ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 15

เมื่อหยุนชางตื่นจากการหลับใหล ก็เป็นเวลาเที่ยงวันของอีกวัน หลังจากตื่นนอนและรับประทานมื้อกลางวัน ก็ได้ยินเสียงเล็กๆแหลมๆจากข้างนอก "ฮ่องเต้เสด็จ..."

หยุนชางรีบลุกขึ้นเพื่อไปรับเสด็จ ฮ่องเต้หนิงยังไม่ได้ก้าวเข้ามาในประตูตำหนักชิงซิน ก็ได้ยินเสียงดังมา "ชางเอ๋อร์ เจ้าอาวาสอู๋น่าไม่ใช่บอกว่าวันนี้ฝนจะตกหรือ? แต่เจิ้นดูแล้วตอนนี้อากาศโปร่งแดดจ้า ไม่เหมือนว่าฝนจะตกได้เลย?"

หยุนชางรีบกล่าวว่า "เสด็จพ่ออย่าได้กังวลเพคะ เจ้าอาวาสอู๋น่าบอกชางเอ๋อร์ว่าฝนตกจะตกลงมาตอนช่วงเย็นเพคะ"

ฮ่องเต้หนิงเดินเข้าไปห้องโถงแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ ถอนหายใจ ขมวดคิ้วและตรัสว่า "เจ้าไปที่วิหารแคว้นหนิงและนำคำสั่งของเจ้าอาวาสอู๋น่า แม้ว่าเจ้าอาวาสอู๋น่าจะเป็นที่เคารพนับถือของหลายๆ คน แต่นี่เป็นวันพิธีปักปิ่นของหัวจิ้ง การเฉลิมฉลองนี้ควรจะจัดขึ้น แต่มันถูกยกเลิกเนื่องจากคำตรัสรู้จากพระพุทธเจ้าบอกว่าไม่ควรมีการเฉลิมฉลอง แม้ว่าเมื่อวานนี้หัวจิ้งจะทำผิด และถูกสั่งกักบริเวณ แต่นางก็เป็นองค์หญิงคนโตของประเทศ หากฝนตกก็จะไม่เป็นไร แต่ถ้าฝนไม่ตก เจิ้นเกรงว่ามันจะท่วมท้น เมื่อถึงเวลา คนเหล่านั้นจะไม่ตำหนิเจ้าอาวาสอู๋อย่างแน่นอน พวกเขาจะสงสัยว่าเจ้าทำโดยตั้งใจ..."

หยุนชางคุกเข่าบนเก้าอี้ เอาศอกชันบนโต๊ะ ยิ้มให้กับฮ่องเต้หนิงและกล่าวว่า "ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จจะถูกเปิดเผยในอีกสักครู่ อีกอย่าง เสด็จพ่อเพคะ เจ้าอาวาสอู๋น่าก็บอกว่าจะไม่ให้ฉลองอย่างยิ่งใหญ่ เสด็จพ่อสามารถพาพี่หญิงและเสด็จแม่ออกมา และเชิญครอบครัวของขุนนางที่สำคัญบางท่านมาจัดพิธีเล็กๆ น้อยๆ เพราะพิธีปักปิ่นมันเป็นพิธีที่สำคัญมากสำหรับเด็กผู้หญิง ดังนั้นจึงไม่ควรทำให้พี่หญิงเสียพระทัยนะเพคะ"

ฮ่องเต้หนิงมองไปที่หยุนชาง เป็นเวลานาน ก่อนที่จะเอื้อมมือไปถูลูบผมของหยุนชาง และตรัสอย่างเงียบๆ ว่า "ดูเหมือนว่าแค่พริบตาเดียว ชางเอ๋อร์ก็โตเป็นผู้ใหญ่ รู้เรื่องแล้ว"

หยุนชางยิ้มและกระโดดลงจากเก้าอี้ "วันนี้คือวันสำคัญพิธีปักปิ่นของพี่หญิง ชางเอ๋อร์ต้องแต่งตัวสวยๆ ไม่ควรทำให้เสด็จแม่และพี่หญิงเสียหน้าได้...... เสด็จพ่อรีบออกพระราชโองการเร็ว ให้คนเหล่านั้นมาร่วมพิธีปักปิ่นของพี่หญิงเถอะเพคะ"

