โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 79

ชายคนนั้นไม่ตอบกลับใด ๆ ก่อนจะลุกออกไป

เกรซยิ้ม “เจ้าเด็กตัวแสบนั่นเป็นคนพูดน้อยเสมอแหละ แซบบี้ เพราะพวกลูกทั้งสองคนแต่งงานกันอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ความรู้สึกที่ลูกมีต่อกันอาจจะมั่นคงไม่มากพอ แต่แม่คิดว่าลูกจะค่อย ๆ รู้ถึงข้อดีของเขาได้นะ”

“หนูรู้ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูจะไปซื้อเสื้อผ้ากับเซบาสเตียนนะคะ” ซาบริน่าพูดพร้อมส่งกลับรอยยิ้มหวาน

“ไปเถอะจ่ะ”

ซาบริน่าเดินตามออกไปข้างนอก ขณะที่เดินออกจากประตู เธอก็ได้ยินเกรซตะโกนจากด้านหลัง “เซบาสเตียน แม่รู้ว่าลูกยืนอยู่ข้างนอก เข้ามาสิ แม่มีอะไรจะคุยกับลูกสักหน่อย”

เซบาสเตียนยืนอยู่ข้างนอกจริง ๆ เมื่อได้ยินแม่เรียกเขา เขาสั่งคิงส์ตันว่า “พาเธอไปที่รถก่อน ฉันจะตามไปทีหลัง”

“ได้ครับ นายน้อยเซบาสเตียน”

เซบาสเตียนหันหลังเดินกลับเข้าไปในวอร์ด

เซบาสเตียนเห็นแบบงานที่ซาบริน่าวาดเอง เห็นได้ชัดว่างานถูกทำอย่างระมัดระวังและพิถีพิถัน โดยทุกรายละเอียดที่ใส่ลงไปแม้แต่ในแบบของเหล็กเส้นที่จะใช้รวมอยู่ด้วย

จากแบบงานนั้นเพียงอย่างเดียว เขาเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่จริงจังและมีความรับผิดชอบ

ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังรับช่วงต่องานอดิเรกของแม่อีกด้วย

แม่ของเขาเหลือเวลาในโลกอีกไม่นาน การตระหนักว่าจะมีคนที่เหลืออยู่สานต่อความปรารถนาของแม่ของเขาทำให้เซบาสเตียนมีความรู้สึกที่เขาไม่สามารถอธิบายได้

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ในช่วงเวลาที่เขาไม่ได้ทำอะไร จิตใจของเขาก็จะนึกถึงภาพเงาที่โดดเดี่ยวและเหินห่างของเธอ ภายใต้สีหน้าที่สงบและเย็นชาของเธอคือความดื้อรั้นและความไม่ยอมแพ้

ในตอนบ่าย เขาไปโรงพยาบาลเร็วขึ้นเพื่อไปเยี่ยมแม่ของเขา

นั่นเป็นเพราะเขารู้ว่าซาบริน่าจะอยู่ที่โรงพยาบาล เธอจะไปเยี่ยมแม่ทุกวันหลังเลิกงาน

เมื่อเห็นรอยยิ้มเขินอายที่ซาบริน่ายิ้มให้คิงส์ตันตอนนี้ เป็นครั้งแรกที่เซบาสเตียนสังเกตเห็นว่ารอยยิ้มของเธอช่างไร้เดียงสาและบริสุทธิ์