กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1134

จอร์แดนพยักหน้า เขาอดไม่ได้ที่จะถอนใจ “คงจะดีถ้าเรามีเหล้าสักหน่อย พ่อจะเอาโสมไปแช่เหล้าแล้วก็กินเหล้าตอนที่เราหนาว ๆ กลับมาจากบนเขา คงไม่มีอะไรดีไปกว่านั้นแล้ว”

เจฟฟรีย์ตอบ “แม่ม่ายลีแอนน์ เหมือนจะรู้วิธีหมักเหล้านะ ผมจะไปคุยกับเธอแล้วก็ลองถามเรื่องนี้ดูถ้ามีโอกาสสักวัน บางทีเธออาจจะมีเหล้าแอบซุกไว้ที่บ้านบ้างก็ได้”

พ่อลูกต่างก็เดินคุยกันไป ขณะที่เดินฝ่าลมหนาว ค่อนชั่วโมงต่อมาพวกเขาก็มาถึงทางเข้าหมู่บ้าน

ทั้งสองไม่ได้ไปบ้านที่ต้องส่งโสมทันที แต่ว่ามุ่งไปที่บ้านนายพรานแลงก์ในหมู่บ้านท่ามกลางความมืด

แม้ว่าคนที่อาศัยอยู่ที่หมูบ้านตีนเขากอลมันจะจนมาก แต่ก็ไม่ได้ขาดของจำเป็นอะไร

ในอดีตคนจากหมู่บ้านมักจะขึ้นเขาไปล่าสัตว์เสมอ

แต่ว่าตอนนี้พวกคนหนุ่มสาวก็จากหมู่บ้านไปแล้วก็ไม่มีคนที่เหลือเข้าไปล่าสัตว์มากเท่าไรนัก

ที่น่ากลัวกว่าจำนวนคนที่มากมาย คือแต่ละคนต่างก็ถืออาวุธไว้ในมือ มีอยู่เจ็ดแปดคนที่ถือมีด ขณะที่ห้าหกคนถือปืนไว้ในมือ

พ่อลูกทั้งสองต่างก็ตกใจมาก เจฟฟรีย์ร้องไห้พร้อมบอก “พี่ชายทั้งหลาย เราแค่ขโมยเนื้อนิดหน่อยเอง ไม่เห็นต้องทำเกินเหตุขนาดนี้จริงไหม?”

จอร์แดนเองก็กลัวและบอกเจฟฟรีย์ “แกยังมัวอึ้งอะไรอีก? รีบเอาเนื้อคืนให้เขาไปสิ!”

เจฟฟรีย์รีบขว้างขากวางลงบนพืื้นก่อนร้องขอความเมตตา “ท่านครับ ได้โปรดเมตตาเห็นใจเราด้วยเถอะ”

ตอนนั้นเองกลุ่มคนเหล่านั้นพากันมาห้อมล้อมสองพ่อลูกเอาไว้ก่อนที่คนหนึ่งจะตะคอก “พวกคุณสองคนคือจอร์แดนกับเจฟฟรีย์ วีเวอร์ใช่ไหม?”

จอร์แดนพยักหน้างง ๆ “ครับคุณ พวกคุณมาที่นี่ทำไมกัน?”