โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 23

“แม่คะ หนูขอโทษ” น้ำตาของซาบริน่าหยดลงบนมุมผ้าห่มของเกรซ เสียงของเธอแหบเล็กน้อยจากการร้องไห้ “หนูเพิ่งเข้าทำงานในบริษัท เพราะแบบนั้น หนูเลยต้องปฏิบัติตามข้อตกลงของเจ้านาย เจ้านายของหนูตัดสินใจในนาทีสุดท้ายที่จะส่งหนูไปทำธุระมาสักสองสามวันค่ะ หนูจึงมาพบแม่ตามเวลา"

"แม่ไม่ค่อยดีน่ะ สุขภาพของแม่แย่ลงเรื่อย ๆ "

ท่อระโยงระยางบนร่างกายของเกรซยังไม่ได้ถูกถอดออก เธอมองดูร่างของเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ฉันไม่รู้ว่าฉันจะลืมตาได้อีกไหมหลังจากที่มันปิดลง…”

“แม่คะ อย่าพูดอย่างนั้นสิ หนูไม่อยากให้แม่ทิ้งหนูไป ถ้าแม่ทิ้งหนู หนูต้องเหงามากแน่ หนูไม่ได้มีครอบครัวหลายคนในโลกนี้” ซาบริน่าซบตัวลงใต้จมูกของเกรซและร้องไห้ออกมา

ซาบริน่าเพิ่งได้รับการช่วยเหลือ แต่เธอไม่ได้กลับไปที่บ้านของเซบาสเตียน เธอใช้เวลาทั้งวันอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลเกรซแทน ซาบริน่าช่วยเกรซทำความสะอาดร่างกาย สระผม และตัดเล็บ ในตอนแรกเกรซเกือบจะเสียชีวิตแต่สีหน้าของเธอกลับมาดีขึ้นเป็นอย่างมากอีกครั้ง

ซาบริน่าดูแลเกรซอย่างละเอียดถี่ถ้วนจนลูกชายแท้ ๆ อย่างเซบาสเตียน ดูเหมือนส่วนเกิน ส่วนใหญ่เขายืนอยู่ด้านข้างเงียบ ๆ และมองดูแม่และลูกสะใภ้ปลอม ๆ ในตอนที่พวกเธอพูดคุยและหัวเราะกัน

ดวงตาที่เย็นเยียบและลึกล้ำของเขาอดไม่ได้ที่จะมองเธออีกครั้ง

แก้มที่บวมและค่อนข้างแดงก็ดูใสดุจคริสตัล ซึ่งทำให้เธอดูดี มีเสน่ห์แต่น่าสงสาร แต่กระนั้น ท่าทีของเธอก็ไม่ได้อ่อนน้อมถ่อมตนหรือยกตนข่มท่าน

เธอกลับมาสู่สภาพที่สงบและไร้เดียงสาอีกครั้ง ราวกับว่าทุกสิ่งในโลกและสิ่งโดยรอบไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ

ในฐานะผู้หญิงที่เพิ่งรอดชีวิตมาจากเรื่องเลวร้าย จู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็สงสัยว่าเธอไม่ควรได้รับประโยชน์จากเขาโดยการเปลี่ยนทัศนคติของเธอที่เขามี โดยการทำตัวน่ารักหรือยิ้มอย่างสดใสให้กับเขางั้นเหรอ?

เธอไม่ได้ทำทั้งสองอย่างนั้น

ราวกับว่าเธออยู่ในโลกของเธอ