โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 62

จะเรียกได้ว่าการอยู่ทำงานออกแบบจนดึกดื่นเป็นกิจกรรมยามว่างของซาบริน่าเลยก็ว่าได้ นอกจากนี้การออกแบบยังเป็นวิชาเอกที่เธอเคยเรียนในมหาวิทยาลัยด้วย การได้เจอกับป้าเกรซในเรือนจำส่งผลต่อเธอมากที่สุด เพราะป้าเกรซเป็นมืออาชีพด้านสถาปัตยกรรม หัวข้อการพูดคุยจนทำให้ทั้งสองต่อกันติดอย่างรวดเร็วก็คือเรื่องการออกแบบนี่แหละ

ป้าเกรซมีประสบการณ์ด้านการปฏิบัติมาก่อน และภายในสองปีที่อยู่ในเรือนจำด้วยกัน เธอได้สอนซาบริน่ามากมาย ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมซาบริน่าจึงสามารถเรียนรู้ทางด้านการปฏิบัติได้แม้จะอยู่ในเรือนจำก็ตาม

เธอออกแบบแปลนด้วยตัวเองโดยใช้เวลาเพียงสามวันซึ่งเป็นช่วงเวลาหลังจากเลิกงงานทั้งหมด สิ่งที่ทำให้เธอแตกต่างคือการที่เธอร่างแบบด้วยมือเพราะว่าเธอไม่มีคอมพิวเตอร์ ในห้องนอนที่แทบจะไม่กว้างขวางนักตั้งแต่แรก กระดาษร่างของเธอเริ่มร่วงโรยอยู่รอบ ๆ เท้าในเวลากลางคืน

วันรุ่งขึ้น เธอตื่นสายเพราะเผลอหลับไป และรีบออกไปทำงานโดยลืมปิดประตูห้อง หลังจากที่เธอออกไปแล้ว เซบาสเตียนก้าวออกจากห้องนอนของเขา และเศษกระดาษที่อยู่ด้านนอกประตูของซาบริน่าก็ดึงดูดความสนใจของเขาไปทั้งหมด

เขาหยิบมันขึ้นมาและพบว่าเป็นการออกแบบอาคารที่มีกากบาทสีแดงคาดอยู่บนนั้น เป็นเครื่องหมายที่แสดงว่าเป็นชิ้นงานที่เธอปัดตกไป

“ขอบคุณค่ะ ผู้อำนวยการ” ซาบริน่าตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อมถ่อมตน

“แล้วก็… ” ผู้อำนวยการครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา “ฉันต้องการให้คุณบอกทุกคนที่นั่นด้วยว่าวันนี้ฉันจะเลี้ยงชานมพวกเขาตอนบ่าย และแน่นอนรวมถึงคุณด้วย”

ซาบริน่าตั้งใจที่จะไม่แสดงอาการเหมือนว่าเธอประหลาดใจกับข้อเสนอนี้ เธอรู้สถานะของเธอดี และออกไปทำงานต่อด้วยคติเตือนใจที่ว่าไม่ว่าจะดีหรือจะร้าย อย่างไรเราก็ต้องยอมรับผลของมันให้ได้อยู่ดี

ในสำนักงาน เพื่อนร่วมงานของเธอซื้อเครื่องดื่มและขนมมาไว้ทานตอนบ่ายมาเป็นจำนวนมากทุกวัน โดยผลัดกันซื้อเลี้ยงซึ่งกันและกัน และแน่นอนซาบริก็ถูกไหว้วานให้ออกไปซื้อตลอด