กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1207

ด้วยความรู้สึกขยะแขยงและขุ่นเคือง เธอรีบยื่นกล่องของขวัญนั้นให้เขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นว่า "คุณเก็บของขวัญนี้ไว้ได้เลยค่ะ… คุณโคช"

ตอนนั้นเองที่ดีแลนรู้ตัวว่าพูดอะไรผิดไป เขาต้องกลืนสร้อยทับทิมเข้าไป แล้วมีเพียงวิธีเดียวที่จะนำสร้อยออกมาได้ก็คือ… การถ่ายอุจจาระ ซึ่งถึงแม้จะไม่มีปัญหาอะไร แต่เขาก็คงไม่สามารถล้างสร้อยเส้นนั้นแล้วคืนให้จัสมินได้หรอก จริงไหม?

เขาทำหน้าบูดเบี้ยวด้วยความรู้สึกอับอายและโดนเย้ยหยัน แต่ก็กัดฟันทนแล้วพูดว่า "ผมขอโทษครับคุณจัสมิน แล้วผมจะหาของขวัญที่มีราคาแพงกว่านี้มาให้คุณแทนนะครับ ช่วยยกโทษให้ผมด้วย"

จัสมินรีบโบกไม้โบกมือปฎิเสธ "โอ้… ไม่ต้องหรอกค่ะคุณโคช ฉันซาบซึ้งในความมีน้ำใจของคุณ แต่ไม่ต้องหาของขวัญให้ฉันใหม่ก็ได้ค่ะ"

ดีแลนรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก เมื่อสังเกตเห็นการปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาของจัสมิน

ซึ่งตอนนี้ชาร์ลียิ้มอย่างไม่แยแสพร้อมกับเร่งเร้าขึ้นว่า "เร็ว ๆ หน่อยสิครับคุณโคช ใคร ๆ ต่างก็กำลังรอดูอยู่ เสร็จแล้วจะได้เริ่มต้นดินเนอร์กันซะที"

ใบหน้าของดีแลนดูหมองมัวมากในขณะที่เขาจ้องมองไปที่สร้อยทับทิม พร้อมกับกลืนน้ำลายอย่างกระวนกระวายใจ

คงเป็นเรื่องยากที่จะกลืนเข้าไปทั้งอย่างนี้ ถ้าได้น้ำมันมาหล่อลื่นเสียหน่อยน่าจะดีกว่า เขาจึงร้องขอขึ้นมาว่า "คุณปู่มัวร์ครับ ช่วยบอกพ่อครัวให้หาน้ำมันมะกอกมาให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?”

นายท่านมัวร์พยักหน้าเบา ๆ แล้วส่งสัญญาณบอกออสการ์ซึ่งเป็นหัวหน้าคนรับใช้ของเขา "เข้าไปหยิบขวดน้ำมันมะกอกจากในครัวมาให้คุณโคชหน่อย"

ออสการ์รีบกลับมาพร้อมกับขวดน้ำมันมะกอกที่ยังไม่ได้เปิด แล้วยื่นให้ดีแลนอย่างสง่างาม

ชาร์ลีพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอ่อน ๆ "อืม คุณโคชช่างรอบรู้จริง ๆ! คุณรู้ว่าน้ำมันบางชนิดสามารถช่วยหล่อลื่นหลอดอาหารและลำไส้ให้คุณได้ ดังนั้นเมื่อคุณกลืนสร้อยทับทิมมูลค่า 20 ล้านดอลลาร์เข้าไป มันก็จะไหลเข้าและออกอย่างราบรื่นเหมือนรถไฟเหาะเลยแหละครับ"