พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 313 ท่านกล้าเขียนตัวอักษรบนราชโองการ

เฟิ่งชิงหัวพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียง ขาข้างหนึ่งงอเล็กน้อย ส่วนขาอีกข้างนั้นหัวเข่านาบลงไปบนเตียง ท่าทางดุดันยิ่งนัก: “ไม่ต้องวุ่นวายเช่นนั้น แค่สถานที่หลับนอนเท่านั้นเอง”

กล่าวไป ศีรษะก็วางลงไปบนศีรษะ แขนทั้งสองข้างกอดขาเอาไว้ กล่าวถามด้วยท่าทางสบาย ๆ : “ใช่สิ ข้าอยากจะถามท่านพอดีเลย เสด็จพ่อของท่านอย่างไรกันแน่? ยังไม่ทันจะจับตัวหนานกงจี๋ได้กลับควบคุมตัวคนอื่น ๆ เข้าคุมขังที่กรมคลังเสียแล้ว?”

จ้านเป่ยเซียวเหลือบตามองบนให้กับนาง: “เจ้าไม่รู้กฎหมายหรืออย่างไร? ไม่ว่าจะจับตัวเขาได้หรือไม่ ครอบครัวของเขาควรถูกจับเข้ามา ก่อนหน้านี้แค่ยังไม่รู้ว่าจะตั้งโทษฐานอะไรเท่านั้นเอง”

“เช่นนั้นตอนนี้จะตั้งโทษกบฏก็คงไม่ถูกกระมัง เพราะไม่ว่าจะท่านหรือข้าต่างก็ไม่รู้ว่าเขาได้กบฏจริง ๆ หรือไม่ เรื่องทางเผ่าเซียนเปย์ยังไม่ทันจะชัดเจนเลยก็ตั้งโทษเสียแล้ว?”

“ทุกครั้งที่เข้าเฝ้าในท้องพระโรง ตำแหน่งของเฉิงเซี่ยงก็ยังคงว่างเปล่า หากเจ้านั่งอยู่บนตำแหน่งสูง เมื่อมองเห็นตำแหน่งนั้นใจเจ้าไม่รู้สึกโมโหหรือ?” จ้านเป่ยเซียวเอียงศีรษะมองนาง

เฟิ่งชิงหัวเข้าใจขึ้นมาทันที มิน่าเล่าจู่ ๆ ฮ่องเต้ถึงได้ใช้วิธีการดุเดือดรุนแรงเช่นนี้ ทั้งจับเข้าคุกหลวง ทั้งให้พระโอรสหย่าร้าง ที่แท้ก็เพราะความโมโหที่อยู่ในใจ?

“เสด็จพ่อของท่านโมโหเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนั้น ท่านไม่โน้มน้าวจูงใจเขาหน่อยหรือ เช่นนี้มันบุ่มบ่ามไปหน่อยไหม?” เฟิ่งชิงหัวเตือนปากเปียกปากแฉะด้วยความหวังดี

“ทุกวันที่เข้าเฝ้าในท้องพระโรง ขุนนางใหญ่พวกนั้นก็เริ่มเอาแต่กล่าวโทษหนานกงจี๋ แทบรอไม่ไหวที่จะกล่าวหาเขาล่วงประเวณี ปล้นสะดมทรัพย์สิน รับสินบาทคาดสินบน ทำผิดกฎหมายเพื่อประโยชน์ส่วนตัวทำแทบทุกอย่าง แทบอยากจะจับเขามาห้าอาชาแยกร่างในทันที ตอนนี้ตาเฒ่ากำลังโมโหอยู่ ถ้าเห็นข้า จะไม่ปวดศีรษะยิ่งกว่าเดิมอีกหรือ?” จ้านเป่ยเซียวกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

เฟิ่งชิงหัวพยักหน้า คิดว่ามีเหตุผลยิ่งนัก เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียจ้านเป่ยเซียวก็ได้ขัดราชโองการ

“เช่นนั้นท่านขัดราชโองการอย่างไรหรือ? เหตุใดคนอื่น ๆ ต่างก็คิดว่าท่านได้รับราชโองการไปแล้ว?” เฟิ่งชิงหัวกล่าวด้วยความแปลกใจ

ต่างก็บอกว่าไม่มีลมไหนเลยจะมีคลื่น ถ้าหากแค่ขัดราชโองการ ก็คงไม่มีข่าวลือว่านางถูกสามีทอดทิ้งออกมาเร็วเช่นนั้น ข่าวการขัดราชโองการจะต้องกลบทุกอย่างเป็นแน่

จ้านเป่ยเซียวเอามือลูบคาง: “เช่นนั้นถ้าใช้การซักเสื้อผ้าเป็นการแลกเปลี่ยน ก็คงไม่นัยว่าเสียเวลาแล้วสินะ? หรือว่า เจ้าอยากจะใช้อย่างอื่นเป็นการแลกเปลี่ยน? เช่นนั้น”

จ้านเป่ยเซียวยังไม่ทันจะกล่าวจบ เฟิ่งชิงหัวก็พูดตัดขึ้นมาทันที

ๆ ๆ เลือกอันนี้แหละ ข้าคิดว่า ปลูกฝังคุณธรรมแห่งความมัธยัสถ์ให้กับท่านก็จำเป็นเหมือนกัน เสื้อผ้าไม่สกปรกไม่ขาด จะทิ้งก็น่าเสียดาย ถ้าสามารถสวมได้อีกหลายครั้ง ก็นับเป็นการช่วยประเทศชาติประหยัดผ้ามิใช่หรือ”

“อืม ดีมาก รู้ว่าสิ่งใดควรสิ่งใดไม่ควร”

เฟิ่งชิงหัวขยับเท้าเล็กน้อย: “ดังนั้น ท่านควรที่จะปล่อยเท้าของข้าได้แล้วหรือไม่?”

เอาเท้าวางไว้บนขาของเขาแล้วคุยกันเช่นนี้ ทำให้รู้สึกมีอะไรบางอย่างแปลก ๆ พวกเขาอังไม่สนิทกันจนถึงขั้นนี้กระมัง

จ้านเป่ยเซียวปล่อยมือตามคำของนาง เฟิ่งชิงหัวรีบเอาผ้าห่มมาคลุมศีรษะ นั่งขัดสมาธิ หุ้มจนเหลือเพียงดวงตาสองข้าง กล่าวให้สัญญาณเขาอย่างไม่พอใจ: “ท่านพูดสิ”

จ้านเป่ยเซียวยกแขนเสื้อขึ้นมาเบา ๆ และกล่าวอย่างไม่รีบร้อน: “ไม่ได้กล่าวอะไร เพียงแค่เขียนคำคำหนึ่งลงไปบนพระราชโองการ”

จิตใต้สำนึกสั่งให้เฟิ่งชิงหัวกล่าวขึ้นมา จากนั้นก็รู้สึกตัว เบิกตาโพลง: “ว่าอย่างไรนะ! เขียนคำคำหนึ่ง! ท่านกล้าเขียนลงไปบนพระราชโองการ จ้านเป่ยเซียว บนบ่าของท่านมีศีรษะอยู่เท่าไหร่กัน?

ทว่า เห็นจ้านเป่ยเซียวยืนอยู่ตรงหน้าของนางอย่างไม่สึกหรอ สีหน้าปกติดี ผลลัพธ์ก็คือแล้วไปแล้ว