หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป บทที่ 6 ไม่ได้มาดี

หลานชิวหยุนจ้องด้วยดวงตาสวย โกรธขึ้นมาทันที

เธอคิดว่าเมื่อวานเป็นเพราะท่านพ่อและองค์ชายราชทายาทอยู่ในสถานการณ์ด้วย หลานเยาเยาถึงได้กล้าอธิบายเหตุผลให้กับตนเอง

เสียดายที่ไม่มีใครเข้าข้าง……

หลานเยาเยาตรงหน้าได้รับบาดเจ็บสาหัส และไม่มีหมอรักษา เธอยังพาคนมาเยอะขนาดนี้ หลานเยาเยาต้องคุกเขาก้มหัวยอมรับผิดอย่างโดยดี ร้องไห้ร้องขอชีวิตจากเธอ

แต่คิดไม่ถึงหลานเยาเยาจะพูดจาแบบนี้กับเธอ รนหาที่ตายชัดๆ ……

“หลานเยาเยา นางสารเลว ข้าจะฉีกปาดเจ้า”

ใครจะรู้!

“พรึบ……”

“โอ๊ย……”

เสียงกระแทกพื้นอย่างแรงดังขึ้น พร้อมกับเสียงคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด

“ว๊าว！ล้มลงได้งดงามเช่นนี้ ข้าเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ถ้างั้น……เจ้าล้มอีกครั้งให้ข้าดูได้หรือไม่?”

มองหลานชิวหยุนที่ล้มอยู่กับพื้น มองหน้ากางแขนขา สวยมากจริงๆ หลานเยาเยาเกือบจะปรบมือแล้ว

บทพื้นรอบๆ ถูกเทลงด้วยน้ำมันหล่อลื่น น้ำมันหล่อลื่นนี้ยังเป็นของขวัญพิเศษ ตอนเปิดตัวยาชั้นที่หนึ่ง

“หลานเยาเยา ข้าจะต้องลอกหนังเจ้าให้ได้”

หลานชิวหยุนจ้องที่เธอด้วยความโกรธ ดูเหมือนจะกลืนกินเธอทั้งเป็น

แต่!

บนพื้นลื่นมาก ไม่ว่าหลานชิวหยุนจะพยายามลุกขึ้นยังไง ลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก สักพักก็” พรึบ” ล้มลงไปอีก

“จุ๊ๆๆๆ บอกให้ล้มเจ้าก็ล้ม เชื่องมาก เหมือน หว้างฉาย ที่ข้าเลี้ยงเลย”

จากนั้น เหมือนจะทนดูไม่ไหว กวาดสายตามองไปยังสี่คนที่ยืนงงอยู่ปากประตู

“นี่ๆๆๆ พวกเจ้าสี่คนเป็นอะไร ยามนี้เป็นยามแสดงความจงรักภักดี พวกเจ้าทั้งสี่ไปยืนเหม่อลอยอะไรตรงนั้น? ยังไม่รีบมาพยุงคุณหนูของพวกเจ้าอีก?”

คำพูดคำเดียวทำให้คนสะดุ้ง！

สี่คนนั้นถึงมีสติขึ้นหลังจากที่หลานชิวหยุนล้ม รีบเดินหน้าเพื่อต้องการจะพยุงหลานชิวหยุน ใครจะไปรู้ว่าที่พื้นลื้นมาก

ไม่มีใครโชคดี ล้มทั้งสี่คนเลย

เสียง “พรึบๆๆ” กระทกพื้นดังและเสียงคร่ำครวญ” โอ๊ยๆๆ” ลงตัวอย่างไร้ที่ติ

หลายคนพยายามอยู่นาน ก็ยังลุกไม่ขึ้น ยังล้มลงหลายครั้ง เลยต้องคลานไปยังข้างประตูถึงจะลุกขึ้นได้ หลานชิวหยุนมองมองเสื้อผ้าที่ทั้งเปียกและมันเยิ้ม โกรธราวกับหมาบ้าตัวเมีย ชี้หน้าหลานเยาเยากล่าวอยากดุเดือด:

“นางสารเลว ดีมาก เจ้าหลบแล้วทำให้ข้าล้ม และยังทำชุดข้าสกปรก ข้าจะถลกหนังเจ้า ดื่มเลือดของเจ้า กระชากเอ็นเจ้า ทำให้เจ้าตายทั้งเป็น”

พูดจบก็มองสาวใช้ทั้งสองที่พยุงเธอ มองดุดันใส่พวกเธอ และมองกระบอกไม้ที่กระจัดกระจาย แล้วหรี่ตาลงทันที

“ไร้ประโยชน์สิ้นดี ยังไม่รีบไปหาก้อนหินมาอีก”

ดูเหมือนความยาวของกระบอกไม้ทำอะไรนางสารเลวหลานเยาเยาไม่ได้ ไม่ดีเท่ากับการเอาก้อนหินมาขว้างใส่นางให้ตาย

เนื่องด้วยสาวใช้และแม่นมล้มจนเจ็บปวดทั้งตัว ยิ่งโกรธแค้นหลานเยาเยามากขึ้นไปอีก พอได้ยินคุณหนูของตนพูดขึ้น ก็รีบไปหาก้อนหินอย่างรวดเร็ว