พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 304 เต็มไปด้วยความรัก
เดิมทีเฟิ่งชิงหัววางแผนไว้ว่าจะกลับเรือนเล็ก แต่กลับพบว่าห้องครัวเล็กๆ ที่ถูกหยูจีทำไหม้ไปแต่เดิมนั้นได้ถูกบูรณะใหม่ขึ้นมา แม้แต่หม้อไหกะละมังถ้วยจานชามก็ถูกเปลี่ยนเป็นของใหม่หมดเลย วัสดุอุปกรณ์แต่ละชนิดวางเรียงรายกันเต็มไปหมด เห็นแล้วใจก็เต้นอย่างควบคุมไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะแสดงฝีมือทำออกมาให้เต็มโต๊ะไปเลย
หยูจีเอามืออุดปากหัวเราะแล้วกล่าวออกมาว่า: “ลูกเขยของข้าไม่เลวใช่เปล่า รู้ว่าห้องครัวเป็นชีวิตจิตใจที่สองของผู้หญิง ตบแต่งได้ไม่เลวจริงๆ”
มุมปากของเฟิ่งชิงหัวยกขึ้นเล็กน้อย แล้วเหล่มองนาง: “งั้นก็ต้องเป็นผู้หญิงที่ชอบทำอาหารถึงจะถูก เจอกับท่านแบบนี้ ไม่กี่นาทีก็ระเบิดเป็นซากปรักหักพังได้เลย?”
หยูจีรีบกล่าวว่า: “ไอหยา เจ้าอย่ามาสนใจกับรายละเอียดพวกนี้เลยน่า รีบไปทำกับข้าวเถอะ ข้าหิวแล้ว”
“ข้าไม่ลืมตอนที่ข้าเข้าประตูมาท่านเพิ่งจะกินถั่วไปมากมายเลยนะ?”
หยูจีรีบแสร้งทำเป็นร้องไห้: “แงๆๆ เจ้ายังจะมาพูดอีก หลายวันนี้พวกเจ้าต่างก็ไม่อยู่ ทิ้งข้าเอาไว้คนเดียว อารมณ์กลัดกลุ้ม ได้เพียงพึ่งการกินของกินมาประทังจิตใจที่บอบช้ำเท่านั้น ของพวกนั้นแม้ว่าเข้าไปอยู่ในท้องของข้า แต่ว่าข้าก็ยังหิวอยู่เลย”
เฟิ่งชิงหัวไม่มีแรงที่จะโต้แย้งต่อคำพูดแก้ตัวของนางเลย ได้เพียงถกแขนเสื้อแล้วเข้าห้องครัวไปตามชะตากรรมเท่านั้นเอง
หยูจีอยู่ที่ห้องครัวดูครู่หนึ่งแล้วก็แวบหายไปเลย กลับมาที่ห้องนอนรอกินอยู่
ครั้งนี้อาหารส่วนใหญ่ที่เฟิ่งชิงหัวทำนั้นต่างค่อนข้างมีโภชนาการ ยังไงตอนนี้จ้านเป่ยเซียวก็ยังเป็นผู้บาดเจ็บอยู่ อีกอย่างหยูจีกินขึ้นมาก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ
รอจนตอนที่เฟิ่งชิงหัวยกอาหารขึ้นโต๊ะมาแล้ว ก็เห็นภายในห้อง หยูจีกำลังหยิบของอะไรบางอย่างมาอวดกับจ้านเป่ยเซียวอยู่
เฟิ่งชิงหัวเดิมทีก็ไม่ได้สนใจ รอจนตอนที่เพ่งดูอย่างละเอียดร่างทั้งร่างก็ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที พุ่งเข้าไปแย่งผ้าที่อยู่ในมือของคนทั้งสองข้ามมาทั้งหมด: “กินข้าวได้แล้วอย่าดูของที่รกรุงรังอะไรแบบนี้เลย!”
