อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 250

ไทเฮากู้รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

คำถามของนางทำให้หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่ลังเล

“เสด็จย่า”

แล้วก็เป็นโม่เยว่ที่เอ่ยขึ้นมาก่อน “พระองค์ประทับอยู่ที่พระราชวังอันห่างไกล จึงไม่รู้สถานการณ์ในเมืองหลวงตอนนี้ ถ้าหากเสด็จพ่อรู้ถึงการมีอยู่ของหยวนเป่า แทนที่จะดี เขาจะตกอยู่ในอันตรายแทน”

“ดังนั้นพวกเจ้าจึงตั้งใจปกปิดฮ่องเต้มาโดยตลอด?!"

หลังจากตะลึงไปนิดหนึ่ง ไทเฮากู้รีบถามไปว่า “จะทำเช่นนี้ได้อย่างไร! หยวนเป่าเป็นพระนัดดาองค์ โตนะ!"

หยุนหว่านหนิงเงียบ

โม่เยว่ขมวดคิ้วมุ่น “เพราะสถานะที่พิเศษของหยวนเป่า เราจึงไม่กล้าทูลให้เสด็จพ่อทราบ”

“พวกเจ้า...”

เนิ่นนานหลังจากนั้น ไทเฮากู้ก็ถอนหายใจยาวๆ ออกมา “ช่างเถิด! ข้าแก่แล้ว! ทั้งยังอยู่ไกลถึงพระราชวังนอกเมือง คงจะหนุนหลังตัดสินใจแทนพวกเจ้าไม่ได้”

“แต่การมีอยู่ของพระนัดดาองค์ โตก็ไม่ใช่สิ่งที่จะปกปิดฮ่องเต้ได้!"

“เรื่องนี้จะซ่อนก็ซ่อนได้แค่ชั่วคราว ให้ซ่อนไปตลอดชีวิตได้หรืออย่างไร!”

นางเอ่ยด้วยเสียงนุ่มลึกว่า “พวกเจ้าเป็นสามีภรรยากัน เรื่องนี้พวกเจ้าต้องตัดสินใจกันเอง”

“แต่อย่างที่ข้าพูดไว้ก่อนหน้านี้ ว่าเรื่องแบบนี้พวกเจ้าไม่ควรปกปิดฮ่องเต้!”

“เสด็จย่าสั่งสอนถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

โม่เยว่พยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง

ไทเฮากู้ “เย่วเอ๋อร์ เจ้าคงไม่ได้คิดจะเล่นตุกติกกับข้าอีกหรอกนะ ข้าหวังดีกับพวกเจ้าจริงๆ นะ!"

ในบรรดาพระนัดดาหลายคนของนาง นอกจากโม่ฮั่นอี่ว์ที่กะล่อน...

ก็มีโม่เยว่นี่แหละที่ดื้อรั้นที่สุด ชอบต่อต้านนางตั้งแต่ยังเด็ก

ทั้งนี้ก็ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใด

แต่เป็นเพราะนางไม่ค่อยชอบเต๋อเฟยมากนัก บุตรชายของเต๋อเฟยจึงไม่ชอบเสด็จย่าอย่างนาง

เรื่องที่หยุนหว่านหนิงแต่งงานเข้าไปอยู่ที่จวนอ๋องหมิงกลายเป็นชนวนของสองย่าหลาน ทำให้ทั้งคู่โกรธกัน

ดังนั้นในช่วงหลายปีมานี้ไทเฮากู้จึงมาพักฟื้นที่พระราชวังนอกเมืองด้วยความหดหู่ใจ

เมื่อเห็นว่าตอนนี้โม่เยว่เชื่อฟังอย่างว่าง่าย นางจึงอดเดาไม่ได้ว่าเขากำลังจะต่อต้านนางอีกครั้ง

“เสด็จย่าเข้าใจผิดกับข้าแล้ว”

โม่เยว่กระแอมหนึ่งที “ก่อนหน้านี้หลานยังเด็ก ทำอะไรไม่เป็นโล้เป็นพาย ดังนั้นจึงมักจะยั่วให้เสด็จย่าโกรธ เสด็จย่าโปรดอภัยให้หลานด้วย”

ไทเฮากู้เลิกคิ้วเล็กน้อย “เจ้ารู้ตัวแล้วจริงๆ หรือว่าตัวเองผิด”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หางตาของโม่เยว่เหลือบมองไปทางหยุนหว่านหนิง “หลานรู้ เสด็จย่าทำทั้งหมดก็เพื่อหลานกับหนิงเอ๋อร์”

นั่นเองไทเฮากู้จึงเข้าใจ

เหตุผลที่เขายอมรับผิดทั้งหมดก็เพราะหยุนหว่านหนิงนั่นเอง!

ดูเหมือนหนิงเอ๋อร์จะพูดไว้ไม่ผิด ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นดีมาก...

ความกลัดกลุ้มของไทเฮากู้มลายหายไป และรอยยิ้มก็เริ่มผ่อนคลายขึ้น

สองสามวันมานี้ หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่รวมถึงหยวนเป่าต่างอยู่เป็นเพื่อนไทเฮากู้ที่พระราชวังนอกเมือง

หยุนหว่านหนิงแก้พิษให้ไทเฮากู้และดูแลร่างกายของนาง

โม่เยว่พาหยวนเป่าออกไปปีนเขา ไปจับปลาที่แม่น้ำ ตอนเช้ายังพาไปวิ่งออกกำลังกาย เมื่อมีเวลามากขึ้นก็สอนวิทยายุทธให้หยวนเป่า สองพี่น้องหรูโม่กับหรูอวี้ก็ยังมาฝึกวิทยายุทธกับเขาด้วย

กล่าวได้ว่าช่วงเวลาที่อยู่ในพระราชวังนอกเมือง เป็นช่วงเวลาที่ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกได้ใช้ชีวิตอย่างผ่อนคลายและมีความสุขแบบที่หาได้ไม่บ่อยนัก

เวลาในทุกๆ วันของหยวนเป่าถูกจัดเตรียมไว้แน่นเอี้ยด

ทำทุกอย่างยกเว้นการอ่านและเขียนหนังสือ!

ทั้งสามคนมีช่วงเวลาดีๆ ในตำหนักสิงกง(*พระราชวังที่อยู่นอกเมืองหลวง) แต่ในเมืองหลวงกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวาย...

ไม่กี่วันก่อน คดีที่ยังคงค้างอยู่ของค่ายห้ากองพลยังไม่กระจ่าง เรื่องอื่นก็เกิดขึ้นมาอีก

ณ ห้องทรงพระอักษร

โม่จงหรานโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขามองโม่หุยเหยียนกับโม่ฮั่นอี่ว์ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าและตำหนิอย่างมีน้ำโห “พวกเจ้าสองคนช่างไร้ประโยชน์ยิ่งนัก! พวกเจ้ามีประโยชน์อะไรกับข้าบ้าง!"

“คดีก่อนหน้านี้ยังตรวจสอบไม่กระจ่างก็มาเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์