พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 297 รับเป็นศิษย์

เนี่ยหานซิงกล่าวว่า: “ผู้อาวุโส ผู้น้อยมาในครั้งนี้ก็เพื่อเรื่องเมื่อ 10 วันก่อนหน้านี้ ท่านไม่ใช้ให้ข้าไปบ้านเกิดของสตรีนางนั้นไปหาบ้านของนางหรือ จากนั้นก็ไม่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของท่านจริงๆ สตรีนางนั้นอันที่จริงแล้วก็ได้รู้จักกับเจียงทาวมาตั้งนานแล้ว ผู้น้อยหยิบเอาภาพวาดของเจียงทาวออกมาให้พ่อแม่ของสตรีนั้นดู พวกเขาต่างก็บอกว่าเคยพบเจอมาก่อน”

“อีกอย่าง ข้ายังได้สืบถึงความสัมพันธ์อันลึกลับของเซียวโร่สุ่ยด้วยเล็กน้อย ได้ทราบมาว่านางเคยมีการไปมาหาสู่กับใครบางคนมาก่อนจริงๆ เพียงแต่ไม่ใช่ในหนึ่งปีมานี้ แต่เป็น 3 ปีก่อน หลังจากนั้นคนนั้นก็ทอดทิ้งนางแล้วจากไป”

พอพูดถึงจุดนี้ เนี่ยหานซิงก็ลูบคลำดั้งจมูกไปมา แล้วก็กล่าวออกมาอย่างรู้สึกไม่ค่อยดีนัก: “ท่านให้ข้าไปสืบว่าให้ถามนางว่าเคยตั้งครรภ์มาก่อนหรือไม่ ข้าก็ได้หาหมอตำแยในพื้นที่นั้น ปรากฏว่ามีเรื่องนี้จริงๆ เพียงแต่ที่มาที่ไปของเด็กคนนั้นกลับไม่มีใครทราบเลย”

เฟิ่งชิงหัวพยักหน้า: “สามารถมั่นใจในจุดนี้ได้ก็น่าจะพอประมาณการได้แล้ว”

เนี่ยหานซิงกล่าวออกมาอย่างสงสัย: “ผู้อาวุโส ท่านให้ข้าไปสืบเรื่องนี้มีความเกี่ยวพันกับการตายของเซียวโร่สุ่ยงั้นหรือ?”

“เกี่ยวพันกัน แล้วก็ไม่เกี่ยวพันกันก็ได้” เฟิ่งชิงหัวกล่าวออกมาอย่างพึมพำเคร่งขรึม

ปมที่อยู่ในนี้ นางยังไม่อธิบายให้เนี่ยหานซิงฟังในชั่วขณะนี้ง่ายๆ หรอก

เพียงแค่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไป: “แม่เลี้ยงของเจ้าท่านนั้นตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

พอพูดถึงตรงนี้เนี่ยหานซิงผู้นี้กลับดูหน้าม่อยคอตกไปเล็กน้อย: “นางจะเป็นยังไงได้? เดิมทีธุระที่นางมอบหมายข้าจัดการ ข้าก็จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่เพราะว่าหลังจากกลับบ้านไปได้ทราบว่านางก็ตั้งครรภ์ขึ้นมาอีก ทุกคนในบ้านต่างระแวดระวังกันไปหมด พอนางเห็นข้าก็โทษว่าเป็นเพราะข้าเป็นเหตุพัวพันให้น้องชายต้องตายอย่างอนาถ เอะอะโวยวายเสียงดังไปหมดในจวนอย่างไม่สงบเลย มาถึงวันนี้ผู้น้อยถึงได้มีเวลาว่างมาที่นี่ได้”

“นางตั้งครรภ์อีกแล้วงั้นหรือ?” เฟิ่งชิงหัวฟังถึงจุดนี้ราวกับว่าจะยิ้มก็ไม่เชิง

“ใช่แล้ว ในจวนเชิญหมอหลวงมาหลายท่านเพื่อตรวจชีพจรพร้อมกัน ตั้งครรภ์ได้ 3 เดือนแล้ว แต่ดูไม่ออกว่าตั้งครรภ์เลย” เนี่ยหานซิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ : “รอจนเจ้าตัวน้อยคลอดออกมา ก็ได้เวลาที่ข้าจะออกจากจวนโหวพอดีด้วย”

เฟิ่งชิงหัวลูบคลำคางไปมา ครั้งที่แล้วนางจับดูฮูหยินโหวท่านนั้นแล้ว แล้วก็เคยตรวจชีพจรนางด้วย สภาพร่างกายของนางยังไงก็ไม่อาจติดลูกได้สำเร็จ ยิ่งไม่ต้องพูดว่านางจะมีชีพจรครรภ์ขึ้นมาได้เลยแม้แต่นิด

“นางให้เจ้าออกจากจวนโหว?” เฟิ่งชิงหัวเลิกคิ้ว

“อืม เดิมนั้นจวนเจ้าผู้อารักขาถูกสร้างขึ้นเพราะฮูหยินไม่มีอะไรทำ ในตอนนี้ก็เลยรับเลี้ยงข้าเป็นลูกบุญธรรม ตอนนี้จวนเจ้าผู้อารักขามีผู้ชายมาอยู่แล้ว แน่นอนว่าไม่ใช่ธุระอะไรของข้าแล้ว ผู้น้อยก็ไม่ได้ละโมบในตำแหน่งจวนโหวนั้นเลย ก็เลยถอยออกจากตำแหน่งให้ผู้ที่มีความสามารถอย่างสมเหตุผลไป” เนี่ยหานซิงกล่าว: “ต่อไปอาจารย์ออกเดินทางเปิดโลกกว้าง ศิษย์ก็จะได้อยู่เป็นเพื่อนเคียงข้างได้”

เฟิ่งชิงหัวยื่นมือออกมาครึ่งทางตบที่บ่าของเนี่ยหานซิงครู่หนึ่ง: “ตำราอ่านถ่องแท้แล้วงั้นหรือ จะไปออกเดินทางเปิดโลกกว้างกับข้า?”

เนี่ยหานซิงรีบกล่าวต่อว่า: “ผู้น้อยหมั่นเร่งศึกษาทั้งวันทั้งคืน เพื่อที่จะอ่านตำราให้จบ รอเพียงให้ผู้อาวุโสตรวจสอบเท่านั้น”

เฟิ่งชิงหัวได้ยินดังนั้น: “ได้เลย งั้นข้าก็จะทดสอบเจ้าดูหน่อย”

“ขอรับ”