ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 20

เซียงซั่นดูเหมือนจะหวาดกลัวในตัวเฉินเสียนมากกว่า ไม่กล้าเข้าใกล้เธอนักและห่างออกไปไม่กี่ก้าว แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า: “ท่านแม่ทัพได้ยินว่าองค์หญิงอยากไปเอายาบำรุงที่คลังเก็บของ แต่ได้ยินหมอหลวงจากวังบอกว่าร่างกายขององค์หญิงทรงอ่อนแอเกินไป ไม่สามารถใช้ยาบำรุงได้เพคะ มิเช่นนั้นอาจจะเกิดผลไม่ดีได้เพคะ

ท่านแม่ทัพไม่ให้องค์หญิงไปเอายาบำรุง ก็เพื่อตัวองค์หญิงเองนะเพคะ ให้ท่านหมอมาตรวจอาการองค์หญิงก่อนดีกว่านะเพคะ หากร่างกายขององค์หญิงดีขึ้น การใช้ยาบำรุงก็เป็นเหตุสมควร แต่หากร่างกายองค์หญิงไม่ดีขึ้น ก็ต้องรอให้ร่างกายองค์หญิงฟื้นฟูดีแล้วค่อยใช้ยาบำรุงเพคะ”

พูดจบ เซียงซั่นก็เรียกให้หมอมาตรวจชีพจรของเฉินเสียน

สีหน้าของเฉินเสียนนิ่ง และยื่นมือออกไปให้ตรวจแต่โดยดี

หมอครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง ส่ายหัวแล้วกล่าวว่า: “ร่างกายขององค์หญิงนั้นอ่อนแอ ทั้งปราณและเลือดก็อ่อนแอเช่นกัน ช่วงนี้ไม่ควรใช้ยาบำรุง รอให้ครรภ์นายหญิงมั่นคงดีก่อน ค่อยดูกันอีกที”

เฉินเสียนหัวเราะ ร่างกายของนาง นางรู้ดีว่าเป็นอย่างไร

รอจนกว่าครรภ์จะมั่นคงดีแล้ว ของที่เหลียนชิงโจวส่งมาก็คงตกอยู่ในท้องของหลิ่วเหมยอู่หมดแล้วน่ะสิ

เฉินเสียนกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ลำบากท่านหมอแย่เลย ที่พูดไร้สาระทั้งๆที่เห็นอยู่เช่นนี้ เหนื่อยหรือไม่ แม่นมจ้าวช่วยยกชามาให้ท่านหมอที”

หมอเก็บอาการไม่ค่อยอยู่ ตอบว่า: “ไม่ ไม่ต้องขอรับ”

เซียงซั่นยิ้มเย้ยหยันพร้อมกับกล่าวว่า: “ดูแล้วองค์หญิงคงจะไม่มีดวงนะเพคะ นายหญิงของข้าหลังจากใช้ยาบำรุงแล้วก็ดีขึ้นอย่างมาก ภายหลังองค์หญิงก็มิจำเป็นต้องไปที่คลังแล้วนะเพคะ ถึงแม้จะคิดถึงสุขภาพขององค์หญิงและเด็กในท้องแล้ว ทางคลังเก็บของก็ไม่ยอมเช่นกันเพคะ”

เฉินเสียนหรี่ตาลง ไม่ขัดแย้งใดๆ

เซียงซั่นพูดอย่างดูถูกอีกว่า: “ท่านแม่ทัพและนายหญิงกำลังรอบ่าวกลับไปรายงานอยู่เพคะ เชิญองค์หญิงรับแดดต่อเถอะเพคะ”

พูดจบ นางก็พาหมอเดินจากไปพร้อมกัน

แม้แต่แม่บ้านจ้าวที่อายุมากกว่าเซียงซั่นมาก ก็ยังอดไม่ได้ที่จะโกรธ

นายใครนายมัน ถึงแม้แต่ก่อนแม่บ้านจ้าวจะไม่ใช่คนรอบตัวเฉินเสียน แต่ทั้งหมดนี้ก็เพื่อลูกในท้องของเฉินเสียนทั้งนั้น

ท่านแม่ทัพไม่อยากได้เด็กคนนี้ ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องรักษาเด็กคนนี้ไว้ให้ได้

หลังจากที่เซียงซั่นพาท่านหมอกลับไปแล้วนั้น เฉินเสียนก็หลับตาลงรับแดดต่อ แสงอันนุ่มนวลส่องไปยังร่างกายของเธอ ทำให้ทั้งตัวเธอเต็มไปด้วยแสงสีทองอร่าม

สายลมพัดผ่านปอยผมข้างหูเธอ สีผมของเธอกลายเป็นสีทอง ใบหน้าอันขาวใสของเธอ หากไม่ใช่เพราะรอยแผลเป็นอันน่ากลัวนั้น เธอก็ถือเป็นสาวงามคนหนึ่งเลยทีเดียว

แม่บ้านจ้าวคิดว่า หากองค์หญิงไม่เสียโฉม ด้วยนิสัยเช่นนี้ของนาง คงจะได้รับความรักจากท่านแม่ทัพมากกว่าแน่นอน

หากต้องโทษก็ต้องโทษแต่ก่อนที่องค์หญิงโง่เขลาไปหน่อย และยังยึดติดกับท่านแม่ทัพมากเกินไปด้วย

เฮ้อ เรื่องในอดีตไม่พูดถึงดีกว่า

เฉินเสียนได้ยินเสียงถอนหายใจของแม่บ้านจ้าว เลยยกมุมปากขึ้นพร้อมกับกล่าวว่า: “ในเมื่อเป็นของของข้า ถึงแม้จะให้สุนัขคาบไปก็ตาม แล้วใครสั่งให้นางอ้าปากมารับเมื่อไหร่กัน?”

อยากจะแก้แค้นนาง ยังต้องกลัวไม่มีวิธีอีกงั้นรึ?

หลิ่วเหมยอู่กินเข้าไปอย่างไร เฉินเสียนก็จะให้นางคายออกมาอย่างนั้น

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้าคือหงส์พันปี