องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 27

ตอนหัวค่ำคนในวังก็นำอาหารเย็นเข้ามา เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าคนที่มาไม่ใช่ไห่กงกง นางจึงเดินไปข้างหน้าและถามว่า:“กงกง ไห่กงกงยังอยู่ที่นี่ไหม?”

กงกงมองอย่างระมัดระวังและพูดว่า:“ไห่กงกงถูกพระพันปีเรียกกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่ากงกงมีบางอย่างจะพูด นางจึงเดินเข้าไปใกล้:“กงกงมีอะไรก็พูดมาเถิด นี่เป็นไข่มุกราตรีที่ท่านพ่อของซื้อมาให้ข้า หากกงกงให้คำตอบที่ชัดเจนกับข้า กงกงก็เอาไปเลย ต่อไปข้าก็ยังจะมีของดี ๆ ให้กงกงอีก”

เพิ่งมาถึงไม่นาน ฉีเฟยอวิ๋นเพื่อที่จะปกป้องตัวเอง ยังคงต้องเตรียมพร้อมไว้

จู่ ๆ ก็มาอย่างกะทันหัน ไข่มุกราตรีแห่งทะเลจีนใต้นี้ เดิมทีเธอเคยใช้บดผงยา แต่วันนี้จำเป็นต้องใช้มันแล้ว

กงกงไม่กล้าละเลย เขารีบเก็บเข้าไปในแขนเสื้ออย่างรวดเร็วและพูดคำขอบคุณเพียงไม่กี่คำ จากนั้นก็เหลือบมองไปที่ด้านหลังฉีเฟยอวิ๋นอย่างระมัดระวัง

เรื่องของฉีเฟยอวิ๋น กงกงรู้ดี ที่จวนของอ๋องเย่มีของมีค่ามากมาย ให้ไข่มุกเขาแค่เม็ดเดียวไม่เป็นไรหรอก

เหตุผลที่เขามาที่นี่ก็เพราะว่าไห่กงกงสั่งเขาไว้ แถมยังได้ผลประโยชน์ด้วย แน่นอนว่าเขาพอใจ แต่เขากังวลว่าอ๋องเย่จะรู้ และเกรงว่าต่อไปแม้แต่ชีวิตน้อย ๆ ก็จะรักษาไว้ไม่ได้

แม้ว่าอ๋องเย่จะไม่ได้ให้ความสำคัญกับพระชายาเย่ แต่ถึงอย่างไรก็มีสถานะเป็นถึงพระชายาเย่ หากเขาทำต่อหน้าเช่นนี้ จะทำให้อ๋องเย่ไม่พอใจหรือไม่

“กงกงวางใจได้ ท่านอ๋องเย่หลับสนิทแล้ว”

เมื่อกงกงได้ยินอย่างนั้นก็วางใจและกล่าวว่า:“ตอนนี้ข้างนอกเป็นที่น่าตกใจมาก เสนาบดีเฉินสืบสวนได้ผลลัพธ์ที่น่าตกใจ เหตุที่พระวรกายของท่านอ๋องเย่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นเพราะคนในจวนของท่านอ๋องเย่ เป็นท่านอ๋องเย่ที่ต้องการโยนความผิดให้ผู้อื่น!”

กงกงอายุไม่มากนัก น่าจะอายุประมาณยี่สิบ ในขณะที่พูดเขาขยิบตา และแสดงท่าทีเกินจริง แต่ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

กงกงสามารถพูดแบบนี้ออกมาได้ อาจจะเป็นเพราะนางกับหนานกงเย่มักจะขัดแย้งกันอยู่เสมอ

บวกกับความขัดแย้งระหว่างนางกับหนานกงเย่ในวังก่อนหน้านี้ ไม่นับเป็นความอัปยศอดสูต่อหน้าธารกํานัล และยังลงไม่ลงมือกับท่านแม่ทัพใหญ่ที่เป็นพ่อของนาง และท่านอ๋องตวนก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

เกิดเรื่องขึ้นกับอ๋องเย่ แม่ทัพใหญ่ของประเทศจะต้องมาปกป้องบุตรสาวอย่างนางแน่นอน ในวังรู้ วังหลังรู้ ดังนั้นกงกงจึงยอมที่จะขายน้ำใจนี้

ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิด:“กงกง ท่านช่วยส่งข่าวไปให้ท่านพ่อของข้าได้หรือไม่?”

“พระชายาทรงตรัสมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

กงกงรับของไปแล้ว อะไรก็ตามที่สามารถทำได้จะต้องรับปากอย่างแน่นอน

ฉีเฟยอวิ๋นกระซิบเบา ๆ ว่า:“บอกท่านพ่อของข้าว่าข้าตั้งครรภ์”

กงกงตกใจมาก:“พระชายา ท่าน?”

“กงกงเพียงแค่ไปส่งข่าวให้ท่านพ่อของข้า ท่านพ่อของข้าต้องให้รางวัลอย่างแน่นอน ข้าได้แต่ขอบคุณกงกงล่วงหน้าแล้ว กงกงต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ถ้าเรื่องนี้มีใครรู้นอกท่านพ่อของข้า เรื่องนี้ก็จะพัวพันถึงชีวิต”

ครั้งแรกรับซื้อ ครั้งสองข่มขู่ ฉีเฟยอวิ๋นไม่กลัวว่ากงกงจะไม่ช่วยนาง

แม้ว่ากงกงน้อยจะเสียใจในภายหลัง แต่เมื่อคิดถึงความน่าเกรงขามของแม่ทัพใหญ่ของประเทศแล้ว เขาต้องพึ่งพาต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ จึงจะไม่เสียเปรียบ สิ่งที่ทำให้พวกเขา ไม่ใช่หนทางแห่งความร่ำรวยหรือ ไม่มีผู้ใดในวังที่ไม่มีที่พึ่งไว้ยามมีภัย

“พระชายาโปรดวางพระทัย ข้าจะทำให้สำเร็จ”

“งั้นก็ขอบใจเจ้ามาก”

กงกงวางอาหารเย็นแล้วผลักประตูออกไป

ประตูปิดและถูกล็อกจากด้านนอก

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมามองหนานกงเย่ที่นอนหลับอยู่บนเตียง การช่วยเขาให้รอดนั้นไม่ได้หมายความว่าอยากจะกระโดดเข้าไปในหัวใจของเขา

เพียงแต่ทำอย่างนี้แล้ว นางจึงจะไม่รู้สึกว่าไม่สบายใจ

ฉีเฟยอวิ่นนั่งลงและเตรียมจะกินข้าว หนานกงเย่ก็ทำเสียงฮึออกจากจมูก:“ข้ายังไม่ได้กิน เจ้าจะกินแล้วหรือ มานี่ เอามาให้ข้ากินก่อน”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