เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1034

ความแค้นนี้หากไม่สะสาง เขาจะถือว่าเป็นคนอยู่มั๊ย？

เขาจะมีคุณสมบัติอะไรให้เรียกตัวเองว่าเป็นหัวหน้าสำนักหงได้？

สู้เอาหัวชนก้อนเต้าหู้ตายเสียดีกว่า！

ดังนั้นเขาจึงต้องมา

อีกทั้งต้องเห็นกับตาตัวเองว่าเย่หรงเย่หรงตายยังไง！

เย่หรงมองเฉินตงสักพัก ก็เอ่ยอย่างไม่แยแสว่า：“เฉินตง ไม่คิดว่านายจะดวงดีอย่างนี้ยังไม่ตายอีก！”

“อย่างน้อยนายก็เป็นเจ้าสำนักหงผู้ยิ่งใหญ่ กลับยอมก้มหัวให้คนอื่น นับเป็นความอัปยศของสำนักหงของเรา！”

“มีฉันควบคุมสำนักหงจึงรุ่งเรืองได้อย่างแท้จริง ส่วนนายเป็นแค่เศษสวะเท่านั้น ไม่มีคุณสมบัติจะมาเป็นเจ้าสำนักหง！”

“นาย……”

พอได้ยินคำพูดนี้ เฉินตงก็โมโหขึ้นทันที

เย่หรงเย่หรงคนนี้ดูถูกเขาอย่างแจ่มแจ้ง

ทำให้เขาโมโหจนพูดอะไรไม่ออก

หยางเฟิงปัดมือหัวเราะแล้วเอ่ยว่า：“เอาล่ะ อย่ามัวอวดปากดีอยู่เลย！เฉินตง รอฉันฆ่าเย่หรงเย่หรงแล้ว ก็ขอมอบสำนักหงนี้ให้อยู่ในมือนายใหม่อีกครั้ง”

เฉินตงเอ่ยด้วยสีหน้าดีใจว่าช：“เจ้าพันธมิตรหยาง ขอแค่ท่านมอบสำนักหงให้อยู่ในมือผมใหม่ ต่อไปผมเฉินตงจะขอเป็นผู้ติดตามของท่าน！”

พอเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ เย่หรงเย่หรงก็ทำหน้าดูถูกเอ่ยว่า：“เศษสวะก็คือเศษสวะ เฉินตง นายตายใจซะเถอะ สำนักหงไม่มีวันกลับไปอยู่ในมือของนายอีกครั้งแล้ว！”

“เพราะวันนี้ ไม่เพียงหยางเฟิงที่ต้องตาย เศษสวะอย่างนายก็ต้องตาย！คนที่มีอยู่ในตงไห่ทั้งหมดต้องตาย！！！”

พอพูดถึงตรงนี้

ไอสังหารในตัวของเย่หรงเย่หรงก็พุ่งขึ้น！

“ฆ่า！”

“ฆ่าพวกมัน เหยียบตงไห่ให้ราบ ล้างแล้วให้ลูกชายฉัน！”

อยู่ ๆ

เย่หรงเย่หรงก็คำรามขึ้นมา

ชิ้ง！

ชิ้ง！

ชิ้ง！