กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1200

แม้แต่ทราวิสซึ่งนั่งอยู่โต๊ะเดียวกันยังตกใจจนพูดอะไรไม่ออก!

เขาเป็นชายที่ร่ำรวยที่สุดในแลงคาสเตอร์ และไม่ได้แย่ไปกว่าตระกูลมัวร์ในแง่ของมูลค่าของทรัพย์สินโดยรวม

ยิ่งไปกว่านั้น ในปีนี้เขาก็มีอายุมากแล้วจนรู้สึกได้ชัดว่า สุขภาพร่างกายของเขาแย่ลงมาก เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน

สิ่งนี้ไม่สามารถย้อนกลับไปได้ไม่ว่าจะทุ่มเงินไปมากมายขนาดไหน

ดังนั้นทราวิสจึงเฝ้าฝันที่จะมีโอกาสได้ยาอายุวัฒนะกับเขาบ้างเหมือนกัน เขาจะไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลย ถ้าต้องนำทรัพย์สินที่มีอยู่หนึ่งในสิบมาแลกกับยาอายุวัฒนะ

นี่เป็นเพราะเขารู้ดีว่า… นอกจากยาอายุวัฒนะแล้ว ก็ไม่มีหนทางอื่นที่เขาสามารถย้อนวัยกลับมาได้อีกยี่สิบปี ถึงแม้ว่าเขาจะทุ่มเงินเป็นพัน ๆ ล้านดอลลาร์ก็ตาม

ส่วนสแตนลีย์ โฮ เจ้าพ่อการพนันแห่งมาเก๊าผู้ร่ำรวย ถึงแม้ว่าเขาจะร่ำรวยเงินทองและมีอำนาจล้นฟ้าขนาดไหน เขาก็ยังไม่สามารถใช้เงินทั้งหมดที่มีอยู่ไปซื้อความอ่อนเยาว์กลับมาได้ เมื่อตอนนี้เขามีอายุเกินเก้าสิบปีเข้าไปแล้ว

เธอมองชาร์ลีด้วยความรู้สึกเสน่หาที่แสดงออกทางสีหน้า ในขณะที่หายใจติดขัดพร้อมกับพูดว่า "ปรมาจารย์เวดคะ ฉันจะกล้ารับของขวัญล้ำค่าและมีราคาสูงจากคุณได้ยังไงคะ...”

ชาร์ลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบอย่างสงบนิ่งว่า "คุณควรรับมันไว้เพราะผมตั้งใจนำมาให้คุณ แล้วจะไม่กล้ารับได้ยังไงกัน?”

นายท่านมัวร์รู้สึกตื่นเต้นมากจนแทบจะเป็นลมหมดสติ

หลังจากกินยาอายุวัฒนะเข้าไปก่อนหน้านี้ เขาก็มีแรงปรารถนาที่อยากได้ยาอายุวัฒนะเพิ่มขึ้นอีก

เพราะเขารู้ดีว่า… ยาอาวุวัฒนะนั้นวิเศษมากเพียงใด

หลังจากกินยาอายุวัฒนะเข้าไปแล้ว นายท่านมัวร์ก็รู้สึกราวกับว่าเขาได้ฟื้นคืนความเยาว์วัยกลับมา นับแต่นั้นมาเขาก็มีความสุขกับชีวิตที่ดีขึ้น ซึ่งเกิดจากร่างกายของเขาย้อนวัยกลับไปได้ถึงยี่สิบปี และเฝ้ารอโอกาสที่จะได้พัฒนาร่างกายให้ดียิ่งขึ้น และทำให้ร่างกายอ่อนกว่าวัยได้มากขึ้น