กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1133

พ่อลูกจากตระกูลวีเวอร์ต่างก็นั่งฝันถึงการไปพลิกชีวิตกลับไป ทันใดนั้นก็มีลมหนาวกรรโชกมาจากบนยอดเขากอลมิน ทำให้เขาทั้งคู่ต่างก็ตัวสั่นเพราะความหนาว

จอร์แดนถอนหายใจพร้อมกล่าว “ตรงนี้ลมแรงมากจริง ๆ ลมกรรโชกทำให้พ่อหนาวจนสั่นไปทั้งตัวแล้ว เราไปกันดีกว่า”

“ได้ครับ” เจฟฟรีย์ก็รู้สึกได้ถึงความหนาวจนเสียดแทงกระดูก เขารีบหดคอลงขณะที่ลุกขึ้นปัดหิมะออกจากก้น จากนั้นก็เอื้อมมือมาช่วยพ่อของตนให้ลุกขึ้น

ความจริงช่วงเวลาที่พ่อลูกทั้งสองได้อยู่ด้วยกันบนเขากอลมินนั้น ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็พัฒนาไปอย่างมาก

ในอดีต แม้ว่าจอร์แดนจะรักลูกชายคนโตมากกว่าคนอื่น แต่เขาก็เป็นคนเห็นแก่ตัวและเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะปฏิบัติตัวดีกับคนอื่น

ดังนั้นเขาก็ปฏิบัติกับเจฟฟรีย์ไม่ต่างกันแม้ว่ามันจะดีกว่าที่เขาปฏิบัติต่อเลียมก็ตาม

ส่วนเจฟฟรีย์ก็เคยเป็นแค่ทายาทคนรวยที่ชีวิตนี้ไม่มีความสามารถอะไร ทุก ๆ วันก็คิดได้แต่เรื่องหาทางเล่นสนุกกับพวกผู้หญิง และก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับพ่อมากนัก

จอร์แดนส่งเสียงฮึก่อนตอบ “เขาบอกว่าเขารู้ว่าจะเขียนนามสกุลยังไง แลงก์ แต่เขาไม่รู้ว่าจะเขียนชื่อวิลเลียมสันยังไง”

เจฟฟรีย์ยิ้มก่อนบอก “พ่อน่าจะเสนอว่าจะสอนเขาเขียนชื่อนะ แล้วเราก็เอาเนื้อมาสักสองชั่งเป็นค่าเรียน”

จอร์แดนตอบ “แกยังคิดจะไปขอเนื้อเขาอยู่อีก? ถึงแกไปขอเขาแค่หนังหมู หมอนั่นก็คงไม่มีทางให้หรอก”

“ตอนนี้มันก็หนาวมาก แล้วติดลบหลายสิบองศา ผมว่าเขาอาจจะแล่เนื้อกวางแล้วก็ได้ เนื้อน่าจะแขวนไว้ข้างนอกให้แข็งอยู่ ตอนที่เราเดินกลับอาจจะปีนข้ามรั้วเขาไปแล้วก็ขโมยมาสักชิ้น แล้วเราก็เอาไปทำอะไรกินกัน

จอร์แดนก็รีบพูด “ถ้างั้นแกก็รีบเถอะ แล้วเอาโสมที่เราขุดได้วันนี้ซ่อนไว้สักหัว อย่าเอาให้เขาหมด เราจะได้เอาโสมมาตุ๋นเนื้อกวางพรุ่งนี้

“ได้เลยครับ! พ่อวางใจได้”