โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 28

ซาบริน่าเบิกขนตางอน ๆ ของเธอและกระพริบตาสองสามครั้ง เธอจำไม่ได้ว่าชายคนนั้นเป็นใครในแวบแรก หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอเม้มปากและพูดว่า “นายท่านไนเจล”

ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบมีปฏิกิริยาทันทีราวกับว่ามกุฎราชกุมารได้มาถึงแล้ว ผู้อำนวยฝ่ายการออกแบบลุกขึ้นจากที่นั่ง มาที่ด้านหน้าของไนเจล และกล่าวหลังจากโค้งคำนับและพยักหน้าอย่างสุภาพว่า “นายท่านไนเจล ลมอะไรพัดคุณมาที่นี่? คุณ…มาที่นี่เพื่อตรวจงานเหรอ?”

“เกิดอะไรกับพนักงานคนนี้?” ไนเจลถามอย่างไม่ใส่ใจ

“คือคนใหม่คนนี้ เธอไม่มีการศึกษา และไม่มีประสบการณ์ แต่ขาดงานมาหลายวัน สำหรับคนเช่นนี้ บริษัทไม่สามารถเก็บเธอไว้ได้อีกต่อไป” ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบกล่าว

“ฉัน… ฉันจะไม่ขาดงานอีก ฉันจะทำงานอย่างหนักอย่างยกอิฐที่ไซต์ก่อสร้าง…” ซาบริน่ามุ่งมั่นที่จะต่อสู้เพื่อโอกาสสุดท้าย

“เป็นแค่ผู้ช่วยด้านสถาปัตยกรรมใช่ไหม? บริษัทของเรามีขนาดใหญ่มาก เราจึงต้องมีความเห็นอกเห็นใจ เราควรให้โอกาสคนใหม่ ทุกคนทำผิดพลาดได้ ตราบใดที่พวกเขาแก้ไขข้อผิดพลาดได้ก็ไม่เป็นไร!” ไนเจลมีน้ำเสียงที่ไม่ใส่ใจ แต่สิ่งที่เขาพูดนั้นสมเหตุสมผลอย่างไม่คาดคิด

ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

ผู้อำนวยการยังเห็นอีกด้วยว่าไนเจลกับลูกเจี๊ยบบ้านนอกที่ดูปอน ๆ ตัวนี้ดูเหมือนจะรู้จักกันดี

“แน่นอนว่าเราควรปฏิบัติต่อพนักงานทุกคนในลักษณะที่เป็นธุรกิจอย่างเคร่งครัด เธอไม่ใช่คนที่ฉันรู้จัก นับประสาอะไรกับเป็นแฟนของฉัน และเราก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอด้วย!” ไนเจลพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“รับทราบแล้ว นายท่านไนเจล!” หลังจากได้รับคำสั่งจากไนเจล ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบก็มาหาซาบริน่าและพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า "ซาบริน่า เธอยังต้องไปที่ไซต์ก่อสร้างหลังอาหารกลางวันเพื่อรับประสบการณ์เพิ่ม"

ซาบริน่าพยักหน้าทันที “ฉันรู้ ฉันจะไปหลังจากทานอาหารกลางวัน”

มันดีแค่ไหนแล้วที่จะได้ทำงานต่อ ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจว่ามันจะเป็นการขนย้ายอิฐหรือการวาดภาพแบบในสำนักงาน

ๆ อยู่ในร้านอาหารต่าง ๆ พนักงานออฟฟิศแวะเวียนมากินกล่องอาหารกลางวันราคา 20 ถึง 30 ดอลลาร์สหรัฐ ซาบรินาไม่มีเงิน เธอจึงได้แต่ไปที่ตรอกเล็ก ๆ

ทั้งสองอย่างรวมกันมีราคาสามเหรียญ

ซาบรินากินอย่างพึงพอใจ แม้จะกินมันกับน้ำประปาก็ตาม