โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 45

“เขาตายไปแล้ว” ซาบริน่าพูดตามตรง

เซบาสเตียนชะงักไปครู่หนึ่ง เนื่องจากเขาไม่ได้คาดหวังคำตอบจากเธอ

เขายกริมฝีปากขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้ม “ปล่อยให้ตัวเองท้องก่อน แล้วค่อยฆ่าชายคนนั้นทีหลังสินะ? เธอนี่มันเลวไปมากกว่าที่จินตนาการของฉันจะไปถึงอีกนะ”

ซาบริน่าอยากจะพูดอะไรต่ออีก

เมื่อต้องเผชิญกับอำนาจที่ยิ่งใหญ่ คงจะดีกว่าถ้ายอมรับความผิดและรับผิดชอบเองจนถึงที่สุด หากให้คำอธิบายใด ๆ ออกไป คงไม่ต่างกับการแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ

เธอเงยหน้ามอง “คุณตัดสินใจที่จะให้ฉันยังคงปลอบโยนแม่ของคุณต่อหรือเปล่า?”

“อย่าบอกนะว่าอยากจะยกเลิกสัญญา?” เซบาสเตียนถามแทน

อย่างไรก็ตาม มันเป็นเสียงที่อบอุ่นของเกรซในอีกด้านหนึ่ง “แซบบี้”

“เอ่อ… แม่คะ หนูขอโทษ…”

เเซบบี้” เกรซพูดก่อนที่ซาบริน่าจะพูดจบประโยค “เซบาสเตียนบอกแม่แล้ว หนูยุ่งและเหนื่อยจากการต้อนรับแขกกับเขาเมื่อวานนี้ นอกจากนี้ ชุดที่ลูกสวมยังบาง ลูกจึงมีไข้และเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลในตอนเช้า แซบบี้ มันเป็นความผิดของแม่ทั้งหมด แม่ลืมไปแล้วว่าลูกถูกลักพาตัวไปเมื่อสองสามวันก่อน ร่างกายของลูกยังอ่อนแออยู่ แต่แม่ยังให้หนูไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้และทำให้หนูป่วย ลูกควรพักผ่อนให้ดีและไม่ต้องกังวลเรื่องแม่

“แม่…” ดวงตาของซาบริน่ามีน้ำตาไหลขึ้นมาทันที

แม้ว่า “แม่” คนนี้จะไม่ใช่แม่แท้ ๆ แต่เกรซเป็นแสงสว่างเดียวในชีวิตของซาบริน่า

มีบางอย่าง…” ซาบริน่ามีน้ำเสียงขอโทษอย่างสุดซึ้ง “หนู… เมื่อคืนหนูยุ่งมาก และหนูก็รู้สึกไม่ค่อยสบายหลังงานเลี้ยง

อีกด้านหนึ่ง เกรซหยุดไปครู่หนึ่ง