นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 22

สี่ปีที่ผ่านพ้นไปไม่ได้ทำให้บาดแผลในหัวใจของพะแพงจางหายไปได้เลย รอยแผลเป็นที่พร้อมจะเจ็บปวดขึ้นมาใหม่ทุกครั้งเมื่อนึกถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้นยังคงฝังแน่นอยู่ภายในหัวใจ หล่อนพยายามที่จะลบเลือนอดีตแสนโหดร้าย แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เรื่องราวที่ลาสเวกัสกับเดมอนก็ยังคงไม่เลือนหายไปจากความทรงจำ

“แม่คับ...”

เสียงสดใสของลูกชายวัยสามขวบเศษช่วยเรียกสติของหล่อนให้กลับคืนมาได้ชั่วขณะ

“ว่าไงครับ หมูวิน”

“ผมมีเรื่องสงสัยคับ”

เด็กน้อยที่ฉลาดเกินวัยเอ่ยกับมารดาของตัวเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

พะแพงละสายตาจากถนนมามองใบหน้าของลูกชายด้วยรอยยิ้มมีความสุข วินเซนต์คือสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของหล่อนให้เข้มแข็งยามที่ท้อแท้ทรมาน เพราะหากไม่มีลูก หล่อนก็อาจจะคิดสั้นจบชีวิตตัวเองไปตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนแล้ว

“เรื่องอะไรครับคนเก่ง”

เด็กน้อยจ้องหน้ามารดาตาแป๋ว ก่อนที่ริมฝีปากหยักสวยไม่ต่างจากบิดาผู้ให้กำเนิดจะขยับเปล่งคำพูด

“เมื่อไหร่ พ่อจะว่างมาหาผมสักทีคับแม่”

คำถามของลูกชาย ทำให้หัวใจของคนเป็นแม่แสนเจ็บปวด หล่อนเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง พยายามที่จะสะกดกลั้นหยาดน้ำตาเอาไว้ภายใต้ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มปั้นแต่ง

“คุณพ่อของหมูวินงานยุ่งครับ เลยไม่มีเวลาบินมาหาหมูวินที่เมืองไทย”

“งั้นผมบินไปหาพ่อได้ไหมคับ”

หากวินเซนต์รู้ว่าบิดาที่หล่อนบอกว่าทำงานอยู่ไกลมาก ไม่ได้สนใจไยดีเขา ไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ด้วยซ้ำ วินเซนต์จะเสียใจขนาดไหน

หล่อนเจ็บปวดทรมาน หัวใจราวกับถูกกระทืบจนแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี แต่ก็จำต้องฝืนยิ้มเอาไว้

“แม่ยังเก็บเงินไม่พอค่าเครื่องบินเลยครับคนเก่ง เอาไว้แม่มีเงินมากพอเมื่อไหร่ แม่จะพาหมูวินบินไปหาคุณพ่อนะครับ”

“ตังค์ในกระปุกหมูอ้วนของผมมีเกือบเต็มแล้วคับแม่”

หล่อนปวดใจเหลือเกิน “ยังไม่พอหรอกหมูวิน ค่าตั๋วเครื่องบินมันแพงมาก”

“งั้นผมจะเหลือตังค์มาหยอดกระปุกมากขึ้นคับ ผมจะช่วยแม่เก็บเงิน เราจะได้บินไปหาพ่อกันคับ”

คำพูดไร้เดียงสาของวินเซนต์เต็มไปด้วยความหวัง และมันก็ทำให้หล่อนสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“ครับ คนเก่ง...”

นี่หล่อนทำผิดใช่ไหม ที่ไม่ได้บอกความจริงกับวินเซนต์เรื่องพ่อของเขา

ไม่คิดเลยว่าคำโกหกที่ปั้นขึ้นมาเพื่อไม่ให้ลูกเสียใจ มันจะตามมาหลอกหลอนเช่นนี้

“แม่ร้องไห้ทำไมคับ” เด็กน้อยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง และพยายามจะยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้มารดา แต่ไม่ถึงเพราะคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้

พะแพงยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งเอง และแสร้งปั้นหัวเราะ “แม่ร้องไห้เพราะดีใจน่ะครับหมูวิน ดีใจที่เราสองคนแม่ลูกจะช่วยกันเก็บตังค์ และบินไปหา...” น้ำเสียงของหล่อนขาดหาย ก่อนจะรีบพูดต่อให้จบ “คุณพ่อของหมูวิน”

“เย้...ผมดีใจจังคับ”

“งั้นต้องสัญญากับแม่นะครับ ว่าจะไม่ดื้อไม่ซน และต้องตั้งใจเรียน”

“สัญญาคับ”

ใบหน้าของลูกน้อยยิ้มสดใสเหลือเกิน และมันก็ยิ่งทำให้แม่อย่างหล่อนสะท้อนใจ

หล่อนจะไปหาพ่อให้กับวินเซนต์ได้ที่ไหนกัน

หลังจากส่งลูกชายที่โรงเรียนอนุบาลเอกชนแห่งหนึ่งแล้ว พะแพงก็รีบบึ่งรถอีโคคาร์ของตัวเองตรงไปยังบริษัทที่ตัวเองทำงานอยู่ หล่อนจอดรถที่ลานจอด ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าสะพาย แล้วเดินเข้าไปในสถานที่ทำงาน

“สวัสดีค่ะพี่กิ่ง”

หล่อนเอ่ยทักทายรุ่นพี่ที่ทำงานร่วมกันมาหลายปี ก่อนจะเดินเข้าไปทรุดตัวนั่งหน้าห้องเจ้านาย แต่ยังไม่ทันได้เปิดคอมพิวเตอร์ที่โต๊ะเลย เพื่อนร่วมงานก็เดินเข้ามาหาและชวนคุย

“แพงรู้เรื่องสถานการณ์ของบริษัทเราหรือยัง”

หล่อนมองหน้าคู่สนทนา ก่อนจะระบายยิ้มบางๆ “ถ้าเรื่องที่จะเปลี่ยนเจ้านายใหม่ แพงทราบแล้วค่ะ”

“น่าเสียดายเนอะ ท่านประธานออกจะใจดี ไม่น่าขายบริษัทให้กับคนต่างชาติเลย”

“ท่านประธานคงมีเหตุผลส่วนตัวน่ะค่ะ”

คู่สนทนาของหล่อนพยักพเยิดเห็นด้วย แต่ก็ยังไม่หยุดแสดงความคิดเห็น

“แต่ในความโชคร้าย ก็ยังมีความโชคดีอยู่ แพงว่าไหม”

หล่อนยังไม่ทันได้ถามว่ายังไง กิ่งแก้วคู่สนทนาก็ชิงพูดออกมาเสียก่อน

“ก็โชคดีตรงที่ว่า เจ้านายใหม่ไม่ได้คิดจะปลดพนักงานเก่าแก่อย่างพวกเราออกน่ะสิ ไม่อย่างนั้นน่ะแย่เลย”

เรื่องนี้หล่อนเห็นด้วยกับกิ่งแก้ว

“ใช่ค่ะ ท่านประธานคนใหม่ก็คงจะใจดีไม่ต่างจากเจ้านายเก่าของพวกเราหรอกค่ะ”

“สาธุ พี่ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นแหละ” กิ่งแก้วยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว ก่อนจะพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้

“เมื่อวานพี่ได้ยินพวกเซลล์สาวๆ คุยกัน เรื่องเจ้านายใหม่น่ะ เห็นว่าหล่อมากกกกกกกกกก”

ก ไก่ ที่ออกจากปากของกิ่งแก้วเป็นสิบตัว ทำให้พะแพงอดที่จะหัวเราะขบขันไม่ได้

“แสดงว่าหล่อจริงใช่ไหมคะพี่กิ่ง”

“พี่ก็ยังไม่ได้เห็นตัวจริงนะ แต่แม่พวกเซลล์มันเมาท์มอยกันน่ะว่าหล่อเด็ด”

พะแพงได้แต่อมยิ้ม และยื่นมือไปเปิดสวิตช์คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะของตัวเอง

“สงสัยที่หมอดูบอกว่าปีนี้พี่จะสละโสด คงจะเป็นเรื่องจริงแน่ๆ เลย”

สีหน้าเพ้อฝันของกิ่งแก้วทำให้พะแพงอมยิ้มขบขัน “อย่าบอกนะคะว่าเจ้าบ่าวของพี่กิ่งก็คือท่านประธานคนใหม่”

กิ่งแก้วดีดนิ้วเสียงดังอย่างถูกใจ “ใช่ ชัวร์ ไม่มั่วนิ่มจ้า ท่านประธานคนใหม่คือเนื้อคู่ตุนาหงันของพี่ อิอิ”

“ขอให้พี่กิ่งสมหวังนะคะ แพงจะใส่ซองหลายๆ ร้อยเลยค่ะ”

“ขอบใจจ้าน้องแพงคนสวย” กิ่งแก้วระบายยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้ “แล้วหมูวินเป็นไงบ้างล่ะ พี่ไม่ได้เจอเสียนาน ยังอ้วนเหมือนเดิมไหมเนี่ย”

ดวงตาของพะแพงเป็นประกายเมื่อนึกถึงลูกชายของตัวเอง

“ยังกินเก่ง แล้วก็อ้วนเหมือนเดิมค่ะพี่กิ่ง นี่แพงแทบจะอุ้มลูกไม่ไหวแล้ว ปวดหลัง” หล่อนหัวเราะออกมาเสียงสดใส

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations