โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 30

“แม่? แม่…พาพวกเขามาที่นี่เหรอ?” ซาบริน่ามองที่เกรซอย่างไม่เชื่อ

ใบหน้าของเกรซซีด แต่เธอมีอำนาจที่ไม่มีใครกล้าไม่เชื่อฟัง “เจด ซัลลิแวน เซลีน ลินน์!”

“คุณผู้หญิงฟอร์ด…” เจดมองดูเกรซอย่างประหม่าราวกับว่าเธอได้พบกับคู่ต่อสู้ที่ทรงพลัง

เกรซเล่าอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า "แม้ว่าฉันจะไม่ได้แต่งงานเข้าตระกูลฟอร์ดอย่างถูกต้องตามกฎหมายในชาตินี้ แต่การได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลฟอร์ดและเลี้ยงดูลูกชายของฉัน โดยไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใด ๆ ที่ซุกซ่อนเอาไว้เลย เธอคิดว่าฉันกับลูกชายจะอยู่รอดได้จนถึงตอนนี้หรือไม่?

“ซาบริน่าอาศัยอยู่กับครอบครัวของเธอมาแปดปีแล้ว สิ่งที่เธอต้องทนในช่วงเวลานั้นกลายเป็นอดีตไปแล้ว ฉันจะไม่พูดถึงมันอีก”

“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอเป็นลูกสะใภ้ของฉัน!”

“เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเซบาสเตียน!”

“นังขยะ! กล้าดียังไงมาลักพาตัวลูกสะใภ้ตระกูลฟอร์ดและทำร้ายซาบริน่าจนเกือบตาย! เจด ซัลลิแวน! เซลีน ลินน์! พวกหล่อนคิดว่าไม่มีใครดูแลตระกูลฟอร์ดเลยเหรอ?”

“ถ้าไม่ใช่ หล่อนคิดว่าฉันเป็นหญิงชราที่ตายไปแล้วเหรอ?”

ซาบริน่ามองที่เกรซด้วยท่าทางประหลาดใจ “แม่คะ ไปเจออะไรมา?”

เกรซมองดูซาบริน่าด้วยรอยยิ้ม “แซบบี้ ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่แล้ว แม่จะให้ความยุติธรรมกับลูกเอง! ถึงแม้ว่าแม่จะนอนอยู่ในสภาพนี้ หัวใจของแม่ก็ไม่ได้สับสน และตาก็ไม่ได้บอด”

“ลูกไม่ได้มาหาฉันสองสามวัน ลูกไม่ได้เดินทางไปทำธุระแม้แต่น้อย”

“แต่ลูกถูกเซลีนลักพาตัวใช่ไหม?”