หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป บทที่ 9 เพียงเพื่อลมหายใจเดียว

“พระเจ้า！ยังเคลื่อนได้ด้วย เป็นกับดักหรือเปล่า?”

“มันแปลกมาก！แม่นางสร้างสิ่งนี้จากที่ใด?”

ในความสงสัยของฝูงชน หลานเยาเยาพูดพร้อมกับยิ้ม:

“นี่คือสิ่งที่น่าอัศจรรย์ สิ่งนี้มีชิ้นเดียวในโลก มันเรียกว่ากระเป๋าพยาบาลทำงานด้วยตัวเอง ด้านในสามารถใส่ของมีค่า

หลังจากปิดแล้วไม่มีใครเปิดได้นอกจากตนเอง แม้ว่ามีคนอยากขโมยกระเป๋าพยาบาล มันก็จะส่งเสียงเตือนออกมาเอง เป็นของล้ำค่าที่ได้มายากมาก”

ความจริงแล้วกระเป๋าพยาบาลเป็นเพียงที่บรรจุยาสำหรับฉุกเฉินเท่านั้น แต่พวกเขาไม่รู้ และไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงไม่ว่าจะใส่ของไม่ได้ ก็จะถือว่ามันเป็นของล้ำค่าอย่างแน่นอน

“มันส่งเสียงได้ด้วยหรือ?” มีคนถามขึ้นอย่าสงสัย

“อื่ม! พวกเจ้าลองดูได้!”

กระเป๋าพยาบาลแบบนี้ยังสามารถปลดล็อกได้ด้วยลายนิ้วมือ และมีคุณสมบัติตั้งค่ากันขโมยได้

เสียงของเธอเงียบลง ฝูงชนกระตือรือร้นที่จะลอง แต่ก็ไม่กล้าแตะต้อง ถ้าเกิดแตะแล้วเสียขึ้นพวกเขามาก็จ่ายคืนไม่ไหว

“ข้าลองดู！” เสียงที่ไพเราะฟังดังขึ้น

เหล่าฝูงชนเปิดทางให้ สิ่งที่เห็นคือคนทั้งห้าที่สวมชุดงดงามหรูหรา หล่อสง่า สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

หนึ่งในชายรูปงามอดไม่ไหวเดินเข้ามาอย่างเร็วด้วยอย่างสงสัย อยากลองว่าคืออะไร

หนึ่งในชายรูปงามอดไม่ไหวเดินเข้ามาอย่างเร็วด้วยอย่างสงสัย อยากลองว่าคืออะไร

หืม?

ห้าคนนี้ก็คือเจ้าชายทั้งห้าคนที่ขี่ม้าและโปรยเหรียญเงินเบนถนนไม่ใช่หรือ?

และยังเรียกคุณชายทั้งเจ็ดอะไรนั่น?

หลานเยาเยาเพียงแค่ยิ้มและกวาดสายตาผ่านมองพวกเขาผ่านๆ จากนั้นมองชายคนนั้นที่มายังตรงหน้าเธอ

“อย่าตกใจจนทำมันตกพัง ไม่เช่นนั้นต้องชดใช้ด้วยเงิน” พูดจบก็ยื่นกระเป๋าพยาบาลให้เขา

“แม่นางสบายใจได้ ข้าเป็นคนใจกล้า ไม่มีทางทำมันตกพัง” เขาใจกล้าเป็นเรื่องที่เลื่องลือ ยังจะกลัวสิ่งหนีหรือ?

และแล้ว！

เขารับด้วยมือทั้งสอง พอมือแตะกระเป๋าพยาบาล ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมแบบผู้หญิงดังขึ้น

“ระวังระวัง แจ้งเตือนแจ้งเตือน มีขโมย” เสียงหุ่นยนต์เงียบลง ต่อด้วยเสียง” ติ๊ดๆ” ยาวออกมาทันที

พอเสียงดังขึ้น ฝูงชนก็ตื่นตระหนก!

เจ้าชายคนนั้นตกใจจนหน้าซีด มือสั่น กระเป๋าพยาบาลก็หลุดออกจากมือตกหล่นทันที หลานเยาเยารู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ ตาคมมือไว ยื่นมือรับกระเป๋าพยาบาล แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนเร็วกว่าเธอ มีมือยายาวคู่หนึ่งรับกระเป๋าพยาบาลไว้ได้ก่อนเธอแล้ว

เสียงของหุ่นยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง” ระวังระวัง，แจ้งเตือนแจ้งเตือน มีขโมย ติ๊ด……ติ๊ด……”

หลานเยาเยาจ้องมองไปยังคนคนนั้น ดวงตาประกายเล็กน้อย

ชายผู้นั้นสวมชุดขาวที่ปักรูปภาพสวยงามทั้งชุด ขอบผ้าก็ล้วนแต่ตกแต่งด้วยเส้นด้ายทอง ใบหน้าที่หล่อ หุ่นที่สูงเพรียว ผมที่ผูกขึ้นครึ่งหนึ่งที่ตรงดำเหมือนหมึกทิ้งตัวลง ราวกับเดินออกมาจากในรูปวาด

สันนิษฐานว่าเขาคือเจ้าชายที่อบอุ่นอ่อนโยนคนนั้นแน่!

ดูดีจริงๆ ！

เวลานี้เขากำลังสงสัยจ้องจดจ่อกระเป๋าพยาบาลที่ส่งเสียงเตือนตอนเวลา ดวงตาที่อบอุ่น ยิ้มที่มุมปาก ไม่กลัวแม้แต่นิด

“คุณชาย เอามาให้ข้า มิเช่นนั้นมันจะส่งเสียงเตือนตลอดเวลา” เสียงของเธอไม่ถือว่าอ่อนโยน แต่ก็ไม่ถึงกับเย็นชา