โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 75

ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นมองหน้าเซบาสเตียน ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ

เมื่อรับประทานขนมปังเสร็จแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นจากไปโดยไม่สนใจซาบริน่า

เธอถึงกับพูดไม่ออก

จู่ ๆ คิงส์ตันที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ผละตัวเข้ามาใกล้และพูดขึ้น “คุณสก๊อตต์ครับ ตอนที่คุณมีท่าทีเขินอายและงุนงงเล็กน้อย คุณดูดีขึ้นมากเลยนะครับ”

จากนั้น เขาก็เดินตามเจ้านายของเขาออกจากร้านอาหารไป

ซาบริน่ากลืนอาหารก่อนจะจากไปเช่นกัน ขณะที่เธอไม่เห็นรถของเซบาสเตียนนอกร้านอาหาร เธอคิดว่าเซบาสเตียนออกไปแล้ว เธอยืนอยู่คนเดียวที่ทางเข้าร้านอาหาร คิดกับตัวเองอยู่เงียบ ๆ

ไม่ไกลนัก เซบาสเตียนสังเกตซาบริน่าจากในรถ

เธอยืนอยู่คนเดียวแบบนั้น และดูเหมือนใบไม้บาง ๆ ในสายลม ท่าทีของเธอดูเหมือนจงใจเล็กน้อย แต่ไม่คุ้นชินกับสถานการณ์เมื่อครู่มากกว่า

ผู้อำนวยการยิ้มทันทีและพูดขึ้น “ซาบริน่า มานี่สิ”

เธอยืนขึ้น เดินไปหาซาบริน่าและจับมือเธอขณะที่พาเธอไปที่ทางเข้าหลักของแผนกออกแบบ จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและปรบมือ

ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบประกาศเสียงดัง “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เมื่อใครได้ยินการประกาศนี้จะไม่มีใครสั่งซาบริน่าได้ เธอก็เหมือนพวกคุณทุกคน

“ต่อจากนี้ไป ถ้าซาบริน่าต้องการชาหรือกาแฟยามบ่าย ทุกคนก็ผลัดกันไปซื้อให้เธอ! ทุกคนต้องร่วมด้วยช่วยกัน!”

ทันใดนั้นเสียงพึมพำก็แพร่กระจายไปทั่วฝูงชน

ซาบริน่ารู้สึกอึดอัดในทันที

ถ้าผู้อำนวยการวางเธอไว้บนแท่นที่สูงขนาดนั้น เธอจะไม่กลายเป็นศัตรูตัวฉกาจอันดับหนึ่งในแผนกออกแบบหรอกเหรอ?