โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 91

เมื่อเซบาสเตียนจ้องมอง ซาบริน่าก็ยิ้มอย่างเขินอาย

รอยยิ้มของเธอช่างจริงใจ เปล่งประกายด้วยความมีชีวิตชีวา

สำหรับงานวันนี้ของซาบริน่าราบรื่นมาก อาจเป็นเพราะแล็ปท็อปที่เซบาสเตียนมอบให้เธอ ทำให้ประสิทธิภาพในการทำงานของเธอเพิ่มมากขึ้น เมื่อเธอส่งแบบร่างให้นักออกแบบในสำนักงาน พวกเขาทั้งหมดตกตะลึงจนไม่มีคำใดออกมาจากปากเลย

พวกเขาล้วนแต่คิดว่าเธอเป็นคนที่ทำงานธรรมดา ไม่ได้โดดเด่นอะไร แม้กระทั่งคิดว่าเธอใช้คอมพิวเตอร์ไม่เป็น พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะทำงานออกมาได้อย่างมืออาชีพ มันดีมากเสียจนแม้แต่ข้อความแจ้งรายละเอียดด้านข้างก็ดูมีประโยชน์อย่างมาก

ตั้งแต่วันนั้น นักออกแบบต่างก็ไม่กล้าที่จะมีข้อกังขาใด ๆ ต่อซาบริน่าอีก

เธอออกจากที่ทำงานก่อนเวลาเลิกงาน และมุ่งหน้าไปที่ห้องผู้ป่วยของป้าเกรซ ขณะที่ทั้งคู่คุยกัน ซาบริน่าบอกเกรซว่าเซบาสเตียนปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี ตลอดสองวันที่ผ่านมาเขาไม่เพียงซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ให้เธอเท่านั้น แต่เขายังมอบแล็ปท็อปคุณภาพสูงอันน่าทึ่งเครื่องนี้ให้เธออีกด้วย

เกรซดึงมือของซาบริน่าขณะที่เธอยิ้ม “แซบบี้ แม่บอกหนูแล้วว่าลูกชายของแม่เป็นคนดี เขาอาจจะเป็นคนพูดน้อย แต่เขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบพอตัวเลยแหละจ่ะ แม่รับรองได้เลยว่า อีกไม่นานเซบาสเตียนจะค่อย ๆ ชอบหนูอย่างแน่นอน”

ช่วงนี้อากาศค่อนข้างหนาวเย็น เมื่อเห็นคิงส์ตันรออยู่ด้านนอกรถและขยับเท้าไปมาพร้อมกับถูมือ ซาบริน่าหยิบที่อุ่นมือขนาดเล็กพอดีมือขึ้นมาจากกระเป๋า เธอก้าวไปข้างหน้าคิงส์ตันและยื่นให้กับเขาพร้อมกับรอยยิ้ม

“นี่ค่ะ”

คิงส์ตันพูดไม่ออก

ซาบริน่าตรงหน้าเขายิ้มกว้าง ทำให้เขานึกถึงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในโรงเรียนมัธยมปลาย คิงส์ตันตกตะลึงเล็กน้อย

นี่เป็นซาบริน่าคนเดียวกับที่มักแสดงท่าทางออกมาด้วยความเย็นชา ปราศจากความรู้สึกใด ๆ และเป็นดูผู้ใหญ่กว่าวัยใช่รึเปล่า? ซาบริน่าคนเดียวกับที่ไม่แยแสและห่างเหินกับทุกสิ่งอยู่เสมอ?

เธอเหมือนไม่ใช่คนแบบนั้นเลย