ฮ่องเต้หนิงได้ยินก็ทำอะไรไม่ได้ เลิกคิ้วและตรัสว่า "ชางเอ๋อร์มีความสามารถแล้ว สั่งเสด็จพ่อของได้แล้ว" หลังจากหยุดชั่วขณะ ก็ยิ้มออกมาและตรัสกับหยุนชางว่า "ชางเอ๋อร์ พี่หญิงของลูกใส่ร้ายเมื่อวานนี้ เจ้าไม่โกรธเลยหรือ?

แสงประกายแวบเข้ามาในดวงตาของหยุนชาง ยิ้มและกล่าวว่า "เสด็จพ่อ พี่หญิงดีกับชางเอ๋อร์มาโดยตลอด ต้องมีเหตุผลที่อะไรบางอย่างที่ทำให้พี่หญิงทำเช่นนี้ ชางเอ๋อร์ลืมไปว่าเคยได้ยินประโยคนี้เมื่อไหร่ ครอบครัวรักใคร่ปรองดองทุกสิ่ง เจริญรุ่งเรือง เสด็จพ่อทรงเหน็ดเหนื่อยกับงานราษงานหลวงแล้ว ชางเอ๋อร์อยากจะรักใคร่กลมเกลียวกับพี่หญิง ไม่ทำให้เสด็จพ่อต้องคอยกังวลพระทัยเพคะ"

"ครอบครัวรักใคร่ปรองดองทุกสิ่ง เจริญรุ่งเรือง? " ฮ่องเต้หนิงอ่านสองรอบ รู้สึกช็อกในใจ ก้มศีรษะลงและมองไปที่หยุนชาง "เจิ้นมีบุตรสาวที่ดีจริงๆ..." หลังจากนั้นก็ยิ้มและตรัสต่อว่า "เอาล่ะ เสด็จพ่อจะไปเขียนราชโองการ เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ"

หยุนชางรีบคำนับ "ชางเอ๋อร์น้อมส่งเสด็จพ่อเพคะ"

เมื่อเงาของฮ่องเต้หนิงเดินจากไป หยุนชางก็เดินเข้าไปด้านในห้องโถง ฉินอีที่ยืนอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วและพูดว่า "องค์หญิง กว่าจะทำให้องค์หญิงหัวจิ้งและฮองเฮาถูกกักบริเวณ ทำไมท่านถึงปล่อยพวกเขาออกมาล่ะคะ นี่แค่วันเดียว ถ้าปล่อยออกมา จะไม่สามารถขังพวกนางได้อีกเป็นแน่"

หยุนชางนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ขมวดคิ้วและจ้องมองร่างตนที่ตัวเล็กในกระจกแล้วถอนหายใจ "เจ้าคิดว่าข้าไม่ขอเสด็จพ่อปล่อยพวกนางออกมา พวกนางจะไม่สามารถออกมาได้งั้นหรือ มันก็แค่เรื่องช้าหรือเร็วเท่านั้น ตระกูลของฮองเฮามีอำนาจมากในราชวงศ์ก่อนๆ เจ้าไม่เข้าใจว่าวันนี้เสด็จพ่อมาเพื่อการใดหรือ มันต้องเป็นเสนาบดีที่ทำอะไรบางอย่างที่ทำให้เสด็จพ่อต้อง ประนีประนอม ข้าแค่ตามกระแสนั้น เสด็จพ่อจะรู้สึกว่าข้ามีสติสัมปชัญญะ รู้สึกผิดต่อข้าเล็กน้อย ถ้าข้าดื้อรั้นไม่ปล่อย มันจะเป็นเรื่องเลวร้าย"

ฉินอีได้ยินเช่นนี้ จึงยืนอยู่ข้างหลัง หยุนชางครุ่นคิดเป็นเวลานานและพูดด้วยความรู้สึก "องค์หญิง ท่านอายุเพียงแปดขวบจริงๆหรือ ทำไมหม่อมฉันคิดว่าท่านคิดละเอียดลออกว่าหม่อมฉันอีกเพคะ"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง