พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 290 เข้าใจผิด

“ชิงหัว เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?” หยูจีถามด้วยความสงสัย

“ท่านแม่ ข้ากำลังทำเสื้อผ้าอยู่” เฟิ่งชิงหัวจ้องไปที่ผ้าโดยไม่หันศีรษะ

“ว้าว ผ้านี้ดีมาก ตอนที่สวมใส่ต้องสบายมาก และสีก็สดใสมาก ชิงหัวใส่แล้วดูดีแน่นอน” หยูจีชม และไม่ลืมที่จะกัดขนมอีกคำหนึ่ง

เฟิ่งชิงหัวพูดอย่างหมดหนทาง “ไม่ใช่ทำเพื่อข้า แต่ทำเพื่อลูกเขยที่ดีของท่าน เอารังแกข้าอยู่ทั้งวัน”

แต่หยูจีเลือกที่จะลืมประโยคสุดท้ายของเฟิ่งชิงหัวไปและพูดด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย “ว้าว ภรรยาทำเสื้อคลุมให้สามี ช่างโรแมนติกเสียจริง อย่างที่คาดไว้ ลูกสาวของข้าเป็นภรรยาที่ดีที่สุดในโลกจริงๆ พวกเจ้าสองคนหวานมากเลย”

เฟิ่งชิงหัวหัวเราะสองครั้ง “ท่านแม่ อย่ารบกวนข้าเลย นั่งเล่นตรงนั้นเถอะ ข้าต้องคิดใหม่อีกครั้งว่าจะเริ่ใตัดชุดจากที่ไหน”

“เจ้าไม่รู้วิธีการทำหรือ?” หยูจีมองดูเฟิ่งชิงหัวจดจ่ออยู่กับเนื้อผ้า ราวกับว่าผ้าเหล่านั้นจะกลายเป็นเสื้อผ้าสำเร็จรูปโดยอัตโนมัติเพียงแค่นางปล่อยพลังเข้าไป

เฟิ่งชิงหัวพูดไม่ออก “ท่านคิดว่าข้ามีใบหน้าที่ดูเหมือนข้าสามารถทำงานหัตถกรรมได้หรือ? คนงาม ไม่จำเป็นต้องทำสิ่งเหล่านี้ แค่ต้องรับผิดชอบต่อความงามเท่านั้นก็เพียงพอ”

โดยไม่คาดคิด ทันทีที่เฟิ่งชิงหัวพูดจบ นางก็โดนหยูจีโจมตีอย่างหนัก

“ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าพูดแบบนั้นเกี่ยวกับตัวเจ้า ยิ่งไม่ยอมให้เจ้าพูดคนงามเช่นนี้ เราไม่ใช่แจกันดอกไม้ ข้าเกลียดการถูกเรียกว่าแจกันดอกไม้ เพียงแค่เสื้อผ้าไม่ใช่หรือ ข้าจะสอนวิธีทำแก่เจ้า! ไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้!” หยูจีพูดอย่างโกรธๆ

เฟิ่งชิงหัวกลืนน้ำลาย “ท่านแม่ ท่านทำเป็นจริงๆหรือ?”

“ข้าไม่เพียงทำเป็นเท่านั้น ยังรู้วิธีการเย็บปักถักร้อยอีกด้วย เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะสอนเจ้าจนเจ้าทำเป็น” ขณะที่นางพูด หยูจีก็หยิบกรรไกรขึ้นมาและเริ่มตัดทันที

เฟิ่งชิงหัวมองจากด้านข้างอย่างตกตะลึง นางหวังจริงๆ ว่าท่านแม่ของนางจะสามารถทำเสื้อผ้าได้ แต่เมื่อนางดูท่านแม่ตัดผ้าเป็นรูปทรงแปลกๆ หลายชนิดแล้ว ก็รู้เลยว่าไม่ดี จากนั้นนางก็พูดอย่างช้าๆ ราวกับเพิ่งนึกได้ “ท่านแม่ ท่านไม่ได้ดูขนาดเลย!”

หยูจีกลอกตา “ใครบอกว่าข้าจะช่วยเจ้าเย็บเสื้อผ้า”

“ถ้าอย่างนั้นท่านกำลังเยาะเย้ยข้าเหรอ? ผ้าผืนนี้แพงมากเลยนะ” หัวใจของเฟิ่งชิงหัวแทบแตกสลาย นางไม่รู้ว่าผ้าที่เหลือจะเพียงพอสำหรับทำชุดหนึ่งชุดหรือไม่

คือท่านแม่ของนางกำลังแอบร้องไห้

เฟิ่งชิงหัวหัวเราะและพูดว่า “ท่านแม่ ท่านบอกว่าข้าท่านทำเป็นทุกอย่าง ไม่ใช่แจกันดอกไม้ไม่ใช่รึ?”

หยูจีพูดอย่างอ่อนแรง “ยกเว้นการทำอาหาร”

จากนั้นก็ทุบอกเฟิ่งชิงหัวอย่างไม่ยอม “เจ้าเองก็ยังทำเสื้อผ้าไม่เป็นดวยนี่”

เฟิ่งชิงหัวถูกแทงเข้าถึงใจทันที

“เอาล่ะ ม่านเฉ่า เจ้าพาท่านแม่ของข้าไปอาบน้ำ แล้วค่อยไปที่ครัวใหญ่เพื่อเอาอาหาร ข้าจะจัดการที่นี่”

เฟิ่งชิงหัวดับไฟด้วยน้ำจากบ่อน้ำด้านข้าง แต่ของในครัวเล็กนี้ใช้ไม่ได้แล้ว

เฟิ่งชิงหัวเช็ดเหงื่อแล้วเดินออกมาจากครัวเล็ก แต่ดันบังเอิญเจอจ้านเป่ยเซียวที่รีบเข้ามาหลังจากได้ยินข่าว ทั้งสองคนมองหน้ากัน

หลังจากนั้นไม่นาน เฟิ่งชิงหัวก็พูดด้วยความลำบากใจ “เอ่อ ไม่ระวัง เลยติดไฟ”

จ้านเป่ยเซียวกล่าว “เฟิ่งชิงหัวเจ้าจงใจที่จะแก้แค้นใช่หรือไม่ อยากจะเผาจวนอ๋องหมดเลยรึ เจ้าหยุดไม่ได้หรือรึไง?”

เฟิ่งชิงหัวพูดทันที “ไม่ใช่ ข้า ข้า...”

ถ้าเจ้าไม่อยากทำ ก็ไม่ต้องทำ ข้าบังคับเจ้าแล้ว”

เฟิ่งชิงหัวมองเขาก้าวเดินจากไป นางยืนเหม่ออยู่ที่เดิม

ความรู้สึกเปรี้ยวแล่นเข้ามาในใจ