หยูจียักคิ้วหลิ่วตามาทางจ้านเป่ยเซียว: “นี่เป็นของที่ชิงหัวเตรียมเอาไว้ให้เจ้าประหลาดใจน่ะ ถูกเห็นแล้วก็เลยรู้สึกไม่ดีอยู่บ้าง เจ้าก็ทำเป็นว่าไม่เห็นละกัน”
สายตาของจ้านเป่ยเซียวมองมาทางเฟิ่งชิงหัว สายตาอบอุ่น แล้วพยักหน้าลงเล็กน้อย
“เฮ้ยๆๆ พวกท่านอย่าคิดเองเออเองสิ ไม่มีเรื่องแบบนี้ ทำให้ประหลาดใจอะไรกัน ไม่มีอยู่เลย อันนี้ก็คือ ก็คือข้าว่างจนน่าเบื่อก็เลยเอาไว้ฝึกมือเท่านั้น”
“ฮ่าๆ ลูกสาวของข้านี่ก็กำลังอายอยู่ จุดนี้เหมือนข้า นางทำตามขนาดของเจ้าเลยเชียวนะ” หยูจีกะพริบตาอย่างเรารู้กันมาทางจ้านเป่ยเซียว
ด้านในหัวสมองของเฟิ่งชิงหัวมีของยางอย่างกำลังจะระเบิดออกมาก็ไม่ปาน แล้วหันมากล่าวกับจ้านเป่ยเซียวว่า: “นี่ก็คือก่อนหน้านี้ที่บอกว่าจะเป็นของขอโทษให้แก่เจ้า เพียงแต่ตอนหลังเจ้าบอกว่าไม่ต้องแล้ว ข้ากำลังเตรียมที่จะโยนทิ้งเลย”
เดิมทีคิดว่าจ้านเป่ยเซียวจะยังคงไม่แสดงความคิดเห็นต่อ ใครจะไปคิดว่าเขากล่าวว่า: “ในเมื่อเป็นของขมาขอโทษ งั้นก็ทำต่อไปเถอะ”
“ทำหัวเจ้าน่ะสิ! เจ้าไม่ใช่บอกว่าไม่ต้องแล้วหรือไง?”
“อืม ข้าเคยพูดหรือ? ลืมไปแล้ว”
“ลืมไปแล้ว? งั้นเรื่องที่เจ้าให้ข้าทำเสื้อผ้าน่าจะไม่ลืมใช่ไหม?”
“นั่นเปล่าเลย ข้าจำได้ว่าให้ทำให้เสร็จภายในสามวัน เห็นว่าช่วยเวลานี้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นมากมาย งั้นก็ให้เวลาเจ้าอีกสามวันก็แล้วกัน” จ้านเป่ยเซียวกล่าวออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“เหอะๆๆ เจ้านี่ความจำเสื่อมแบบเลือกได้จริงๆ เลยนะ” เฟิ่งชิงหัวขบกราม
“อืม ข้าพอดีว่างอยู่ไม่มีธุระ สามารถเป็นลูกมืออยู่ข้างๆ ได้ป้องกันไม่ให้เจ้าแอบขี้เกียจ” จ้านเป่ยเซียวแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เฟิ่งชิงหัวเย้ยหยัน
เฟิ่งชิงหัวจ้องมองไปยังจ้านเป่ยเซียวอย่างไม่วางตาด้วยสายตาอันแหลมคม ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย ทั้งสองคนสบตาซึ่งกันแล้วกัน เปลวไฟปะทุออกมารอบด้าน
ทันใดนั้นสายตาก็ถูกคนขวางกั้นขึ้น หยูจียืนอยู่ตรงกลาง ยื่นมือปิดกั้นสายตาของคนทั้งสองไว้
มันจะยิ่งทำให้ข้ารู้สึกว่าเป็นส่วนเกินอยู่ที่นี่ พวกเรากินข้าวกันก่อนเถอะ ข้าหิวแล้วล่ะ อีกประเดี๋ยวจะเป็นยังไงพวกเจ้าคืนนี้กลับไปค่อยไปว่ากันต่อนะ?” หยูจีกล่าวเตือน
“ใครจะไปเต็มไปด้วยความรักกับเขา ท่านแม่ สำนวนของท่านไม่ดีก็อย่าหยิบออกมาใช้ส่งเดชสิ” เฟิ่งชิงหัวไม่มีเรี่ยวแรงที่จะแขวะจริงๆ
เพียงแต่ถูกเตือนขึ้นมาเช่นนี้ นางก็เลยนึกขึ้นมาได้ หากไม่กินอาหารก็จะเย็นเอาได้
รอจนยกกับข้ามขึ้นมาแล้ว ทั้งสามคนกำลังเตรียมจะลงมือก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นวิ่งมาทางด้านนี้
“ศิษย์พี่ ข้ากลับมาแล้ว!” คนที่มาเนื้อตัวมอมแมมไปหมด บนตัวแบกห่อเสื้อผ้าใหญ่หนึ่งใบ ผมเผ้ารกรุงรังราวกับหญ้าเลยก็ไม่ปาน
หยูจีสั่นตะเกียบไปมา ยกมือขึ้นปิดกับข้าวบนโต๊ะไว้มิด แล้วกล่าวอย่างหวาดระแวงออกมาว่า: “มีคนจะมาขอข้าวจากที่ไหนกัน?”
