กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1203

การพ่ายแพ้ต่อชาร์ลีนั้นไม่เพียงทำให้เขาต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าผู้คนจำนวนมากเท่านั้น แต่ยังต้องยอมจำนนต่อการเดิมพัน โดยต้องกินสร้อยทับทิมเส้นนั้นต่อหน้าผู้คนมากมาย

ในขณะที่เขารู้สึกหงุดหงิดและคิดว่าทราวิสจงใจที่จะต่อต้านเขา ก็มีใครบางคนจากโต๊ะข้าง ๆ ตะโกนขึ้นมาว่า "ผมให้ราคา 151 ล้านดอลลาร์!”

มีคนเสนอให้ราคามากกว่าทราวิสถึงหนึ่งล้านดอลลาร์! นี่เป็นการบ่งบอกให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่า การประมูลราคาได้เริ่มขึ้นแล้ว!

ชาร์ลียิ้มแล้วพูดขึ้นว่า "ท่านครับ ผมลืมบอกไปว่านอกจากราคาเริ่มต้นจะเริ่มที่ 150 ล้านแล้ว ราคาที่เพิ่มขึ้นขั้นต่ำต้องเป็น 10 ล้านนะครับ ไม่เช่นนั้นมันจะดูจิ๊บจ๊อยและน่าเบื่อเกินไป"

ชายคนนั้นรีบพยักหน้าแล้วโพล่งออกมาว่า "โอ้ ขอโทษครับปรมาจารย์เวด ถ้าเป็นอย่างนั้นผมให้ราคาที่ 160 ล้าน!”

“นี่มันอะไรกันวะ!” ดีแลนรู้สึกตกใจมากจนขากรรไกรแทบจะหล่นลงมากองที่พื้น

ราคาเริ่มต้นของยาเม็ดเล็ก ๆ แสนจะห่วยแตกนี่ อยู่ที่ 150 ล้าน ซึ่งไม่เพียงแต่มีคนยอมรับเท่านั้นนะ แต่ยังมีคนเสนอราคาให้สูงกว่าด้วย! นี่พวกเขากำลังคิดอะไรกันอยู่เนี่ย?!

ก่อนที่ดีแลนจะทันได้ตั้งสติ ก็มีคนอีกโต๊ะหนึ่งลุกขึ้นยืนแล้วพูดอย่างกระตือรือร้น "ผมให้ราคา 170 ล้าน!”

ดีแลนแสดงสีหน้าที่ดูบิดเบี้ยวยิ่งกว่าคนที่มีอุจจาระอยู่ในปากเสียอีก เขาอดก่นด่าอยู่ในใจไม่ได้ว่า 'ให้ถายเถอะ! มีคนบ้า ๆ อย่างนี้อยู่ด้วยเหรอวะ?!'

ดีแลนยังไม่ทันจะยอมรับความจริงที่ว่ายาอายุวัฒนะเม็ดนั้นมีราคาพุ่งขึ้นไปที่ 170 ล้านแล้ว เมื่อทราวิสโบกไม้โบกมืออย่างมั่นใจแล้วพูดว่า "ผมให้ราคา 200 ล้าน!”

มีเสียงกรี๊ดดังสนั่นลั่นห้องจัดเลี้ยง!

ทราวิสมีความตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะเป็นเจ้าของยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ ฉะนั้นเงินจำนวน 200 ล้านดอลลาร์ จึงเป็นแค่การอุ่นเครื่องของการประมูลในครั้งนี้เท่านั้นเอง

เกรแฮมนั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงที่นั่งของเขา แต่หัวใจกลับเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น