นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 16

และก็ไม่คิดจะรอให้เขาต้องขับไล่ซ้ำอีก หล่อนรีบวิ่งออกไปจากขุมนรกนั้นด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หยาดน้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย

หล่อนเจ็บ หล่อนทรมานเหลือเกิน...

เมื่อพะแพงออกจากห้องไปแล้ว เดมอนก็หันมาถามวิคตอเรียด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“คุณมีอะไรกับผมหรือวิคกี้ ถึงมาหาโดยไม่ได้โทรบอกก่อน”

วิคตอเรียหรี่ตามองหน้าของเดมอน “ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอคะ วิคกี้เคยเห็นมาก่อนหรือเปล่า”

“คนใช้ที่บ้านผมน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

“แต่คุณไม่เคยเรียกผู้หญิงคนไหนให้มาหาถึงห้องทำงานเลยนะคะ แต่นี่...” วิคตอเรียยังพูดไม่ทันจบ เดมอนก็แทรกขึ้นเสียก่อนด้วยน้ำเสียงกระด้าง

“ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผมนอนด้วยหรอกวิคกี้ ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลไป ยังไงซะ คุณก็คือตัวจริงของผมวันยังค่ำ”

วิคตอเรียระบายยิ้ม มองหน้าเดมอนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณแน่ใจเหรอคะเดมอน”

“ผมแน่ใจ ว่าแต่คุณเถอะ ยังไม่ตอบคำถามของผมเลย ว่าทำไมมาหาผมโดยไม่โทรมาหาก่อน”

“วิคกี้ก็แค่อยากจะเซอร์ไพรส์คุณน่ะค่ะ”

“ใช่ เซอร์ไพรส์มากเลย ดีนะที่ผมกับแม่นั่นเสร็จเรื่องกันแล้ว ไม่อย่างนั้นคุณอาจจะเป็นตากุ้งยิงได้”

วิคตอเรียหัวเราะอย่างอารมณ์ดี หล่อนไม่หึงหวงเดมอนเลย เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มไม่มีทางจริงจังกับผู้หญิงคนไหนนอกจากตัวเอง ก็เหมือนที่หล่อนไม่เคยจริงจังกับผู้ชายคนไหนเท่ากับเดมอนนั่นแหละ

“วันนี้พาวิคกี้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านด้วยนะคะ ได้ไหม”

“ได้สิครับ” เดมอนรับคำ “พูดเหมือนไม่เคยไปค้างที่บ้านผมอย่างนั้นแหละ”

วิคตอเรียเดินเข้ามาสวมกอดเดมอน “และวิคกี้ก็จะขอค้างกับคุณด้วย โอเคไหมคะ”

เดมอนชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ตอบรับ “ได้สิ ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย คุณจะค้างกับผมกี่คืนก็ได้”

“งั้นสามคืนเป็นอย่างต่ำ”

“ตกลงครับ”

ในขณะที่วิคตอเรียระบายยิ้มอย่างดีใจ เดมอนกลับรู้สึกอึดอัดไม่น้อย ทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงที่เขาคิดมาตลอดว่าเหมาะสมและคู่ควรอย่างวิคตอเรียนะ

พะแพงซมซานกลับมาคฤหาสน์ลินการ์ดด้วยความชอกช้ำใจ ความไม่ไยดีที่เดมอนแสดงออกมาทันทีเมื่อวิคตอเรียปรากฏตัวขึ้นไม่ต่างจากคมมีดที่กรีดลึกลงในเนื้อหัวใจ แม้จะพยายามพร่ำบอกว่าตัวเองก็แค่อีตัวฆ่าเวลา ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะแอบรักเดมอนด้วยซ้ำ แต่หัวใจก็ไม่รักดีเอาเสียเลย มันไม่ชอบเชื่อฟัง และร่ำร้องหาแต่ผู้ชายไม่มีหัวใจอย่างเดมอนทุกเมื่อเชื่อวัน

“หยุดคิด...หยุดคิดเถอะ แพง...”

หล่อนทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงทันทีเมื่อก้าวเข้ามาให้ห้องพัก สภาพในตอนนี้ของหล่อนช่างไม่ต่างจากตุ๊กตาผ้าเก่าๆ ที่ถูกเขี่ยทิ้งลงถังขยะแม้แต่น้อย มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าร่ำไห้อย่างน่าเวทนา หัวใจปวดร้าวเหลือเกิน

เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่หล่อนถึงจะหลุดพ้นจากวังวนแห่งความทรมานนี้เสียที และเมื่อไหร่เดมอนจะปล่อยหล่อนไป...?

ช่วงเย็นของวันเดียวกัน หล่อนก็ถูกเรียกให้ขึ้นมารับใช้ภายในห้องอาหาร ท่ามกลางภาพบาดตาบาดใจของเดมอนกับวิคตอเรียที่กำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอยู่ตลอดเวลา น้ำตาของหล่อนตกใน กลีบปากอิ่มสั่นระริก หล่อนต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่ภายในความอึดอัดแสนเหี้ยมโหดนั้นอยู่นานราวชั่วกัปชั่วกัลป์ จนกระทั่งมื้อค่ำของคู่รักที่เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกเสร็จสิ้นลง แต่นรกก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากข้อเท้าของหล่อน

“เธอน่ะ ชื่ออะไรเหรอ”

วิคตอเรียไม่ได้เดินตามเดมอนออกไปจากห้องอาหารในทันที เพราะหยุดยืนมองพะแพง

พะแพงเม้มปากเป็นเส้นตรง พูดไม่ออก หน้าตาเศร้าหมอง “แพตตี้ คุณวิคกี้ถามไม่ได้ยินหรือไง”

คำเตือนไม่พอใจของป้ามิเชลล์ทำให้หล่อนได้สติ รีบเดินเข้าไปหา และก้มหน้ามองพื้น

“ดิฉันชื่อพะแพงค่ะ”

“พะแพงเหรอ” วิคตอเรียทวนคำ ก่อนจะถามต่อ “แต่ฉันได้ยินเดมอนเรียกเธอว่าแพตตี้”

พะแพงเผลอตัวเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตากับวิคตอเรียโดยบังเอิญ

“เอ่อ ทุกคนที่นี่เรียกดิฉันว่าแพตตี้ค่ะ เพราะพะแพงออกเสียงยากกว่าค่ะ”

วิคตอเรียระบายยิ้มให้ และเอียงคอมองสาวใช้ตรงหน้าอย่างพิจารณา

“หน้าเธอหวานมากนะ ตาก็สวยซึ้งดี เพราะอย่างนี้นี่เองเดมอนถึงเรียกเธอมานอนด้วย”

แก้มนวลของพะแพงร้อนผ่าว ความอับอายแล่นพล่านไปทั้งร่างกายจนตัวสั่นเทา

“เอ่อ...”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ เธอจะมีอะไรกับเดมอนฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก เพราะฉันกับเดมอนเรายังไม่ได้แต่งงานกัน ฉันใจกว้างเสมอ และที่สำคัญ เดมอนก็บอกว่าไม่ได้จริงจังอะไรกับเธอด้วย”

คำพูดของวิคตอเรียราวกับคมมีดที่ปักฉึกลงกลางหัวใจของหล่อน พะแพงก้มหน้าหลบสายตาของวิคตอเรีย หยดน้ำตาไหลออกมาจากสองดวงตา

“ดิฉัน...ขอตัวไปเก็บโต๊ะก่อนนะคะ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations