ลูกเขยมังกร นิยาย บท 6

บทที่ 6 นายน้อยเฉิน

"เสิ่น...... เถ้าแก่เสิ่น ผม......ผมขอโทษ" ลูกกระเดือกของหวังต้าไห่เลื่อนขึ้นลง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ตบตีเสิ่นหงชัง ถึงยืมความกล้าแสนเท่าให้เขา เขาก็ไม่กล้าหรอก

"เสียงตบตี"

เสิ่นหงชังตบหน้าหวังต้าไห่ ด้วยการตบอย่างรุนแรง จนหวังต้าไห่นั่งลงกับพื้น

จากนั้น เขาก็หันกลับมา และโค้งตัวให้เฉินเฟิงด้วยความเคารพ และกล่าวว่า"ขออภัย นายน้อยเฉิน ทำให้คุณตกใจแล้ว"

ท่าทีเสร็จสิ้นในครั้งเดียว!

คนดูเงียบไปทั้งหมด!

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนขยี้ตากัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เชื่อในสิ่งที่พวกเขาเห็นเลย

ชายที่ร่ำรวยที่สุดในชางโจวก้มหัวลงให้กับชายหนุ่มคนหนึ่ง?!

ถ้าฉากนี้ต้องแพร่กระจายออกไป กลัวว่าเมืองชางโจวจะสะเทือน!

ตัวตนที่แท้จริงของหนุ่มคนนี้คือใครกันแน่?!

ในสมองของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนคำราม แต่พวกเขารู้สึกหายใจติดขัดรุนแรง

"ประธานเสิ่น พูดเกินไป ผมไม่เป็นไร" เฉินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องรอให้เฉินจงพูด เขาก็สามารถมองออกได้ว่าบุคคลที่อยู่ตรงหน้านี้คือใคร ยังไงเขาก็เป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในชางโจว เฉินเฟิงเห็นรูปถ่ายของเสิ่นหงชังในหนังสือพิมพ์ข่าวการเงินและเศรษฐกิจเป็นประจำ

"นายน้อยเฉิน เรื่องนี้เป็นความประมาทของผมเอง คุณไม่ต้องกังวล ผมจะให้พวกเขาชดใช้อย่างสาสมเอง กับคนที่ทำให้คุณขุ่นเคืองในวันนี้" ดวงตาของเสิ่นหงชังฉายแววแห่งความเป็นปรปักษ์เล็กน้อย คนพวกหวังต้าไห่เกือบทำให้เขาเจอภัยที่ร้ายแรง เขาจะให้อภัยง่ายๆได้อย่างไร

"ประธานเสิ่น จงไว้ชีวิตของผม! "

"ประธานเสิ่นผมผิดไปแล้ว! คุณปล่อยฉันไปเถอะ"

พัฟ พัฟ........

ทันทีที่เสิ่นหงชังพูดจบหวังต้าไห่และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคน ก็คุกเข่าลงบนพื้นด้วยกัน น้ำตาไหลพราก และการชดใช้ที่ในปากของเสิ่นหงชังนั้น ไม่ได้ง่ายเพียงแค่ทำให้พวกเขาตกงาน มือหรือเท้าหักก็ยังถือว่าเบา!

"หุบปาก!" เสิ่นหงชังตะโกนอย่างเย็นชา และทุกคนก็เงียบทันที

การแสดงออกของเสิ่นหงชังเย็นชา เขาสามารถกลายเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในชางโจวได้จากไม่มีอะไรเลย ไม่ใช่ง่ายๆเพียงแค่ทำธุรกิจเป็นอย่างเดียว

คนเหล่านี้กล้าที่จะรุกรานเฉินเฟิง พวกเขาก็ต้องเตรียมพร้อมที่จะชดใช้มัน!

เฉินเฟิงเหล่ตาของเขา เขาสามารถมองออกได้ว่า การแสดงออกของเสิ่นหงชังนั้น ดูเหมือนจะไม่ใช่ของปลอม และหวังต้าไห่และคนอื่นๆ จะต้องถูกลงโทษอย่างโหดร้ายแน่ๆ

"ช่างมันเถอะครับ ประธานเสิ่น"เฉินเฟิงโบกมือและพูดว่า : " พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผมเลย ประธานเสิ่นปล่อยให้พวกเขาทำงานต่อไปเถอะ ถ้าประธานเสิ่นรู้สึกไม่สบายใจ ก็สามารถหักเงินเดือนหนึ่งเดือน ของพวกเขาแต่ละคน เป็นการลงโทษแทน”

ในที่สุดเฉินเฟิงก็ยอมใจอ่อน แม้ว่าหวังต้าไห่และคนอื่นๆจะมีความผิดก็จริง แต่พวกเขาก็ไม่ได้ทำผิดมากจนมากเกินไป เฉินเฟิงไม่อยากทำลายชีวิตของหวังต้าไห่เพราะตัวเอง

หลังจากที่ออกจากตระกูลเฉิน เฉินเฟิงเข้าใจดีมาก ในช่วงสามปีของการส่งอาหาร สำหรับคนที่อยู่ที่ฐานล่างของสังคม บางครั้งมันก็ยากที่จะมีชีวิตอยู่

บางทีสำหรับตัวเอง มันเป็นเพียงการตัดสินใจเล็กน้อย แต่สำหรับหวังต้าไห่และคนอื่นๆ การตัดสินใจครั้งนี้ เป็นถึงเรื่องของชั่วชีวิต

เสิ่นหงชังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่เมื่อเฉินเฟิงพูดเช่นนี้ เขาก็จะต้องไว้หน้าของเฉินเฟิงโดยธรรมชาติอยู่แล้ว

"ยังไม่ขอบคุณนายน้อยเฉินเหรอ!"เสิ่นหงชัง มองคนพวกนั้นด้วยสายตาเย็นชา

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร