นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 867 ข้าจะขัดการพวกเจ้าเสีย

“บ้า? เจ้าบอกว่าข้าบ้า?” องค์รัชทายาทชี้มายังจมูกของตนเองพร้อมทำท่าทางตกใจ “น้องเจ็ด ข้าบ้าหรือไม่บ้า เจ้ารู้ดีอยู่แก่ใจ ข้ามีสิทธิ์เลือกหรือไม่ ตัวเจ้านั้นรู้ดี หากข้าเป็นบ้า ข้ามิมีทางมายืนอยู่ตรงนี้ หากข้าคิดจะก่อกบฏ ข้าก็ไม่มีทางลงมือกับพวกเจ้า เพราะว่าพวกเจ้านั้นยังไม่คู่ควร”

คนเดียวที่จะหยุดไม่ให้องค์รัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์ได้ก็คือจักรพรรดิ หากองค์รัชทายาทต้องการกบฏ เขาก็น่าจะทำการสังหารจักรพรรดิ คำพูดนี้ขององค์รัชทายาทนั้นถูกต้อง เมื่อโจวอ๋องรับรู้ว่าองค์รัชทายาทไม่ได้มีเจตนาก่อกบฏ เขาจึงรีบอธิบายออกมา “เสด็จพี่ เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด สั่งให้คนของท่านถอยไป ข้าสัญญาว่าข้าจะอธิบายให้เสด็จพ่อฟังว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของท่าน”

ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร ก่อนอื่นไปอยู่ให้ห่าง รอดพ้นจากสายตาได้ก็ยิ่งดี ออกไปจากจวนเฟิ่ง เมื่อกลับไปถึงพระราชวังค่อยส่งให้คนมาจัดการกับองค์รัชทายาท

“ฮ่าฮ่า......น้องห้า ในสายตาของเจ้า ข้าโง่ถึงเพียงนั้นเลยงั้นหรือ หากให้คนของข้าถอยออกมา ข้ายังมีทางรอดอยู่อีกงั้นหรือ? หลังจากพวกเจ้ากลับไปยังพระราชวัง แค่ไม่ใส่ความข้ามากไปกว่านี้ก็เพียงพอแล้ว ยังจะมีหน้ามากล่าวอีกว่าจะช่วยข้าอธิบายเรื่องราวทั้งหมด” รูปร่างหน้าตาขององค์รัชทายาทนั้นไม่ได้แย่ เพียงแต่แรงกดดันที่ได้รับนั้นหนักหนาจนแทบทำให้เขาหายใจไม่ออก เขาไม่เคยมีความสุขอย่างแท้จริงมาก่อน และครั้งนี้คือรอยยิ้มอันเปล่งประกายแท้จริงจากหัวใจของเขา

โจวอ๋องได้ยินคำพูดเช่นนั้นขององค์รัชทายาท สีหน้าของเขาเกิดความละอายใจ แต่ในฐานะองค์ชาย แน่นอนว่าใบหน้าของเขานั้นด้านเพียงพอ สถานการณ์ไม่สู้ดีนัก โจวอ๋องจะกล้าเปลี่ยนใจได้อย่างไร? เขาทำได้เพียงยิ้มและกล่าวออกมาว่า “เสด็จพี่ ก็แค่สังหารผู้รับใช้เพียงมิกี่คนมิใช่หรือ? เรื่องราวมันมิได้หนักหนาอะไรถึงขนาดนั้น ต่อให้เสด็จพ่อทรงลงโทษ ก็คงมิใช่เรื่องใหญ่อะไร ทำไมเสด็จพี่ถือต้องคิดว่าตนเองกำลังเผชิญอยู่กับทางตันด้วย”

“ทางตัน? ข้าเผชิญกับทางตันมานานแล้ว มิเห็นจำเป็นต้องบีบบังคับ” องค์รัชทายาทจ้องมองไปยังตงหลิงจื่อลั่ว ดวงตาสีเข้มอันลึกล้ำ

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเพียงตัวกระตุ้น นับตั้งแต่ตงหลิงจื่อลั่วได้ครอบครององครักษ์เสื้อโลหิต นั่นก็คือช่วงเวลาที่เขาได้พบกับทางตัน

จะเอาตงหลิงจื่อลั่วมาเทียบกับโจวอ๋องไม่ได้ เอาเย่อหยิ่งต่อหน้าองค์รัชทายาทจนคุ้นชิน ก่อนหน้านี้ถูกทำให้อับอายโดยองค์รัชทายาท เขารู้สึกรำคาญเป็นเวลานาน และเวลานี้ถูกองค์รัชทายาทจับจ้อง ตงหลิงจื่อลั่วจะถอยได้อย่างไร เงยหน้าขึ้นสบตากับองค์รัชทายาท กล่าวออกมาอย่างเย่อหยิ่งและเยือกเย็น “องค์รัชทายาท เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”

ตงหลิงจื่อลั่วไม่รู้จักประเมินสถานการณ์ เขายังคงเย่อหยิ่ง ไม่เห็นองค์รัชทายาทอยู่ในสายตา หย่งอ๋องและโจวอ๋องสบตากันด้วยความเป็นห่วง และยิ้มอย่างขมขื่น......

“ข้าคิดจะทำเช่นไร?” องค์รัชทายาทชินกับตงหลิงจื่อลั่วที่ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา เขาไม่ใส่ใจ ทำท่าทางเหมือนกับกำลังครุ่นคิด จากนั้นเขายิ้มและกล่าวอย่างมีเลศนัย “น้องเจ็ด เจ้าคิดว่าหากข้าสังหารพวกเจ้าทั้งหมดจะเป็นอย่างไร?”

“เจ้า เจ้าจะทำเช่นนั้นมิได้” โจวอ๋องถอยหลังไปก้าวใหญ่ องครักษ์ขององค์รัชทายาทผลักเขากลับไปอย่างไม่เกรงใจ ทำให้โจวอ๋องเสียหลัก เกือบจะล้มลงกับพื้น โชคดีที่ตงหลิงจื่อลั่วเข้ามาพยุงไว้ได้ทัน แต่แรงที่ตงหลิงจื่อลั่วใช้พยุงโจวอ๋องนั้น สามารถบีบให้แขนของเขาขาดเป็นสองท่อนได้

“เสด็จพี่ ข้าคิดว่าท่านควรไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน” น้ำเสียงของตงหลิงจื่อลั่วแฝงไว้ด้วยการข่มขู่ แม้เขากังวลว่าองค์รัชทายาทอาจลงมือกับพวกเขาจริง แต่เขาก็ไม่มีวันก้มหัวให้กับองค์รัชทายาท

“ทำเช่นนั้นมิได้? ไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน? ข้าคือองค์รัชทายาท ในโลกใบนี้มีเรื่องอะไรที่ข้าทำมิได้ ข้าอยากทำอย่างไรข้าก็จะทำเช่นนั้น ทำไมต้องไตร่ตรอง” องค์รัชทายาทกล่าวอย่างโอหัง หากไม่ใช่ใบหน้าอันนิ่งสงบและดวงตาอันเฉยเมยขององค์รัชทายาท ตงหลิงจื่อลั่วคงคิดว่าองค์รัชทายาทบ้าไปแล้ว