบ ฉันรู้ว่าปู่อยากจะพูดอะไร ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างจะโอเคค่ะ ครอบครัวสบายดี บริษัทก็ดี ปู่ดีขึ้นไวๆก็จะได้เห็น”

จนได้รับคำตอบที่ตัวเองอยากได้ยิน ชายแก่ก็สงบลง และแสดงอาการเหนื่อยล้าออกมา

วันวิวาห์เบาเสียงลง กล่อมชายแก่เบาๆให้หลับอีกครั้ง

นอกห้องคนไข้ ครอบครัววันวิวาห์ทั้งสี่คนอยู่หมด

หมอพูดกับคนในครอบครัว:“อาการป่วยของชายแก่รักษายากมาก ฟื้นมาได้ต้องขอบคุณยาตัวใหม่ที่ทำให้กลับมาครั้งนี้ อยากฟื้นตัวให้เต็มที่ ก็ต้องใช้ยาต่อไปครับ”

วันวิวาห์พูดอย่างไม่ลังเล:“งั้นก็ใช้ต่อไปค่ะ”

หมอมองสมาชิกในครอบครัวที่อยู่ตรงหน้า:“ยานี้แพงมาก หนึ่งล้านต่อครอสการรักษา”

“แพงแค่ไหนก็ใช้ค่ะ!”

วันวิวาห์มองเขาอย่างเด็ดเดี่ยว:“ไม่มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตของปู่ฉัน”

“งั้นพวกคุณรีบไปชำระเงิน แนะนำว่าชำระไปก่อนสองครอสการรักษา”

หมอออกไป เสียงส่งเดชของชูเกียรติก็ดังขึ้น:“ถ้าจะจ่ายแกก็จ่ายไป พวกเราไม่มีเงินแล้ว”

วันวิวาห์เม้มริมฝีปากสีชมพูแน่น ทนไม่ได้อีกต่อไป:“บัตรของหนูถูกอายัดไปหมดแล้ว”

ตอนนี้ในตัวเธอมีแค่หนึ่งแสนนั้นที่ยืมจากโม แต่ยังไม่พอ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