หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 256

บทที่ 256 จุกเสียด

เสิ่นลั่งมองซองยาที่บรรจุยาอยู่ครึ่งซองอย่างเต็มๆตา ทำให้รู้ว่าแก้วเหล้าที่เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งดื่มไปเมื่อครู่ถูกใส่ยาลงไปเท่าไหร่ ถ้าเป้ยฉ่ายเวยดื่มหมดแก้วจริงๆ สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเธอคงน่าเวทนาจนทนดูไม่ได้

นิ้วมือเรียวยาวที่เหมาะแก่การดีดเปียโนของเขา ค่อยๆละเมียดละไมคลี่เปิดซองยาที่ปิดผนึกไว้ออก จากนั้นก็เทยาทั้งหมดลงไปในแก้ว พูดออกมาอย่างเป็นกันเองว่า “ดื่มซะ แล้วจะไปไหนก็ไป”

ถ้ายังไม่ตายก่อนน่ะนะ

“ไม่นะ ได้โปรดคุณเสิ่นไว้ชีวิตผมเถอะ ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว ผมไหว้ล่ะ โปรดไว้ชีวิตอันไร้ค่าของผมเถอะครับ” อาเหมารู้ดีถ้าดื่มเหล้าแก้วนี้เข้าไปจะเป็นอย่างไร คุกเข่าคำนับกับพื้นอย่างแรงและรัว

พี่อู่รู้แล้วว่าอาเหมาวางยาใคร ทำไมไอ้โง่นี่ถึงได้กล้าขนาดนี้ นี่กะจะเอาผู้หญิงที่ชื่อเป้ยฉ่ายเวยคนนั้นถึงตายเลยหรอ หรือถ้าไม่ก็ถือเป็นการสบประมาทผู้ชายอย่างฉูเจ๋อหยางอยู่ดี

อย่าว่าแต่วิธีสกปรกๆแบบนี้เลย คู่ต่อสู้โง่เป็นควายอย่างอาเหมา คงตายอย่างอนาถน่าดู

เสิ่นลั่งยังคงนิ่งเฉย เอ่ยปากพูดด้วยความเยือกเย็น “จับกรอกปาก”

“ครับ คุณเสิ่น” ผู้ชายที่ตอบรับเดินถือแก้วเหล้าเข้าไปหาอาเหมา

เมื่ออาเหมาเห็นชัดว่าเม็ดยาละลายอย่างรวดเร็วอยู่ในแก้วเหล้า ก็ดิ้นหนีอย่างต่อเนื่อง แต่ว่าคนข้างๆก็จับเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา ถูกจับอ้าปากกว้าง เหล้าค่อยๆถูกเทเข้าปากเขาช้าๆ ตามมาด้วยการกลืนทุกหยาดหยดลงไปในลำคอ

เมื่อผู้ชายสองคนที่จับอาเหมาไว้ เห็นว่าเอาเหล้ากรอกปากเขาหมดแล้ว ก็ปล่อยมือออกให้อิสระเขา

อาเหมาไร้หนทางหนี เอาแต่ยื่นมือเข้าไปล้วงคอ พยายามคายเหล้ากับยาที่กลืนลงไปออกมา แต่สิ่งที่อาเจียนออกมานอกจากน้ำลายแล้ว ก็ไม่มีเหล้าปะปนออกมาเลยแม้แต่น้อย

ยาที่เขาเอามามีฤทธิ์แรง ทั้งยังออกฤทธิ์ไว ไม่ต้องรอนาน อาเหมาก็รู้สึกว่าทั้งร่างเหมือนมีไฟแผดเผาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ขนาดเป้ยฉ่ายเวยที่ดื่มไปแค่อึกเดียว ยังออกฤทธิ์แรงขนาดนั้น

นับประสาอะไรกับเข้าที่ดื่มเข้าไปครึ่งซองเต็มๆ เขาเริ่มตาลีตาเหลือก ไม่ถึงนาทีร่างกายก็เกร็งกระตุกอยู่บนพื้น จากนั้นฟองขาวๆก็ฟูออกจากปาก

นอกจากพวกผู้หญิงในห้อง คนอื่นๆก็ไม่มีใครตกใจเพราะเห็นแบบนี้บ่อยจนชิน

“เสิ่นเย่าล่ะ” วันนี้เขามาเพื่อขัดขวางไอ้น้องบ้านั่น

พี่อู่ขมวดคิ้ว “เฮียเสิ่น เสิ่นเย่าไม่ได้มาครับ”

เสิ่นลั่งเหมือนไม่แปลกใจใดๆเลย “อืม กลับกันเถอะ”

ดูเหมือนว่าน้องชายคนนี้จะไม่ได้โง่ขนาดนั้น

เป้ยฉ่ายเวยถูกฉูเจ๋อหยางลากออกมาอย่างกับสัตว์ไร้กระดูก เธออยากเปิดปากต่อว่าเขา ให้เขาอ่อนโยนสักนิด แต่เธอก็เอาแต่จับแขนเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

ในสายตาคนนอก เธอคงเหมือนปลาหมึก ที่เกาะแขนเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา ร่างกายอ่อนปวกเรียกราวกับไม่มีกระดูกเอาแต่นัวเนียเขาไม่ห่าง เพราะอยากทำให้อุณหภูมิร้อนๆในร่างกายลดลงซักที

เหล้าก็เข้าปากแล้ว แต่ทำไมความรู้สึกนึกคิดของเธอยังชัดเจนอยู่นะ แค่ไม่มีแรงที่จะเอ่ยพูดสิ่งใดเท่านั้น อีกอย่างยิ่งมองฉูเจ๋อหยางก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาหล่อ หล่อจนไม่อยากขัดขืน จู่ๆก็อยากเลียแข็งเลียขาเขา

ไม่ๆ เธอกำลังคิดอะไรเนี่ย นี่เธออยากถึงขนาดที่คิดไปถึงขั้นนั้นเลยหรอ ไม่ใช่เธอเสียสติไปแล้วนะ เพราะเมาแน่ๆ เธอเมาแน่ๆ

“ฉูเจ๋อหยาง คุณ ปล่อยฉัน ฉันเดินเอง” เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเอ่ยปากพูดก็ลิ้นเปลี้ยในทันที แต่ก็ฝืนพูดจนพอฟังรู้เรื่องอยู่บ้าง ถ้าข้างหน้ามีแม่น้ำ เธอคงโดดลงไปโดยไม่ลังเลแล้ว

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลงรักทนายคนเลว