นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 876 เจ้าเหยียบย่ำจิตใจข้า

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าคิดจะทำอะไร?” ทันทีที่เขาเข้ามา เขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินแตะบั้นท้ายของหวังจิ่นหาน ประกอบกับเรื่องที่ถูกคนด้านนอกขวางไว้ ทำให้เสด็จอาเก้ารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก

“ข้า?” หัวใจของเฟิ่งชิงเฉินเต้นรัว ถ้าไม่ใช่เพราะความเป็นมืออาชีพและมือที่มั่นคงของนาง เฟิ่งชิงเฉินคงทิ้งเข็มไว้ที่บั้นท้ายของหวังชี

“ข้ากำลังฉีดยาให้หวังชี” เมื่อตระหนักได้ว่าจิตใจของนางกำลังฟุ้งซ่าน เฟิ่งชิงเฉินถอนใจอย่างรวดเร็ว มองไปยังเสด็จอาเก้าด้วยสายตาขอโทษ และส่งสัญญาณว่านางมีเรื่องจะพูดในภายหลัง

เฟิ่งชิงเฉินก้มหน้า ค่อย ๆ ฉีดยาเข้าไปในร่างกายของหวังชี ด้วยความกลัวว่าอาจจะเกิดปัญหา เฟิ่งชิงเฉินจึงตั้งสมาธิกับมันเป็นอย่างมาก แต่ในสายตาของเสด็จอาเก้า นางกำลังจ้องมองบั้นท้ายของหวังจิ่นหานโดยไม่กะพริบตา

เสด็จอาเก้าไม่อยากเชื่อว่าเฟิ่งชิงเฉินจะกล้าทำเช่นนี้ต่อหน้าเขา ถอดกางเกงของผู้ชาย และจ้องมองบั้นท้ายของชายผู้นั้นต่อหน้าเขา นี่เป็นเรื่องที่เขารับไม่ได้

มือของเขากำหมัดแน่น เส้นเลือดของเขาปูด เสด็จอาเก้าบอกกับตนเองให้ใจเย็น อย่ารีบร้อนเป็นอันขาด หากเขารบกวนการเคลื่อนไหวของเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินจะต้องไม่พอใจเขาอย่างแน่นอน แต่......

ขั้นตอนการฉีดยาสั้น ๆ นี้สำหรับเสด็จอาเก้านั้นช่างเป็นช่วงเวลาที่เนิ่นนาน เสด็จอาเก้าเฝ้าดูเฟิ่งชิงเฉินดึงเข็มออกมา ถือไม่ขนาดเล็กกดลงไปตรงจุดที่ฉีดยา หลังจากนั้นก็ได้ยินเฟิ่งชิงเฉินสั่งสาวใช้ทั้งสองว่า “สวมเสื้อผ้าหวังชีให้เรียบร้อย”

นี่เป็นครั้งแรกที่เสด็จอาเก้ารู้สึกว่าความอดทนของตนเองนั้นยอดเยี่ยมแค่ไหน จนกระทั่งสาวใช้ทั้งสองสวมเสื้อผ้าให้หวังชีเป็นที่เรียบร้อย เสด็จอาเก้าก็พูดออกมาว่า “ออกไป”

น้ำเสียงที่เศร้าหมอง ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันจนแทบหายใจไม่ออก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสด็จอาเก้าโกรธมากแค่ไหน สาวใช้ทั้งสองไม่พูดอะไรออกมาสักคำ วิ่งออกไปพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทา

เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้ว จากนั้นหันมามองเสด็จอาเก้า แต่นางไม่ได้พูดอะไร เก็บเข็มและขวดเปล่าลงถังขยะ หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย นางถึงหันมาพูดกับเสด็จอาเก้า “พวกเราออกไปคุยกันด้านนอก”

เสด็จอาเก้าโกรธมาก ขอแค่มองเห็นก็สามารถรับรู้ได้ เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าโกรธนางเรื่องอะไร แต่นางรู้ดีว่าคงไม่เหมาะสมหากต้องมาคุยกันในที่แบบนี้

“หึ......” เสด็จอาเก้าพ่นลมหายใจออกมาอย่างเยือกเย็น จ้องมองเฟิ่งชิงเฉินและหันหลังเดินจากไป

สายตานั้น......ช่างเป็นสายตาที่เย่อหยิ่ง ไม่เห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา ไม่สนใจเรื่องราวหรือผู้ใดทั้งนั้น เป็นสายตาเดียวกับที่เขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินครั้งแรกในสภาพสะบักสะบอม แค่เห็นก็ทำให้คนรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว เฟิ่งชิงเฉินจ้องมองแผ่นหลังของเสด็จอาเก้าด้วยความงุนงง ไม่กล้าเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย

เกิดอะไรขึ้น?

“ตามมา” เสด็จอาเก้าเห็นเฟิ่งชิงเฉินไม่ยอมเคลื่อนไหว เขาหยุดเดินและหันหลังกลับมา แต่ไม่มีวี่แววว่าเขาจะรอเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อพูดจบเขาก็เดินออกไป

“คุณหนู” พ่อบ้านรับแรงกดดันมหาศาลจากเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน ตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา และกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉิน จึงมองมาที่นางด้วยความเป็นห่วง

เฟิ่งชิงเฉินฝืนยิ้มออกมา “ข้ามิเป็นไร”

สูดลมหายใจเข้า ระงับความหนาวเย็นในหัวใจ เฟิ่งชิงเฉินรีบเดินตามออกไป คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานที่ผ่านมา นอกจากทำลายชุดพระชายาอ๋องเก้า เฟิ่งชิงเฉินก็คิดว่าตนเองไม่ได้ทำผิดอะไร