โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 61

“เธอต้องการอะไร?” น้ำเสียงของซาบริน่ายังคงเงียบสงบและเหินห่าง

“แกไม่คิดว่าตัวเองไร้ค่าไปหน่อยเหรอ ซาบริน่า? ฉันลักพาตัวแกมาฆ่าและก็เกือบจะสำเร็จ แต่ท่านเซบาสเตียนก็พาแกหนีรอดออกไปได้ แต่ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าฉันอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ เขาก็ไม่ได้มีกระจิตกระใจที่จะลงโทษฉันเลย จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังไม่มีแผลสักแผลเลยนะ แกก็เป็นแค่ภรรยาขี้แพ้เท่านั้น!” เซลีนระบายความหงุดหงิดอย่างเย่อหยิ่ง

“รังควานฉันทางโทรศัพท์ต่อไปนะ แล้วฉันจะบอกเรื่องนี้กับแม่ของเซบาสเตียน แล้วคราวหน้า ตอนที่แม่ของเซบาสเตียนถามหาเธอและแม่ของเธอ มันจะไม่จบแค่ให้แม่เธอตบหน้าเธอแค่นั้นนะ แต่หน้าเธอยับเยินทั่วหน้าเลยดีกว่า ฉันก็อยากจะรู้ว่าเธอจะแต่งงานกับเซบาสเตียนด้วยใบหน้าที่เสียโฉมอย่างนั้นได้ยังไง!”

“ทำไม แก.. .” เซลีนหมดคำพูดจากน้ำเสียงที่รุนแรงของซาบริน่า เธอหยุดครู่หนึ่งก่อนจะเย้ยหยันอย่างมีเลศนัยและพูดต่อ “รออีกหน่อยเถอะ ซาบริน่า อีกไม่นานทุกคนจะได้เห็นธาตุแท้ของแก!”

แม้ว่าจะต้องโดนดูถูกดูแคลนจากความช่วยเหลือที่เขามอบให้เธอจนถึงตอนนี้อยู่บ้าง ซาบริน่าก็รู้สึกขอบคุณเหลือเกิน จนรู้สึกว่าบางครั้งหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่นเมื่อนึกถึงเขา

ซาบริน่าไม่เห็นเขาเมื่อกลับเข้ามาที่สำนักงานในตอนบ่าย หรือที่ป้ายรถประจำทางหน้าบริษัทที่เขามักจะไปส่งเธอ เป็นเวลาสามวันแล้วนับจากวันที่เธอพบไนเจลเป็นครั้งสุดท้าย และทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงยุ่งอยู่กับการทำงานในสำนักงานตลอดทั้งวันกับเพื่อนร่วมงานของเธอ และเมื่อกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ของเซบาสเตียนในตอนกลางคืน เธอใช้เวลาทุกนาทีสำหรับการร่างแบบสำหรับโครงการที่ได้รับหมอบหมาย