กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1127

เอเลนเบิกตากว้างอย่างแปลกใจก่อนร้องว่า “โอ้ชาร์ลี! นี่เธอตั้งใจทำเหรอ? ถึงว่า ทำไมถึงมาถามฉันว่ายายแก่นั่นชอบกินผักอะไร! ฉันบอกไปว่าเธอชอบกินกุยช่ายแบบนั้นเธอก็เลยไปหาต้นแดฟโฟดิลมาปลูกเสียมากมายใช่ไหม? เธอตั้งใจหลอกพวกนั้น!”

ชาร์ลีมีสีหน้าจริงจังก่อนพูด “แม่ จะพูดแบบนั้นไม่ได้นะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะหลอกใครทั้งนั้น ผมแค่ปลูกต้นแดฟโฟดิลในสวนของตัวเอง ส่วนใครจะมาขโมยเอาไปกินก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมสักหน่อย”

เอเลนยิ้มออกมาทันที “โอ้ พ่อลูกเขยแสนดี! เธอคิดอะไรกัน? คิดว่าแม่จะว่าเธอเรื่องนี้เหรอ? ฉันยิ่งดีใจด้วยซ้ำที่เธอทำแบบนั้น! วันนี้เธอทำได้ดีมาก! ในที่สุดแม่ก็ได้แก้แค้นคนพวกนั้นแล้วก็บรรเทาโกรธลงไปได้!”

จาค็อบอดถามไม่ได้ “ชาร์ลี ถ้ากินแดฟโฟดิลมากไปจะอันตรายถึงชีวิตไหม?”

ชาร์ลียิ้ม “ไม่หรอก อย่างมากก็แค่ป่วยเพราะอาหารเป็นพิษเท่านั้น”

“ถ้างั้นก็ดี” จาค็อบพูดพร้อมถอนใจอย่างโล่งอก “ถึงพวกบ้านนั้นจะเหลือทน แต่ยังไงเลือดก็ข้นกว่าน้ำ นายให้บทเรียนพวกเขาได้แต่ก็ไม่ควรจะพยายามฆ่าพวกเขา”

เอเลนชี้จาค็อบก่อนด่า “คุณมันพวกใจอ่อน! คุณไม่อยากให้พวกนั้นตายแต่พวกนั้นมันอยากให้คุณตาย! คุณรู้ไหมว่าแม่คุณทำอะไรกับฉันไว้บ้างตอนอยู่ในคุก? แม่คุณเป็นคนตีขาฉันหักนะ!”

ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้ เอเลนก็ยิ่งโมโห “นังแก่นั่นโหดร้ายมาก! หล่อนควรได้รับบทเรียนบ้าง ลองดูซิว่าจะกล้ามาเล่นเล่ห์แล้วโผล่หน้ามาอวดเก่งอีกไหม!”

จาค็อบตอบเสียงอ่อน “ให้บทเรียนน่ะก็ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่ไม่เล่นกันถึงตาย”

เอเลนแค่นเสียงอย่างเย็นชา “แม่คุณก็ทำกับคุณย่ำแย่มาหลายปี แต่คุณก็ยังรักเป็นห่วงหล่อนอยู่อีก ส่วนฉันที่ทำงานหนักแล้วก็ต้องทรมานมาหลายปีเพราะคุณ แต่คุณอยากแยกทางกับฉันแล้วก็ต้องการหย่าอีก! คุณนี่มันไม่มีจิตสำนึกเลย!”

จาค็อบตอบอย่างโมโห “อย่าเอาเรื่องของเราสองคนมาปนกับเรื่องนี้นะ!”