โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 40

ซาบริน่าไม่พูดอะไร

ตั้งแต่วินาทีแรกที่ไนเจลเข้าหาเธอ เธอสามารถบอกได้ว่าไนเจลเป็นเศรษฐีที่กำลังมองหาความสนุกสนาน เขากำลังมองหาเกมที่จะเบี่ยงเบนความสนใจจากความเบื่อหน่ายและความเหงา

ซาบริน่าไม่สามารถเล่นด้วยได้ แต่เธอก็ไม่สามารถทำร้ายไนเจลได้เช่นกัน

เธอฝืนยิ้มให้ไนเจล แล้วเดินต่อไป

“ขึ้นมาสิ!” ไนเจลวางแขนบนกระจกรถอย่างสบาย ๆ แล้วหัวเราะและพูดขึ้น “คุณไม่ต้องกลัว ผมจะไม่ทำอะไรคุณหรอก ถ้ามีความเลว ๆ แบบนั้นจริง ผมก็คงไม่กล้าพอหรอก ไม่อย่างนั้นลูกพี่ลูกน้องของผมคงจะสับผมเป็นเนื้อบดแน่”

ซาบริน่าเหลือบมองไนเจล

ไนเจลจอดรถ ออกจากรถแล้วเปิดประตูให้ “ถ้ายังฟื้นเดินไปตามทางที่มืดและเปลี่ยวแบบนี้ แล้วเกิดเจอผู้ชายที่ดูสภาพเลวร้ายกว่าผมขึ้นมา คุณจะทำยังไง?”

ซาบริน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

เธอเข้าไปในรถ

ถ้าเธอไม่มีเงิน แล้วเธอจะชดเชยเงินให้เจ้าของกล้องได้อย่างไร?

แต่นับว่าตาคุณแหลมคมไม่เบา คุณรู้ว่าไม่มีทางเอื้อมมือขึ้นไปคว้าลูกพี่ลูกน้องของผมลงมาได้ ดังนั้นคุณจึงต้องการเข้าหาท่านชอว์ แต่ว่านะ ตระกูลชอว์นั้นเข้มงวดมาก แม้ว่าอำนาจและสถานะของพวกเขาจะน้อยกว่าตระกูลฟอร์ดก็ตาม

ซาบริน่าอุทาน “เอ่อ…”

ไนเจลเหลือบมองเธอจากกระจกมองหลัง

ไนเจลรู้สึกถึงความปั่นปวนอย่างบอกไม่ถูกหมุนวนอยู่ภายใน

เขาชอบที่เธอมีความทะเยอทะยานอย่างร้ายกาจ แต่ก็มีรูปลักษณ์ที่แสดงให้เห็นว่าเป็นคนที่อดทนอดกลั้น ไม่แยแสต่อเรื่องใด มอมแมมและสับสน

ไนเจลรู้สึกว่าเกมนี้สนุกขึ้นเรื่อย ๆ

เขากระแอมเบา ๆ และเอ่ยถาม “ให้ผมไปส่งคุณที่ไหน?”