แม้แต่จ้านเป่ยเซียวเองก็ยังมีสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรังเกียจ อยากจะแสร้งทำเป็นไม่รู้จักคนผู้นี้
วางห่อเสื้อผ้าลงบนพื้นแล้วก็เดินเข้ามา: “ว้าว มาทันเวลาอาหารพอดีเลยนะ กับข้าวนี้เป็นหนานกงเยว่ลั่วที่เป็นคนทำใช่เปล่า? ไม่เลวๆ
ในขณะที่พูดอยู่ก็จ้องมายังเฟิ่งชิงหัวอย่างโหดเหี้ยม: “หากเจ้าแตะต้องพวกเขาอีก ข้าจะสู้ตายกับเจ้าจริงๆนะ พวกนั้นเป็นถึงลูกของข้าเชียวนะ!”
“ข้าก็อยากจะแตะต้องอยู่หรอก เพียงแต่ช่วงนี้ไม่มีเวลาอะไรเลย รอให้ว่างก่อน จะเลือกเอาที่ดูสมบูรณ์มีมูลค่าสูงมาโดยเฉพาะสักสองตัว จับมาตุ๋นน้ำแกง
แล้วก็เอาเก้าอี้มานั่งลงมาเลยทันที จากนั้นก็หยิบเอาชามและตะเกียบที่อยู่ด้านหน้าของเฟิ่งชิงหัวซึ่งยังไม่ได้ใช้ถูกมาทันที เริ่มกล่าวทักทายอย่างอบอุ่น: “มาๆๆ
ทำท่าทางวางมาดเหมือนกับว่าเป็นหัวหน้าครอบครัว
จ้านเป่ยเซียวกวักมืออย่างเปี่ยมไปด้วยความรังเกียจ ให้หลิวหยิ่งเอาชามและตะเกียบขึ้นมาอีกหนึ่งชุด
พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นวนิยาย บทที่ 304 เต็มไปด้วยความรัก FDP dowload ฟรี
ที่ พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 304 เต็มไปด้วยความรัก นักแสดงนำหลักและนางเอกมีอายุสั้น ด้วยกันอย่างมีความสุข จะเห็นได้ว่าทั้งคู่ซาบซึ้งในความสัมพันธ์นี้ ผู้แต่ง เสี่ยวโหม ที่ทิ้งเนื้อหาไว้ที่ บทที่ 304 เต็มไปด้วยความรัก นั้นคุ้มค่าที่จะตั้งตารอ ความรักของพวกเขาจะสมบูรณ์หรือไม่ที่ พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว เสี่ยวโหม บทที่ 304 เต็มไปด้วยความรัก ติดตามและ พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 304 เต็มไปด้วยความรัก PDF ดาวน์โหลดฟรีที่ th.readeraz.com
พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว เสี่ยวโหม บทที่ 304 เต็มไปด้วยความรัก
นวนิยาย พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 304 เต็มไปด้วยความรัก