คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 34

ร่างเล็กของบุรุษหน้าละอ่อนเดินย่างกายเตรียมเข้าร้านเป้าหมายอย่างตื่นเต้นยินดี แต่ดันมีมือดีมารั้งแขนเอาไว้เสียก่อน

“คุณชายเย่วซินจะรีบไปไหนหรือ?”

“อะ...อง...พี่หยางปิง!” เย่วซินเอ่ยเสียงกุกกักอย่างตกใจเมื่อเจอคนที่ไม่ได้อยากเจอโดนบังเอิญ ถ้าเขาไปฟ้องพี่ชายงานนี้นางได้หูชาเป็นแน่ เอ๊ะ หรือว่าพวกเขาจะมาด้วยกัน เย่วซินหันซ้ายแลขวาเลิ่กลั่กมองหาคนที่อยู่ในความคิด

“ข้ามาคนเดียวพี่ชายเจ้าไม่ได้มาหรอก” หยางปิงเอ่ยบอกคนร่างเล็กอย่างรู้ทันความคิด เขาตามนางมาโดยบังเอิญ เห็นนางแต่งกายเช่นนี้จึงอยากรู้ว่าจะไปที่ใด ใครจะไปคิดว่านางจะกล้าหาญมาในที่แห่งนี้เพียงผู้เดียว

“ค่อยยังชั่ว” เย่วซินถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วเอ่ยต่อ “ท่านมาห้ามข้าไว้ทำไมกัน”

“ข้าไม่ได้ห้ามแค่จะไปด้วยก็เท่านั้นตามข้ามาสิข้ามาเที่ยวบ่อยพวกนางคุ้นหน้าข้าเป็นอย่างดี” หยางปิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

เย่วซินเหลือกตามองบนอย่างเพลียใจกับคำพูดนั้น มันน่าอวดอ้างเสียที่ไหนเล่าเจ้าบุรุษเสเพล! “ดูท่านภูมิใจเสียเหลือเกินนะอนาคตจะหาสตรีข้างกายได้ไหม?”

“ใครสนใจกัน” หยางปิงไหวไหล่อย่างไม่สนใจพร้อมก้าวเท้าเดินเข้ามาด้านในทันที

ชิ...องค์ชายสายชิว? เย่วซินคิดอย่างหมั่นไส้แล้วเดินตามไปเช่นกัน

เย่วซินเดินเข้ามาอย่างตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศในแบบที่นางไม่เคยพบเห็น มันช่างดูคึกครื้นสนุกสนานเฮฮาเป็นอย่างมาก แต่น่าเสียดายที่ยุคนี้แบ่งเพศไปหน่อยไม่ให้สตรีเข้ามาในสถานที่แบบนี้ ไม่เช่นนั้นคงจะดีกว่านี้ไม่น้อยเลย

“ข้าอยากนั่งดูบรรยากาศด้านล่าง” เย่วซินเอ่ยเมื่อเห็นว่าเขาจะให้แม่เล้าพาขึ้นไปด้านบนที่เป็นห้องส่วนตัวและมีราคาแพง

“ตามใจเจ้าแล้วกัน” หยางปิงเอ่ยพร้อมกับพากันมานั่งอยู่มุมหนึ่งซึ่งมองเห็นลานแสดงได้อย่างดีเยี่ยม เขามองร่างบางที่ตอนนี้แปลงโฉมมาในคราบคุณชายน้อยหน้าละอ่อน หยางปิงส่ายหน้าพร้อมกับยกยิ้มอย่างหน่ายใจ เย่วฉีเอ่ยบ่นกับเขาอยู่เสมอกับความซุกซนของนาง แต่ไม่คิดว่านางถึงขั้นหนีออกมาเที่ยวหอคณิกาเช่นนี้ ถ้าสหายของเขารู้เข้าจะทำหน้าอย่างไรกันนะ อยากรู้เสียจริง

“ขอเหล้าผลไม้หนึ่งกากับแกล้มสามอย่าง” เย่วซินเอ่ยสั่งหญิงงามตรงหน้าที่มารับหน้าที่บริการลูกค้า

“เจ้าจะดื่มเหล้าหรือ?” หยางปิงเอ่ยถาม

“ข้าดื่มไม่ได้หรือ?” เมื่อชาติที่แล้วนางดื่มบ่อยจะตายไป พอรู้ตัวว่าเริ่มมึน ๆ ก็หยุดนางรู้ลิมิทตัวเองอยู่หรอกว่าไปได้แค่ไหน ไม่กินเผื่อสุนัขอย่างแน่นอนรับรองได้

“อย่าดื่มจนเมาแล้วกัน” หยางปิงถอนหายใจ เขาแค่อยู่กับนางไม่ถึงเค่อต้องปวดหัวกับนางไปหลายรอบแล้วรู้สึกว่าตัวเองแก่ลงไปหลายปีอีกด้วย

อีกฟากหนึ่งของเวทีแสดงมีบุรุษใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั่งจิบสุราอยู่กับผู้ติดตามหนึ่งคนด้วยท่วงท่าสบายเฉกเช่นบุรุษเจ้าสำราญทั่วไป

“ญาติของเจ้ามาแน่หรือ?” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถามซานจงคนสนิทของตน

“มาแน่ขอรับ” ซานจงเอ่ยบอกอย่างรู้กันในความที่สื่อ ญาติที่เอ่ยถึงไม่ใช่ญาติพี่น้องแต่เป็นเป้าหมายที่ตนตามสืบอยู่เท่านั้น

“แล้วเรื่องหมอที่สามารถถอนพิษได้เล่าได้เรื่องหรือไม่ ไหน ๆ ก็มาที่แคว้นหนิงแล้วข้าอยากพบเสียหน่อย” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถามคนสนิท มีข่าวลือว่าฮองเฮาของแคว้นหนิงถูกวางยาพิษแต่มีท่านหมอคนหนึ่งรักษาเอาไว้ได้ เขาจึงได้เดินทางมายังแคว้นหนิงเพื่อสืบความเรื่องนี้อีกทีเผื่อว่าจะโชคดีเจอหมอที่สามารถถอนพิษในร่างกายได้

“เรื่องนี้มีข่าวลือต่าง ๆ มากมายขอรับข้าน้อยจะให้คนไปสืบอย่างละเอียดอีกที นายท่านขอรับดูเหมือนว่าญาติของข้าน้อยจะมากันแล้ว” ซานจงเอ่ยเมื่อเห็นว่าเป้าหมายกำลังเดินเข้ามาสองคน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่แฝดคู่ป่วน