โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 20

คราบเลือดสีแดงขนาดใหญ่บนมือของเขาน่าตกใจ

ผู้หญิงคนนี้ ได้รับบาดเจ็บแล้วจริงๆ?

ก่อนหน้านี้แม่ของเขาไปว่าเขาถึงที่บริษัท บอกว่าเขาทำให้อันรันบาดเจ็บอย่างรุนแรง เลือดออกเยอะมาก บังคับให้เขาไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลตลอด

ผู้หญิงที่มีชีวิตมักง่ายเช่นนี้จะเจ็บปวดหรอ? แกล้งจริงเหมือนกับครั้งแรก

ดังนั้นเขาจึงเพียงแค่ส่งเสียงเย็นชา และเพิกเฉยต่อมัน เมื่ออันรันออกจากโรงพยาบาล แม่ของเขาโทรมาอีกครั้ง เพื่อบอกว่าเธอไม่สามารถสัมผัสอันรันได้ภายในหนึ่งเดือน และสุขภาพของเธอก็ยังไม่ฟื้นตัว

ฮัวเทียนหลันเกือบจะถูกครอบงำด้วยทักษะการแสดงของอันรัน เขาจึงตอบอย่างสบายๆ และวางสายโทรศัพท์

ถึงอย่างไรแล้วครั้งก่อนที่เขาเจออันรันเป็นความแปลก เขาเกลียดมาก ไม่ให้ผู้หญิงคนนี้ไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกตลอดไปถึงจะดี

จนกระทั่ง มู่เหว่ยกลับมาพร้อมกับดวงตาที่แดงและบวม......

ฮัวเทียนหลันลังเลอยู่ครู่หนึ่งและปล่อยมืออันรัน สีหน้าของเขาดูซับซ้อนเล็กน้อย

ใบหน้าของอันรันซีด ความเจ็บปวดที่ฉีกขาดในร่างกายส่วนล่างของเธอทำให้เธอทนไม่ไหวอยากจะชนกำแพง

ตัวเธอที่สั่นดึงชุดนอนลงและปิดกั้นร่างกายส่วนล่างของเธอ แต่คราบเลือดกลับชุ่มออกอย่างรวดเร็ว แสงนั้นก็น่าตกใจเป็นพิเศษ

เธอลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก ขาทั้งสองข้างสั่นและความเจ็บปวดทำให้การมองเห็นของเธอพร่ามัวเล็กน้อย เธอก้มศีรษะลง ไม่ได้มองไปที่ฮัวเทียนหลัน เดินโซซัดโซเซเพื่อจากไป

แต่ทันทีที่ก้าวขา ขาของเธอก็อ่อนลงและล้มลงกับพื้น

เมื่อเห็นท่ทางของอันรัน ฮัวเทียนหลันก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้และพูดอย่างเย็นชา : "พอแล้ว เธอรออยู่ที่นี่เถอะ ฉันไปเอง"

พูดจบ ฮัวเทียนหลันก็เดินออกไป

ก่อนลงบันได ฮัวเทียนหลันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นิ้วเตรียมจะกดโทรเบอร์หมดประจำตระกูล ลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็เก็บกลับไป

คนดีคนนี้ เขาไม่จำเป็นต้องทำ

เสียงดังของประตูทำให้อันรันรู้สึกเจ็บปวดในใจ จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างขมขื่น เธอคาดหวังอะไรได้?

อันรันดิ้นรนที่จะเดินไปที่หน้าตู้คนเดียว หยิบยาที่แพทย์สั่ง และทนความเจ็บปวดเพื่อรักษาบาดแผล

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง