พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 296 หนานกงจี๋หลบหนี

“เพราะว่าพิษบนตัวของหนานกงลู่ซิ่วหรือเปล่า คนพวกนั้นจึงรู้สึกว่าหนานกงลู่ซิ่วถูกพิษแล้วแต่กลับยังไม่ตายเสียที ก็เลยแปลกใจมาก ดังนั้นจึงแบกเอาความอยากรู้อยากเห็นมาน่ะ แต่ว่าพิษพวกนั้นเดิมทีก็เป็นคนของหนานกงจี๋ทางนี้ที่วางยาเอง ถ้าเป็นเช่นนี้แล้ว คนพวกนั้นกับคนที่อยู่เบื้องหลังของหนานกงจี๋ร่วมมือกันก็คงไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองครั้ง” เฟิ่งชิงหัวกล่าวด้วยเสียงเข้ม

พิษนี้ที่แท้แล้วมีตรงไหนที่แปลกกันแน่ ที่สามารถให้พวกเขาต้องเสี่ยงอันตรายขนาดนี้ได้?

ตอนที่ช่วยหยูจีกลับมาบนร่างก็ขาดเลือดไป เป็นไปได้มากที่จะเป็นหนานกงจี๋ที่เป็นคนทำเช่นกัน เห็นได้ชัดส่าหนานกงจี๋ก็ไม่ได้บอกความลับของหยูจีให้คนพวกนั้นทราบด้วย

เรื่องนี้ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกงงงวยยากจะคาดเดาได้จริงๆ

หนานกงจี๋จู่ๆ ก็หายไปแบบนี้ แม้แต่ลูกและเมียของตนก็ไม่สนใจ ช่างเลือดเย็นเสียจริงๆ

“นายท่าน ฝ่าบาทในตอนนี้กำลังเป็นกังวลความปลอดภัยของท่านอยู่ จะต้องส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้เขาก่อนไหม? อีกอย่างเขายังอยากจะพบพระชายาด้วย” ในขณะที่หลิวหยิ่งพูดอยู่ก็มองไปยังเฟิ่งชิงหัว

เฟิ่งชิงหัวกลับไม่เข้าใจในจุดนี้นัก ก็เลยกล่าวอย่างสงสัยออกมาว่า: “พบข้างั้นเหรอ? ทำไม?”

หลิวหยิ่งได้เพียงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานตั้งแต่ต้นจนจบให้เฟิ่งชิงหัวฟังหนึ่งรอบ

เฟิ่งชิงหัวฟังแล้วก็มีรอยยิ้มจางๆ ขึ้นที่มุมปาก มองมาที่จ้านเป่ยเซียวอย่างไร้ซึ่งคำพูดไปเล็กน้อย: “ตอนนี้จะให้ข้าอธิบายกับเสด็จพ่อของเจ้ายังไงล่ะ?”

วิ่งเข้าไปในวังหลวงด้วยแผนต้นหลี่ตายแทนต้นท้อ จากนั้นก็ถูกคนจับเอาตัวไป เรื่องนี้ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับ “พ่อแท้ๆ” ของตนอีก ทำให้นางไม่ว่าจะแต่งเรื่องยังไงก็หาเนื้อเรื่องไม่ได้เลย

อีกอย่างตอนนี้ฮ่องเต้เซวียนถ่งไม่นานก็คงจะสืบไปจนถึงต้นตอของหนานกงจี๋ นางซึ่งเป็นลูกสาวคนรองของหนานกงจี๋ ตอนนี้ก็ต้องตกเป็นผู้ที่มีส่วนร่วมรับโทษด้วยเช่นกันไปแล้ว

จ้านเป่ยเซียวมองมาที่นางครู่หนึ่ง: “ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วหรือ? ก่อนหน้านี้ตั้งนานทำไมถึงไม่รู้จักคิดให้รอบคอบเสียก่อน?”

เฟิ่งชิงหัวเม้มปาก: “ใครจะไปคิดว่าหนานกงจี๋จะรีบร้อนถึงเพียงนี้ แม้แต่เฉิงเซี่ยงก็ไม่เป็นแล้ว นี่ทำจนข้าที่เป็นลูกสาวคนนี้อึดอัดวางตัวไม่ถูกไปเลย”

เพียงครู่เดียวนางก็ได้เปลี่ยนจากคนที่สัญจรไปมากลายเป็นลูกสาวของเฉิงเซี่ยงไปเลย ทันใดนั้นก็เปลี่ยนจากลูกของเฉิงเซี่ยงกลายเป็นลูกของขุนนางต้องโทษไปเลย นางจะหาใครมาปรับทุกข์ได้บ้าง?

“หรือไม่งั้นก็?” เฟิ่งชิงหัวมองมายังจ้านเป่ยเซียว

จ้านเป่ยเซียวตวัดสายตามองขวางไปที่นางครู่หนึ่ง: “เจ้าแม้แต่คิดก็ห้าม เรื่องที่เจ้ารับปากข้ายังทำไม่ได้เลย เจ้าก็คิดจะหนีหรือ?”

เฟิ่งชิงหัวเบะปาก: “ข้าก็แค่ คิดเล่นๆ เท่านั้น ข้าใช่คนที่ไม่มีสัจจะขนาดนั้นเลยหรือไง”

ดังนั้น หลิวหยิ่งจึงได้เรียบเรียงจดหมายไปให้ฮ่องเต้เซวียนถ่งหนึ่งฉบับ บอกว่าพวกเขาสามีภรรยาสองคนต่างได้รับบาดเจ็บกำลังพักรักษาตัวอยู่ ไม่สามารถไปเข้าเฝ้าได้ชั่วคราว

ในตอนนี้ของทั้งสองข้างของจ้านเป่ยเซียวก็ไม่สะดวก ก็ไม่ง่ายที่จะกลับไปยังจวนอ๋อง ดังนั้นก็เลยพักอยู่ที่เรือยทางด้านนี้เป็นการชั่วคราว

เฟิ่งชิงหัวก็ช่วยเขาฝังเข็มเพื่อกำจัดต้านทานพิษออกไปทุกวัน รับผิดชอบทั้งยาบำรุงและอาหารบำรุงทุกรูปแบบให้เขา

เพิ่งจะอยู่เฉยๆ มาหนึ่งวันเต็ม อู่ตู๋จื่อก็ทำหน้าดำค่ำเครียดพุ่งเข้ามาใกล้เฟิ่งชิงหัว: “อาจารย์ย่า”

“มีอะไร” เฟิ่งชิงหัวกำลังเคี่ยวยาอยู่ชามหนึ่ง ในมือถือพัดแล้วนั่งยองๆ อยู่ตรงระเบียงทางด้านพัดไปมาอยู่