กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1152

เมื่อพูดจบ เขาก็ขยับขาอย่างรวดเร็วราวกับสายลม ทันใดนั้น ก็เข้าไปประชิดตัวชาร์ลี แล้วชูกำปั้น… ที่มีขนาดใหญ่กว่าถ้วยข้าวขึ้นตรงหน้าเขา!

ด้วยการฝึกฝนอย่างเข้มข้นมาเป็นเวลาหลายปี รวมทั้งการบ่มเพาะจิตใจมาตลอดชีวิต เขาใช้เลือดเนื้อและหยาดเหงื่อในการปูทางไปสู่สุดยอดกำปั้น แม้เพียงหมัดเดียวเขาก็สามารถทลายหินที่มีความหนาสองสามเมตรได้ แค่มนุษย์ธรรมดา ๆ คงใช้พลังหมัดแบบนี้ไม่ได้ และคงไม่มีชีวิตยืนยาวพอจะมาเล่าเรื่องราวเหล่านี้ด้วย

แต่สำหรับชาร์ลีแล้ว เขาได้มองเห็นผ่านแนวการต่อสู้ของชายวัยกลางคนเพียงแค่แวบเดียว

มันไม่มีอะไรเลยนอกจากการออกหมัดชก ถึงแม้กำปั้นของเขาจะแข็งปึ้ก แต่ก็ยังปล่อยหมัดออกไปอย่างไม่ระวัง เมื่อเทียบกับชาร์ลีแล้ว เขาไม่มีน้ำยาอะไรเลย นอกจากเป็นตุ๊กแกที่เกาะอยู่บนต้นไม้

ฮาเดส หลี่รู้สึกงุนงงกับความไร้สาระของตัวเองที่ไปหยามน้ำหน้าเขามากขนาดนั้น! เขาอุตส่าห์วิ่งถลาเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าชาร์ลีและพร้อมจะซัดหมัดใส่เขาแล้ว แต่ดูเหมือนชาร์ลีจะไม่กลัวและไม่สะทกสะท้านอะไรเลย!

ชาร์ลีได้ออกหมัดข้างหนึ่งไปข้างหน้า เขาจ้องไปที่หมัดที่ดูแสนอ่อนแอนั้น แล้วค่อย ๆ

ต่อจากนั้นฮาเดสก็รู้สึกเหมือนกำปั้นของเขาถูกยิงถล่มด้วยปืนใหญ่! ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก และในไม่ช้าเขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาที่แขน แล้วได้ยินเสียงกระดูกแตก

กำปั้นที่อ่อนโยนของชาร์ลีไม่เพียงแค่ปัดป้องกำปั้นเหล็กของฮาเดสได้เท่านั้น! แต่ผลจากการแลกหมัดกันทำให้แขนขวาของฮาเดสต้องแตกเป็นเสี่ยง ๆ !

เสียงหมัดกระแทกกันดังตูม! ทำให้ฮาเดสลอยขึ้นไปในอากาศ แล้วตามมาด้วยเสียงของฮาเดสที่ลอยละลิ่วตกลงมาบนพื้นที่ปกคลุมไปด้วยหิมะอันเย็นยะเยือก

พี่น้องเจ็ดคนของเขาจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา สิ่งที่พวกเขาเห็นคือแขนขวาของเขาถูกทำลายย่อยยับ เลือดเนื้อบริเวณแขนแตกกระเซ็น ราวกับถูกปืนใหญ่ระดมยิงจนกลายเป็นเนื้อสับ