กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1201

ในสายตาของดีแลน ยาอายุวัฒนะที่ชาร์ลีมอบให้กับจัสมินนั้น… เป็นยาที่ไม่มีค่าอะไรเลย

ถึงแม้ว่าจะเป็นยาอะซีทั่ม เบโซอาร์ดิคัม ที่มีราคาสูงในวงการแพทย์ของออสเกียก็ตาม แต่ยาอะซีทั่ม เบโซอาร์ดิคัมเกรดดี ๆ หน่อย ก็มีราคาเพียงไม่กี่แสนดอลลาร์เท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าสิ่งที่เรียกว่ายาอายุวัฒนะของชาร์ลี แท้ที่จริงแล้วคือยาอะซีทั่ม เบโซอาร์ดิคัมที่ว่านั้น?

ยาเม็ดนั้นกับสร้อยทับทิมของเขายังมีราคาต่างกันถึงเกือบหนึ่งร้อยสามสิบล้านดอลลาร์เลยทีเดียว

ดังนั้นดีแลนจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า เขาเอาชนะชาร์ลีได้แล้ว

ดีแลนพ่นเสียงอย่างไม่พอใจก่อนจะพูดว่า "อะไรนะ? ล้อกันเล่นหรือเปล่า? ผมซื้อสร้อยทับทิบเป็นของขวัญวันเกิดให้กับคุณจัสมินโดยเฉพาะ แล้วผมจะเอามันมาขายแบบนั้นได้ยังไงกัน?”

ชาร์ลีตอบว่า "ถ้าอย่างนั้นผมก็เชื่อว่าสร้อยทับทิมของคุณมีราคายี่สิบล้านดอลลาร์จริง แต่จากการเดิมพันของเรา ก็หมายความได้ว่าผมจะเป็นผู้ชนะตราบใดที่ยาอายุวัฒนะของผมสามารถดึงราคาได้สูงกว่าสร้อยทับทิมของคุณใช่หรือไม่?”

คุณจะทำการประมูลยาอายุวัฒนะของคุณที่นี่จริง ๆ เหรอ? คุณเชื่อจริง ๆ เหรอว่ายาอายุวัฒนะห่วย ๆ นั่น

คุณเป็นคนที่น่ารังเกียจมากที่ถึงแม้ยาอายุวัฒนะจะไม่มีราคาค่างวดอะไร แต่ก็ยังเป็นของขวัญวันเกิดสำหรับคุณจัสมิน แล้วคุณเอาของขวัญมาประมูลอย่างนั้นได้ยังไงกัน? คุณนี่ช่างไร้ยางอายมากจริง

จัสมินรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเรื่องนี่ เธอโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า "ดีแลน! คุณพูดแบบนั้นกับปรมาจารย์เวดไม่ได้นะคะ!”