พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 311 วิธีรั้งใจบุรุษ

เมื่อฮูหยินเฉิงเซี่ยงได้ยินก็เงียบไปทันที ไม่กล้าบุ่มบ่ามอีก เสียงในห้องขังห้องอื่นเองก็เบาลงเช่นเดียวกัน

ผ่านไปพักหนึ่ง เสียงเดินที่ด้านนอกก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เสียงของขุนนางที่อยู่ด้านนอกได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าคราวนี้กลับประจบนอบน้อมเป็นพิเศษ: “เรื่องแบบนี้ท่านแค่สั่งมาก็ได้แล้ว ไม่ต้องลำบากใต้เท้ามาเองหรอกขอรับ”

“อย่าพูดมาก รีบพาข้าไปพบเร็วเข้า"

ไม่นาน คนกลุ่มหนึ่งก็ได้มาถึงห้องขังที่เฟิ่งชิงหัวอยู่

เมื่อคนที่อยู่ในคุกได้เห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็รู้สึกหวาดกลัว จิตใต้สำนึกได้สั่งให้พวกเขาขยับไปรวมตัวกันที่จุดอับด้านใน แทบอยากจะเอาตัวผสานเข้าไปในกำแพงเพื่อลดการมีตัวตนการมีตัวตนอยู่ แม้แต่หนานกงเยว่หลีและฮูหยินเฉิงเซี่ยงเองวินาทีนี้ยังไม่สนว่าอัดกันอยู่กับพวกคนใช้จะเหมาะหรือไม่ ตัวแนบชิดกับผนังที่สกปรกจะน่ารังเกียจหรือไม่

สองตาของทุกคนต่างมองไปที่หน้าประตูด้วยความหวาดผวา เห็นพวกเขากำลังจะเอากุญแจออกมาเพื่อเปิดประตู ก็แทบจะกรีดร้องออกมา

เฟิ่งชิงหัวกำลังพิงอยู่ที่เสาไม้ เห็นพวกเขาไขกุญแจ ก็เลิกคิ้วขึ้นมาอย่างอดไม่ได้: “ทำไม เร็วขนาดนี้ก็เตรียมที่จะตั้งศาลเตี้ยแล้วอย่างนั้นหรือ?"

กล่าวไป ก็ได้ยืนหลังตรง เตรียมที่จะชกคนที่เข้ามาก่อนสักสองหมัด ใครจะไปรู้ว่าเมื่อเข้ามาใต้เท้าถังที่เป็นผู้นำก็ได้คุกเข่าลงให้กับเฟิ่งชิงหัวทันที

“กระหม่อมมีตาหามีแววไม่ ขอพระชายาโปรดทรงอภัย” ใต้เท้าถังกล่าวไป และโขลกศีรษะลงไปกับพื้นที่แสนสกปรกโดยตรง เงยหน้าขึ้นมา ศีรษะเต็มไปด้วยฝุ่นละออง ดูแล้วตลกขบขันยิ่งนัก

เฟิ่งชิงหัวได้ยินเช่นนั้น สองมือกำหมด พิงอยู่บนเสา ยืนไขว้เท้า กล่าวด้วยท่าทางนักเลง: “ใต้เท้าถังทำอะไรของท่านน่ะ ท่านคารวะขนาดนี้ ข้าจะกล้ารับได้อย่างไร”

“ได้สิ ๆ พระชายามีสถานะสูงส่ง เป็นลูกสะใภ้ของราชวงศ์ ใช่คนธรรมดาเสียที่ไหนกัน อย่าว่าแต่คุกเข่าให้ท่านเลย แม้แต่หมวกแพรดำที่อยู่บนศีรษะของกระหม่อมจะรักษาเอาไว้ได้หรือไม่ก็ยังขึ้นอยู่กับพระชายา” ใต้เท้าถังกล่าวอย่างใจดีสู้เสือ

“หรือว่าใต้เท้าถังลืมไปแล้ว? ตอนที่เข้ามาใหม่ ๆ ท่านมิได้กล่าวเช่นนี้ อีกอย่าง ข้าเป็นเพียงสตรีที่สามีทิ้ง ท่านเรียกข้าว่าพระชายาเช่นนี้ คงไม่เหมาะกระมัง ถ้าหากให้ฝ่าบาทและท่านอ๋องเจ็ดทรงรู้เข้า ท่านคงต้องถูกสงสัยว่าสร้างความสับสนให้กับราชวงศ์เป็นแน่”

ใต้เท้าถังได้ยินเช่นนั้น เหงื่อก็ไหลเต็มใบหน้า ได้แต่ฝืนยิ้มกล่าว: “พระชายาช่างอารมณ์ขันเสียจริง อารมณ์ขันยิ่งนัก ฮ่า ๆ ท่านมีฝ่าบาทเป็นผู้พระราชทานสมรส และยิ่งเป็นคนสำคัญของท่านอ๋อง จะเป็นสตรีที่สามีทิ้งได้อย่างไร ที่กระหม่อมมาที่นี่ก็เพื่อรับพระชายาออกไป”

“ดูท่าแล้ว ข่าวที่ข้ายังไม่ถูกหย่าได้ถูกใต้เท้าถังรู้เข้าแล้วสินะ?”

“ทราบแล้วขอรับ ไม่รู้ว่าผู้ใดพูดจาเหลวไหล ถึงได้กล้าให้ร้ายเช่นนี้ รอกระหม่อมจับตัวได้แล้วจักต้องลงโทษให้หนักแน่”

ภายในใจของเฟิ่งชิงหัวในตอนนี้ก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย ในเมื่อกรมคลังสามารถได้รับพระราชโองการจับคนจวนเฉิงเซี่ยง เช่นนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้เรื่องที่ฮ่องเต้ได้มีพระราชโองการให้จ้านเป่ยเซียวหย่ากับนาง ในนี้ หรือว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลง?

เฟิ่งชงหัวยิ้มกล่าว: “ไม่ต้องรับข้าออกไปหรอก ข้าคิดว่าที่นี่ก็ไม่เลว ในเมื่อได้มาแล้ว จะต้องอยู่ที่นี่สักคืนถึงจะได้”

ใต้เท้าถังได้ยินเช่นนั้น ร่างกายที่เดิมทีลุกขึ้นมาแล้วก็ได้คุกเข่าลงไปอีกครั้ง: “พระชายา กระหม่อมผิดไปแล้วจริง ๆ ต่อให้พระองค์มีสิ่งใดไม่พอใจกระหม่อม ก็จะล้อเล่นกับร่างกายของพระองค์เองมิได้นะพ่ะย่ะค่ะ อากาศในคุกทั้งมีน้อยทั้งอับชื้น แถมยังไม่เป็นระเบียบ ไม่ใช่ที่ที่พระองค์ควรจะอยู่”