กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1149

คนขับรถหัวเราะเบา ๆ ในขณะพูด "คนพวกนั้นตายไปแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาได้อีกล่ะ?”

เอมิเลียโน่พูดต่อ "ในแม่น้ำมีปลา กุ้ง และปู ส่วนรถก็เป็นเพียงกรงเหล็กที่เก็บศพพวกนี้ไว้ที่ก้นแม่น้ำ แล้วในที่สุดก็ถูกพวกปลา กุ้ง และปูกัดกิน ปลาตัวใหญ่ก็จะกัดกิดเนื้อ ในขณะที่ปลาที่ตัวเล็กกว่าก็จะแทะผิวหนัง คนที่เคยไปใช้บริการที่สปาปลาบำบัด คงจำปลาตัวเล็ก ๆ ที่กัดแทะผิวหนังที่ตายแล้วกันได้ใช่ไหมล่ะ? ในที่สุดปลาเหล่านั้นก็จะกินเนื้อจากศพจนหมด แล้วเหลือแต่ซากกระดูกกองเอาไว้"

“ไอ้คนระยำ!” ชายที่นั่งอยู่เบาะหลังตะโกนขึ้น "ไม่น่าแปลกใจที่ใคร ๆ ต่างก็อยากฆ่ามัน ไอ้งั่งนี่ช่างโหดร้ายป่าเถื่อนเหลือเกิน!”

เอมิเลียโน่พูดเบา ๆ "เราก็ต้องก้าวเดินอย่างระมัดระวังเหมือนกัน ถ้าจำเป็นก็ต้องล่าถอยออกมา"

คนขับรถถามขึ้น "พี่น้องครับ ทุกคนคิดว่าจะมีเจ้านายอยู่บนภูเขากอลมินไหม?”

“ไม่น่าจะมีนะ" เอมีเลียโน่ตอบ "คนของตระกูลเว็บบ์มาถึงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ตามที่ผู้รอดชีวิตจากการต่อสู้บอกนั้น ไม่มีสู้ระยะประชิดในช่วงการต่อสู้ ทั้งหมดเป็นการโจมตีระยะไกล ดังนั้นฉันเดาว่า ไม่ควรมีเจ้านายคนไหนอยู่แถวนั้น เพราะส่วนใหญ่เป็นผู้ทำหน้าที่คุ้มกันที่มีอาวุธครบมือ"

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีสิ" คนขับรถหัวเราะเบา ๆ

"เราต่างก็เป็นพี่น้องและร่วมอดทนฝึกร่างกายมาอย่างหนัก ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สามารถเรียกตัวเองว่ามืออาชีพได้ แต่ฉันก็ยังทนต่อบาดแผลจากกระสุนปืนได้พอสมควร ดูเหมือนคืนนี้จะมีการสังหารหมู่เกิดขึ้น! ชัยชนะต้องเป็นของเรา ต้องกลับไปซัดเบอรี่อย่างมีชัยกันนะพวกเรา!”

ชายอีกคนหนึ่งพูดขึ้น "คงจะดีไม่น้อยถ้าชาร์ลี เวดอยู่ที่นั่นด้วย เราจะได้ฆ่ามันแล้วไปรับรางวัลจากคุณท่านเว็บบ์"

“ชาร์ลี เวดคนนั้นไม่น่าจะอยู่ที่นี่หรอก" เอมิเลียโน่ยิ้ม "ตระกูลเว็บบได้ทำการตรวจสอบแล้ว ก่อนที่พวกเราจะออกมา ชาร์ลี เวดยังอยู่ที่โอลรัส ฮิลล์"

เอมิเลียโน่ถอนหายใจสั้น ๆ ในขณะที่พูดต่อ "ถ้ามันอยู่ที่นั่น… เราก็แค่เอาหัวของมันไปเป็นของขวัญให้คุณท่านเว็บบ์ แล้วท่านคงให้รางวัลเราด้วยเงินสองสามล้านดอลลาร์อย่างแน่นอน"