โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 51

มีชายอีกคนหนึ่งอยู่ในรถของไนเจล

ซาบริน่าส่ายหัว “ขอบคุณค่ะ นายท่านไนเจล แต่ฉันคิดว่าฉันจะขึ้นรถประจำทาง”

"พวกเราไม่กัดหรอก นี่คือเพื่อนรักของฉัน เซย์น! ขึ้นมาเลย!" น้ำเสียงของไนเจลไม่ยอมให้เธอต่อรองใด ๆ และฟังดูเหมือนคำสั่งมากกว่า "ฉันรู้ว่าในแต่ละวันเธอมีงานต้องทำมากมาย ซึ่งเกิดขึ้นกับพนักงานใหม่ทุกคน มันจะดีขึ้น ขึ้นมาเลย เดี๋ยวฉันไปส่งเอง!"

ซาบริน่ากัดริมฝีปากของเธออย่างลังเลและในที่สุดก็ยอมแพ้ ผู้ชายอีกคนในรถที่ชื่อเซย์นดูเรียบร้อยและสุภาพ เขานับถือซาบริน่าด้วยความเคารพและกล่าวทักทาย “นายหญิงฟอร์ด ผมได้ยินเกี่ยวกับคุณมาหมดแล้ว”

ซาบริน่ายิ้มอย่างอ่อนโยนและก้มศีรษะลง ชายสองคนที่นั่งข้างหน้าเธอมีพื้นฐานที่ร่ำรวย คนแบบที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน เธอไม่รู้เลยว่าพูดคุยกับพวกเขาอย่างไร ไม่ต้องพูดถึงว่าจะดึงดูดพวกเขาอย่างไร เธอจึงตัดสินใจว่าควรเงียบไว้ดีที่สุด

“เกิดอะไรขึ้น คุณทำกล้องที่เช่าจากพวกเขาหายหรือเปล่า?” ไนเจลถาม

"อืมม.."

เซย์นยิ้มอย่างนุ่มนวลและถามว่า "ตอนนี้มันยุคสมัยไหนกันแล้ว ทุกวันนี้ ใครยังจะเช่ากล้องกันอยู่อีก? ทำไมคุณไม่ใช้โทรศัพท์ถ่ายล่ะ?"

“ไม่ค่ะ” ซาบริน่าส่ายหัวและไม่ให้การอธิบายเพิ่มเติม โทรศัพท์ของเธอเสียตอนเข้าเรือนจำครั้งแรก และฟังก์ชั่นกล้องโทรศัพท์ก็ไม่ทำงานตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เซย์นรับคำพูดเป็นนัยไว้และไม่ได้ถามคำถามเพิ่มเติมหลังจากเห็นว่าเธอไม่มีเจตนาจะอธิบายต่อ