พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 306 นั่งอยู่ในอาการเจ็บป่วยที่กำลังจะตาย

จ้านเป่ยเซียวกล่าวออกมาอย่างแน่นิ่ง: “ข้าเข้ามาสำรวจงาน มีปัญหาหรือ?”

“ชุดเก่าๆ ชุดหนึ่ง มีอะไรน่าสำรวจงานด้วย เจ้ารีบออกไปเร็ว”

“ข้าคิดว่าเจ้าจะใช้แผนต้นหลี่ตายแทนต้นท้อ แมวดาวสับเปลี่ยนองค์ชายเสียอีก” จ้านเป่ยเซียวกล่าวอย่างเรียบเฉย: “ยังไงฝีมือเย็บปักถักร้อยของเจ้าก็แย่พอตัว ยากรับประกันว่าจะไม่ขอให้แม่ยายช่วย หรือให้หญิงรับใช้ทำให้เสร็จในตอนที่ไม่มีคนเห็น ข้าต้องให้แน่ใจว่าแต่ละเข็มแต่ละด้ายเป็นเจ้าที่ลงมือจัดการเองทั้งหมด”

“เจ้าจะดูก็ดู ให้ดีอย่าพูดคุยอยู่ทางด้านนั้นทำลายสมาธิช้า พอถึงตอนนั้นก็อย่ามาโทษว่าข้าไม่ระวังปักเข็มไปหลายเข็มอยู่ด้านในแล้วไปทิ่มถูกเจ้าตายล่ะ!” เฟิ่งชิงหัวกล่าวข่มขู่

เพิ่งจะพูดจบก็ถูกท่านแม่ของตนตบไปบนท้ายทอยหนึ่งฝ่ามืออย่างไม่เห็นแก่หน้าแม่แต่นิดเลย

“พูดอะไรของเจ้าน่ะ แม่ของเจ้าอย่างข้าจะไปสอนให้เจ้าเป็นเช่นนี้ ข้าเองก็อายตายเลย” หยูจีกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจ

“ใช่ๆๆ ท่านผู้อาวุโสพูดถูก ท่านสอนมาเถอะ” เฟิ่งชิงหัวกล่าวออกมาอย่างจนปัญญาเล็กน้อย

หยูจีหยิบเอาแขนเสื้อครึ่งท่อนที่เฟิ่งชิงหัวเย็นเอาไว้ขึ้นมา อดที่จะกล่าวเหน็บแนมไม่ได้ว่า: “นี่เป็นเจ้าเองที่เย็บอันนี้ กระสอบยังจะประณีตละเอียดกว่าเจ้าเลย เจ้าดูนี่ รูหนึ่งใหญ่ขนาดนี้”

เฟิ่งชิงหัวกล่าวเสียงเบาๆ ออกมาว่า: “เนื้อผ้าอันนี้อ่อนเกินไป ข้าแสดงฝีมือได้ไม่ดี”

“งั้นเจ้าจะแสดงฝีมืออะไร? เย็นหนังสัตว์หรือ? ข้าจะต้องหาปอกนิ้วให้เจ้าสองอันด้วยไหม?” หยูจีขมวดคิ้วแล้วกล่าวออกมา

สีหน้าท่าทางของเฟิ่งชิงหัวไม่พอใจ แต่สายตากลับตวัดไปทางด้านจ้านเป่ยเซียวตามสัญชาตญาณในทันที เห็นว่าเขาดูเหมือนว่าจะไม่สนใจฟัง คราวนี้ก็เลยโล่งใจได้เปลาะหนึ่ง

และวินาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงฉีกผ้าดังขึ้น แขนเสื้อครึ่งหนึ่งที่เย็นไปแถวหนึ่งนั้นซึ่งอยู่ในมือของหยูจีก็ถูกฉีกเป็นเส้นออกมา

“อ้า! ข้าเย็บตั้งนานแน่ะ” เฟิ่งชิงหัวรู้สึกเสียดายขึ้นมาจับใจ

“แค่รูใหญ่เท่าดวงตานี้เจ้าก็เย็บนานมาก เจ้านี่ไม่ไหวเลยจริงๆ ดูว่าข้าเย็บยังไง” ทันใดนั้นหยูจีก็กลายร่างเป็นอาจารย์ผู้ชี้แนะที่เข้มงวด หยิบผ้าผุๆ สองชิ้นมาแสดงให้เฟิ่งชิงหัวดู

ก็เห็นเข็มเงินนั้นวนไปมาสลับกัน ผ้าสองชิ้นก็ผนึกเข้าหากันแล้ว พลิกไปด้านหน้ามองไม่เห็นรอยตะเข็บแม่แต่นิดเลย ปิดรอยได้ราวกับเอากาวมาติดไม่มีผิดเลย

มือของเฟิ่งชิงหัวลูบคลำอยู่บนนั้น ในดวงตาเปี่ยมไปด้วยความแปลกใจ

“ตาเจ้าแล้ว”

เฟิ่งชิงหัวได้ยินก็บีบเข็มเย็บผ้าที่บางอยู่ การเคลื่อนไหวราวกับว่าช้าลงไปเช่นนั้น แทงเข้าไปในผ้าทีละนิดๆ แล้วก็ค่อยๆ ทิ่มออกมาช้าๆ ลากด้าย ดึงตึง กระชับให้แน่น

“มือของเจ้าจะยกสูงไปทำไม ให้เจ้าเย็บผ้า ไม่ใช่ให้เจ้าฆ่าไก่ ใช้แรงเยอะขนาดนั้นทำอะไร ผ่อนคลายหน่อย” พูดไปพลางก็ตบไปบนบ่าของเฟิ่งชิงหัวไปพลาง

ไม่ง่ายเลยกว่าจะเย็บได้ 5 เข็ม เฟิ่งชิงหัวเช้ดหยดเหงื่อที่อยู่เหนือศีรษะ มองไปทางหยูจี

“ฝืนทำหน่อยเถอะ ทำต่อ ตามความเร็วนี้ของเจ้า แค่ 2 วัน สองวันเจ้าก็คงเย็บได้เพียงแขนเสื้อสองข้างเท่านั้นเอง นี่น่าจะเรียบง่ายที่สุดแล้ว”

“เย็นแขนเสื้อสองข้างเสร็จ ไม่ใช่ว่าก็เกือบจะเสร็จหนึ่งในสามส่วนแล้วหรือ?” เฟิ่งชิงหัวเม้มปาก

“หนึ่งในสามส่วน เจ้าน่าจะมีความเข้าใจผิดอะไรต่อการทำเสื้อผ้า? ยังจะต้องตัดเย็บเก็บขอบอีก ปกเสื้อและสาบเสื้อที่ยากที่สุด ข้าเห็นแล้วยังร้อนใจจะตาย ทำไมเจ้าถึงได้โง่ขนาดนั้น” หยูจีกล่าวออกมาอย่างเจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้

เฟิ่งชิงหัวหน้าแดงขึ้นมาเลย ก็เงยศีรษะขึ้นมองไปทางจ้านเป่ยเซียวตามสัญชาตญาณ ก็เห็นว่าฝ่ายตรงข้ามยกถ้วยน้ำชาอยู่แล้วก็ถือตำราพลิกอ่าน